Pod wpływem wzrostu praw i przywilejów poszczególnych stanów, zmalały uprawnienia władcy. Początkowa monarchia patrymonialna (władca był jednocześnie właścicielem państwa, najstarsza forma państwa feudalnego, charakterystyczna dla wczesnego średniowiecza) stawała się monarchią stanową, której przywileje stanów ograniczały władzę książęcą. Coraz większe znaczenie uzyskiwał wiec, który reprezentował możnych i wspólnie z władcą decydował o najważniejszych dla państwa sprawach. Nadawanie przywilejów stanowych nasiliło się w okresie rozbicia dzielnicowego, co doprowadziło do rozwoju gospodarczego i osłabienia władzy królewskiej.
Ksiądz, rycerz i chłop
