W XVIII w. na nowo spojrzano na edukację, której dodatkowym zadaniem miał być rozwój naturalnych umiejętności człowieka i jego wychowanie. Powstawały szkoły realne, przygotowujące do określonych zawodów. Zwiększył się zasięg szkolnictwa podstawowego, który sprzyjał zmniejszeniu analfabetyzmu. Specjalne szkoły rycerskie zajmowały się edukowaniem i przygotowaniem młodzieży z rodów szlacheckich do służby państwu. Szkołami średnimi nadal zarządzali jezuici, krytykowani za niereformowanie systemu szkolnictwa i jego zacofanie.
