SCENARIUSZ SPOTKANIA INTEGRACYJNEGO UCZNIÓW KL.V I VI SZKOŁY PODSTAWOWEJ W DOBRZELOWIE I DOBIECINIE
Zapraszający: Uczniowie kl. V i VI Szkoły Podstawowej w Dobrzelowie wraz z wychowawcami.
Goście: Uczniowie kl. VI Szkoły Podstawowej w Dobiecinie wraz z wychowawcą
Miejsce spotkania: Szkoła Podstawowa w Dobrzelowie Data: 23.09.2003 r.
Tematyka spotkania: „ŚWIĘTO PIECZONEGO ZIEMNIAKA”
Cele dydaktyczno – wychowawcze:
Uczeń: ־ Poznaje tradycje związane ze św. Teką - przysłowie ludowe; ־ Poszerza wiadomości o historii ziemniaka, jego budowie, wartościach odżywczych, jak również o regionalnych i gwarowych nazwach tego warzywa; ־ Rozwija umiejętności poszukiwania wiadomości o ziemniaku z różnych źródeł informacji; ־ Wspólnie uczestniczy w grach, zabawach integracyjnych, ruchowych i intelektualnych; ־ Nawiązuje nowe przyjaźnie; ־ Reprezentuje swoją szkołę; ־ Przezwycięża bariery emocjonalne i własną nieśmiałość w prezentowaniu się przed grupą; ־ Wyrabia nawyk kulturalnego zachowania się, umiejętność współpracy i współzawodnictwa; ־ Prezentuje zdolności intelektualne, sportowe podczas zabaw i konkursów; ־ Szerzej poznaje środowisko rówieśników i środowisko lokalne.
Metody i techniki :
־ zabawy integracyjne prowadzone m.in. metodą zabawowo – klasyczną ־ pogadanka ־ elementy wykładu ־ dyskusja ־ pokaz z opisem
Środki dydaktyczne: ziemniaki, wizytówki, ringo, wiklinowe kosze, noże, patyczki, worki, kartki, długopisy, stoper, gwizdek
Przebieg spotkania:
1) Powitanie gości. 2) Część wstępna – wiersz, przysłowie i zagadka, podstawowe wiadomości o budowie, wartości odżywczej, nazwach gwarowych i historii ziemniaka. 3) Zabawa w głuchy telefon. 4) „Ziemniaczane konkurencje”- zabawy logiczne i rekreacyjno – sportowe. 5) Prezentacja wystawy pt. „Ziemniaczany dziwoląg” 6) Wyszukanie największego okazu z prezentowanych przez uczniów ziemniaków tzw. „Ziemniaczanego Króla” 7) Wspólny poczęstunek; wymiana poglądów. 8) Część końcowa – ognisko z symbolicznym zasypywaniem ziemniaków w popiele.
Ad.1) Wychowawca kl. VI p. Grażyna Gryś powitała uczestników spotkania, a szczególnie gości. Życzyła wszystkim miłej i wesołej zabawy. Gospodarze kl. V i VI podarowali gościom „kartoflane identyfikatory”. Wszyscy inni również przypinają swoje wizytówki i poznają się wzajemnie podczas zabawy integracyjnej: „Przedstawiamy się gestem”. Gospodarze zapraszają gości o zajęcie miejsc. Kilku uczniów przygotowało informacje wstępne dotyczące „ Święta pieczonego ziemniaka”
Ad.2) Uczeń 1: Jest zamożna gospodyni, Pełno skarbów wiezie w skrzyni, Jabłka, gruszki i ziemniaki, Słoneczniki jak przetaki! Woła na pola, na lasy: -Hej ludzie róbcie zapasy! Bo jak przyjdzie zima – To kto ją przetrzyma? Do komory skarby niesie... - Wiemy, wiemy! To jest jesień.
