Zerwanie unii kalmarskiej i spadek znaczenia Danii w XVI w.
Unia kalmarska (stworzona w 1397 r.) to zjednoczenie Danii, Szwecji i Norwegii, która, za sprawą Danii i Szwecji, w XVI w. dominowała w Skandynawii. Państwa te wybierały wspólnego władcę, przy zachowaniu własnych praw. Najsilniejsza politycznie i gospodarczo była Dania. W 1513 r. jej tron objął Chrystian II, którego rządy i chęć podporządkowania Szwecji przyniosły wybuch powstania, które doprowadziło do pozbawienia go władzy. Z unią kalmarską zerwała Szwecja w 1523 r., która następnie powołała na tron przywódcę powstania Gustawa Erikssona Wazę, a w Danii w tym samym roku tron objął Fryderyk I – stryj Chrystiana II.