Różni się tym od wiązania kowalencyjnego niespolaryzowanego, że między atomami występuje większa różnica elektroujemności, co skutkuje tzw. polaryzacją wiązania, czyli przesunięciem wiążącej pary elektronowej w kierunku atomu bardziej elektroujemnego.
Umowne określenie zakłada różnicę elektroujemności w przedziale 0,4 ≤ ∆ x < 1,7
Polaryzacja wiązania – wspólna para elektronowa nie należy w jednakowym stopniu do obu atomów, lecz jest przesunięta w kierunku atomu bardziej elektroujemnego.
W efekcie niesymetryczny rozkład ładunku prowadzi do powstania cząstkowego ładunku ujemnego (δ-) przy atomie pierwiastka o większej elektroujemności i cząstkowego ładunku dodatniego (δ+) przy atomie o mniejszej elektroujemności.
Kształt cząsteczki rozstrzyga o tym, jak ładunki te są rozłożone w przestrzeni.
Jeżeli w cząsteczce można biegun ujemny oddzielić od dodatniego jedną płaszczyzną to cząsteczka ta jest polarna, czyli jest dipolem.