Uczeń 2:
Dzisiaj świętej Tekli będziem ziemniaki piekli! /23 września/
Uczeń 3:
Co za nać zielona, Co ma kwiatki białe, Pod ziemią kryje skarby, Które kopać trzeba. Skarby te, nie ze złota, Lecz tak doskonałe, Iż cały dom wykarmią, Nie gorzej od chleba.”
Uczeń 4:
Ziemniaki są darem jesieni stanowiącym bardzo ważny składnik naszego pożywienia. Zawierają one m. in.: mikro- i makroelementy, karoten, witaminy: K, B1, B2, B6, C; biotynę, fruktozę, sacharozę, skrobię, oraz kwasy: nikotynowy i pantotenowy. Obok żyta i pszenicy zalicza się je do najczęściej uprawianych roślin w Polsce. Ziemniaki spożywać możemy tylko w stanie ugotowanym lub upieczonym. Jadalną częścią rośliny jest bulwa, czyli podziemna łodyga.
W różnych regionach Polski ziemniaki mają odmienne nazwy, a oto niektóre z nich:
Kolejni uczniowie wypowiadają po 3 nazwy gwarowe:
balaburki bazubry bandurki barabole bule bulby bulbergi buroczki bryszki dule gałuchy garadole grule hruszki karakule karłochy kartochla parpele kartochy kartofle kobzole koki kompery krompele pantufki pyry ziemnior
Uczeń 12: Historia ziemniaka:
Minęło już ponad 400 lat od czasu, kiedy hiszpańscy marynarze przywieźli z Ameryki do Europy (1565 r.), bulwy ziemniaka, masowo uprawiane przez Indian. W Peru i Chile jeszcze dziś można spotkać kartofle rosnące dziko. W latach 60-tych XVI w. rozpoczęto uprawę ziemniaków, lecz wkrótce o nich zapomniano. W rezultacie za pierwszego odkrywcę bulwy ziemniaczanej uznano angielskiego wiceadmirała i pirata Francisa Drake, który odbył podróż dookoła świata po Magellanie i znowu przywiózł do Europy ziemniaczane bulwy. Współcześni Drake'a sądzili, że jadalną częścią ziemniaka nie są bulwy, lecz zielone owoce. Z niecierpliwością czekano, więc na ich dojrzewanie i pożółkłe jagody gotowano w cukrze. Oczywiście smak tego wywaru był obrzydliwy. Jeden z hodowców, zauważył wszakże, że ogrodnicy (uprawiający ziemniaki w ogrodzie) od czasu do czasu pieką w popiele coś bardzo smacznie pachnącego i jedzą z dużym apetytem. Były to właśnie ziemniaki. Jednak po tym odkryciu uznano, że ziemniaki to roślina egzotyczna i nie nadaje się do masowego spożycia. Przeszkodą szerokiego rozpowszechnienia ziemniaków w Europie w XVI-XVII w. stała się okoliczność, że stosowano je do potraw w stanie niedojrzałym. Niedojrzałe, jeszcze gorzkawe w smaku bulwy zawierały nadmierną ilość substancji trujących dla organizmu człowieka. Stąd powstało błędne mniemanie o tym, że ziemniaki są trujące, a chłopi nadali im nawet nazwę "diabelskiego jabłka". Dopiero w XVIII w. władze niemieckie, mając na uwadze niezadowolenie społeczeństwa z powodu częstych klęsk głodu, próbowały walczyć zarówno z głodem, jak i z "buntownikami" wprowadzając ziemniaki i zmuszając ludzi do ich akceptacji. Spośród niemieckich prowincji, zgodnie stawiających opór przeciw wprowadzeniu uprawy ziemniaków, szczególnie przodowały Prusy. Represje, a także okoliczność, że narzucona siłą roślina okazała się bardzo smaczna i pożywna, dopięły swego: ziemniaki stopniowo zaczęto uprawiać i spożywać na terenie całych Niemiec. W drugiej połowie XVII w. uprawą ziemniaków zainteresowali się Francuzi. Do Polski trafiły dzięki królowi Janowi III Sobieskiemu, który przysłał je z Wiednia królowej Marysieńce jako osobliwość cesarskich ogrodów. Gdy podano je po raz pierwszy w Wilanowie, nie wzbudziły entuzjazmu. Dopiero za panowania Augusta II ziemniaki zostały rozpowszechnione w całym kraju, a na początku XIX wieku uratowały większą część ludności od klęski głodu. Współcześnie, oprócz bezpośredniego spożywania, z ziemniaków otrzymuje się mączkę ziemniaczaną będącą składnikiem budyniów, kisieli i krochmalu. Ziemniaki są również paszą dla zwierząt oraz surowcem do produkcji alkoholu.
