Lekcja: ",,Dziś mój zenit, moc moja dzisiaj się przesili? ? przesłanie monologu Konrada"
"Ja i ojczyzna to jedno"
Improwizacja Konrada to wielki, ekspresyjny monolog poetycki. Hymn na cześć poezji, która – zgodnie z hasłami doby romantyzmu – jest nieśmiertelną siłą, zdolną do zmiany rzeczywistości. To poezja "rozpala" duszę bohatera, wypełnia jego ciało ("Uczucie krąży w duszy, rozpala się, żarzy / jak krew") i doprowadza niemalże do szaleństwa. Konrad jest opętany przez własne wizje, pragnienia i żądze. Chce je wykrzyczeć, przekazać innym, ale jednocześnie zdaje sobie sprawę z tego, że ludzie mogą nie zrozumieć jego słów.
Zwróć uwagę na to w jaki sposób, pod wpływem poetyckiego natchnienia umęczony więzień zmienia się w duchowego olbrzyma, zdolnego stanąć oko w oko z samym Bogiem. Najpierw widzimy Konrada - poetę tworzącego własną pieśń zemsty, później już kosmicznego ducha poruszającego gwiazdy siłą swej woli, ponadczasową istotę która szybuje w stronę siedziby Boga i giganta, który (jak niegdyś zbuntowany Lucyfer) wyzywa Stwórcę jak równego sobie. Co nadaje siłę poezji? Jedyną bronią poety są jego twórcze myśli, wcielone w słowa i wzmocnione silnymi uczuciami:
"Myśli moje! gwiazdy moje!
W pośrodku was jak ojciec wśród rodziny stoję,
Wy wszystkie moje!"
