Wojna z Krzyżakami

Po zwycięskiej bitwie wojska Jagiełły przez kilka tygodni oblegały Malbork, w którym schroniły się rozbite oddziały Krzyżaków, po czym wycofał się oraz odwołał pospolite ruszenie i w 1422 r. podpisał w Toruniu pokój z zakonem. Pokój zobowiązywał zakon krzyżacki do zwrócenia Królestwu Polskiemu ziemi dobrzyńskiej zajętej w 1409 r. i zapłaty okupu za jeńców wojennych oraz wysokiego odszkodowania, zaakceptował pozostanie Żmudzi w granicach Litwy na czas życia Władysława Jagiełły i Witolda. Jednak warunki pokoju nie zadowoliły społeczeństwa polskiego, ponieważ spodziewano się większych zdobyczy, a sam Jan Długosz nazwał ten pokój szkodliwym i szpetnym. Zdobycie Malborka nie oznaczało klęski zakonu, ponieważ miał on także inne posiadłości w całej Europie oraz posiadał duże rezerwy finansowe, które mogły posłużyć mu na formowanie nowych oddziałów i prowadzenie wojen. Natomiast Litwa i Polska nie miały tak dobrej sytuacji finansowej, by opłacić wojska zaciężne lub zorganizować pospolite ruszenie poza granice państw, gdyż nadany wcześniej przywilej koszycki nakazywał królowi wypłacanie diety dla uczestników takiego ruszenia.