Ad.3) Uczniowie siadają w kole, nauczyciel rozpoczyna zabawę w "głuchy telefon".
Zdania do "głuchego telefonu": np.
Szkodnikiem ziemniaków jest stonka ziemniaczana. Bulwa to podziemna łodyga.
Ad.4) Z każdej grupy(kl.V, VI, VI - goście) wybieranych jest do każdej konkurencji 6 uczniów. Z 18 uczestników tworzy się ponownie trzy zespoły, w których znajduje się po 2 uczniów z poszczególnych klas.
Konkurencja 1
Sadzenie ziemniaków. Pierwsze osoby z poszczególnych drużyn „sadzą” ziemniaki (4 ziemniaki umieszczone są w małym koszyczku) w oznaczone (przez 4 ringa) miejsca, omijając pachołek wracają po prostej do rzędu, dotykając dłoni startującego zawodnika. Drugi zawodnik zbiera ziemniaki z oznaczonych miejsc i omijając pachołek wraca po prostej do rzędu podając ziemniaki kolejnemu zawodnikowi. Następna osoba sadzi, kolejna zaś zbiera i tak do ostatniego zawodnika. Wygrywa zespół, który uzyskał najlepszy czas.
Konkurencja 2
Zbieranie ziemniaków Drużyna w jak najkrótszym czasie zbiera ziemniaki wysypane z kosza, które musi przeliczyć. Wygrywa zespół, który uzyskał najlepszy czas i podał prawidłową liczbę zawartych w koszu ziemniaków.
Konkurencja 3
Rzut ziemniakiem do kosza. Każdy z zawodników wykonuje 3 rzuty do ustawionego w określonej odległości koszyka na ziemniaki. Wygrywa drużyna, która uzyskała największą liczbę punktów. Każdy celny rzut to 2 punkty.
Konkurencja 4
Ziemniaczane wyrazy. Z rzeczownika „ziemniak” utwórz jak największą liczbę słów. Wygrywa zespół, który podał jak największą liczbę wyrazów w określonym czasie. Każdy wyraz to 1 punkt.
Za zwycięstwo w każdej konkurencji uczniowie otrzymują symboliczne nagrody.
Inne „Ziemniaczane zabawy” to: ־ „Najdłuższa obierka z ziemniaka”, ־ „Najładniejsza figura z ziemniaka i patyczków”.
Ad.5 i 6) Po konkursach i zabawach wszyscy oglądali wystawę „Ziemniaczany dziwoląg ”i wybrali najładniejsze okazy- „ Ziemniaczanego Króla”.
Ad.7) Dla uczestników spotkania przygotowano wspólny poczęstunek - herbatę i pączki. Uczniowie wymieniali się wrażeniami, rozmawiali o spotkaniu, dyskutowali w grupach, śpiewali różne piosenki. Na zakończenie spotkania każdy uczestnik mógł upiec dla siebie ziemniaka i delektować się jego smakiem. W miłej, wesołej i serdecznej atmosferze upływało kolejne spotkanie integracyjne uczniów z zaprzyjaźnionych ze sobą szkół.
Opracowały: Joanna Ladko – Szymańska Grażyna Gryś |