Dariusz I (władca Persji w latach 522-486 p.n.e.) uporządkował i zreformował państwo, które podzielono na 20 satrapii (duże okręgi administracyjne) na których czele stali satrapowie – wysocy urzędnicy, którzy mieli nieograniczoną władzę, ale podlegali bezpośrednio królowi. Sytuacja gospodarcza państwa uległa pogorszeniu i wzrosły wydatki na utrzymanie administracji. Król wprowadził podatki by utrzymać administrację, prowadzić wyprawy oraz rozbudowywać świątynie. Grecy zamieszkujący Azję Mniejszą płacili haracz (daninę), dodatkowo ograniczył się ich handel z Egiptem, gdy zawładnęła nim Persja. Grecy nazywali Dariusza I i lud Persów barbarzyńcami.
