Koronacja Władysława Łokietka

Mimo oporu części poznańskiego mieszczaństwa i możnowładców Wielkopolski, w 1314 r. Władysław Łokietek zajął tamtejsze tereny, a w 1320 r. w Krakowie został koronowany na króla Polski. Koronacja nie odbyła się, jak dotychczas, w Gnieźnie, lecz w mieście, którego Władysław tak zaciekle bronił, co stanowiło uwieńczenie jego działalności w dążeniu do odrodzenia się jedności państwa. Koronacja była ważnym wydarzeniem, a sam jej akt – doniosłym wydarzeniem. Podstawę odbudowanego królestwa stanowiły Wielkopolska oraz ziemia krakowska i sandomierska (nazwane później Małopolską). Poza panowaniem znajdowały się liczne ziemie dzielnic dawnej monarchii Piastów, np. część książąt śląskich złożyła hołd Janowi Luksemburskiemu, zaś pozostali książęta (także panujący na Mazowszu) starali się zachować samodzielność, a Pomorze Gdańskie uznało władzę cesarza. Lecz najpoważniejszym problemem stojącym na drodze do całkowitego zjednoczenia się państwa polskiego był zakon krzyżacki.