Dłoń i imię
Na arkuszu każdy odrysowuje swoją dłoń i wpisuje w nią swoje imię, młodszym dzieciom pomagają dorośli. Potem ten arkusz zawieszamy w widocznym miejscu.
Papierowe kule
Przygotowujemy kule z gazet. Można nimi rzucać jak piłką, podawać między sobą rzucać do celu.
Widokówka
Na kartonie malujemy widokówkę ze swoim ulubionym zwierzęciem lub ze zwierzęciem, które chcielibyśmy mieć. Piszemy na niej swoje imię i imię swojego ulubieńca. Widokówkę można zawiesić lub podarować komuś.
Kwiaty
Na ścianie przyklejamy przy pomocy obustronnie klejącej taśmy symbol przedstawiający nierozwinięty pąk kwiatu. Każdemu dajemy kolorowe płatki, na których piszą oni swoje imiona i przyklejają do ściany, aż powstanie wielki kwiat. Prowadzący może następnie rozpocząć zabawy, wychodząc od symboliki tego kwiatu, który tak szybko rozkwitł. Tak może rozwinąć się atmosfera w naszej grupie.
Pszczele koszyczki
Uczestnicy zostają na krótki okres czasu podzieleni na małe grupy. Każda z nich otrzymuje ściśle określone, ograniczone w czasie zadanie do wykonania.
Kąty (stanowiska tematyczne)
W sali, w różnych miejscach rozmieszcza się rysunki, plakaty, przedmioty wyrażające zróżnicowane poglądy na określony temat. Każdy uczestnik wybiera to, co mu odpowiada.
Karuzela
W pomieszczeniu lub na terenie otwartym przygotowanych jest wiele stacji. Znajdują się na nich różne rekwizyty. Uczestnicy, podzieleni są na grupy, wędrują w uporządkowanym ciągu od stacji do stacji. W każdym takim punkcie grupa ma do zrealizowania określone działanie. Wędrówkę można zakończyć jakąś prezentacją efektów pracy każdej z grup.
Cebula
Uczestnicy tworzą dwa równoliczne kręgi. Partnerzy z kręgu zewnętrznego i wewnętrznego zwracają się do siebie twarzami. Następnie uczestnicy przechodzą od jednego partnera do drugiego według ściśle określonej reguły. Przy każdej zmianie partnera następuje powitanie (można witać się po polsku, po eskimosku, japońsku, urzędowo), wykonanie polecenia prowadzącego (porozmawiać na określony temat, o tym, co się lubi, znaleźć trzy cechy wspólne lub trzy różniące, utworzyć pomnik, zrobić masaż) oraz pożegnanie.
Pojedynczo i jednocześnie
Każdy uczestnik wykonuje jednocześnie (indywidualnie) to samo zadanie, co inni na przykład: malowanie, praca indywidualna, krótkie działania w ruchu. Model ten nie może trwać zbyt długo, bowiem grozi izolacją.
Powitanie
Wykorzystujemy metody:
·
Witamy tych, którzy…
·
Każdy swoje imię. Prosimy, by każdy wykrzyknął swe imię, gdyż chcemy je poznać. Wszyscy krzyczą jednocześnie i jak najgłośniej.
Kostka
Prowadzący ma kostkę do gry i pokazuje na niej pewną liczbę oczek. Poruszający się swobodnie po sali uczestnicy zabawy na ten sygnał uczestnicy łączą się w grupy po tyle osób, ile oczek zostało pokazanych. Wtedy prowadzący wydaje polecenie, np.:
1 – Boimy się deszczu.
2 – Jedna osoba chodzi, pokazując coś, a druga jest jej cieniem i naśladuje jej ruchy.
3 – Jedna osoba jest zepsutym samochodem, pozostałe więc ją pchają.
4 – Chodzimy pod jednym parasolem.
5 – Jedna osoba ma imieniny, więc składamy jej życzenia.
6 – Robimy pociąg.
Ludzie do ludzi
Dobieramy się parami. Prowadzący daje polecenia, które wszyscy wykonują, np.: „ucho do ucha”, „stopa do kolana”, „prawa dłoń do pleców”, „policzek do policzka”… Na hasło: „ludzie do ludzi”, trzeba szybko zmienić parę. Kto zostanie bez pary, prowadzi zabawę dalej.
Taneczna loteryjka
Prowadzący ma „zaczarowane” pudełko, w którym znajdują się losy z poleceniami, np.:
· tańczymy jak baletnice
· tańczymy, trzymając się za kolana,
· tańczymy w kółkach w kółeczko,
· robimy węża.
Wszyscy tańczą. W momencie, gdy prowadzący przerwie muzykę, ktoś z uczestników losuje jedno polecenie, które następnie wszyscy wykonują aż do następnej przerwy w muzyce i nowego polecenia.
Szpieg
Wszyscy chodzą i śledzą upatrzoną osobę. Na hasło: „jest”, łapiemy ją. Potem to samo, ale dwójkami.
Taniec z balonami
Dzieci i dorośli bawią się razem balonami. Odbijają je, tańczą z nimi, na przykład trzymając je między kolanami, brzuchami, odbijając je jednym palcem.
Odlot na balonach
Na znak prowadzącego wszyscy jednocześnie siadają na swoich balonach. To wcale nie jest takie proste i balon, szczególnie dzieciom, nie zawsze pęka.
Powitanie
Wszyscy krzyczą głośno swoje imię.
Owocowe imiona
Każdy uczestnik przedstawia się, używając jako „pseudonimu” nazw owoców zaczynających się na tę samą literę, co nasze imię, np. Joanna – jabłka, Beata – brzoskwinia. Każda kolejna przedstawiająca się osoba musi powtórzyć imiona i „pseudonimy” wszystkich osób przed nią.
Odgadywanie imion
Każdy pisze na kartce pierwszą literę swojego imienia i przypina ją do ubrania. Następnie podchodzi do innej osoby i próbuje odgadnąć pełne brzmienie jej imienia. Przy trudnych, rzadko spotykanych imionach można zgadywać, łącząc się w większe grupy.
To jest krokodyl
Pierwsza osoba trzyma jakiś przedmiot (kulę z papieru, piłkę, długopis itp.) i mówi: „Nazywam się np. Monika, a to tutaj to krokodyl” i podaje go następnej osobie. Osoba, do której się zwróci, bierze od prowadzącego ten przedmiot podając następnej, mówi: „Nazywam się Bartek. Ja i Małgosia uważamy, że to tutaj to krokodyl”. Następne osoby, biorąc przedmiot, muszą powtórzyć imiona wszystkich poprzednich uczestników zabawy. Jeżeli graczy jest wielu, to możemy wymienić imiona tylko pięciu lub czterech przed nami.
Rzucanie imionami
Rzucamy w kręgu jakimś przedmiotem (piłka, kostka) i mówimy swoje imię oraz imię odbiorcy, na przykład: „Kasia do Moniki”, „Monika do Ani”.
Kłębek (pajęcza sieć)
Osoba prowadząca przedstawia się i rzuca do jakiejś osoby siedzącej w kręgu kłębek wełny, trzymając jednak jego koniec. Osoba ta przedstawia się i odrzuca kłębek do kogoś innego, trzymając jednocześnie nitkę przy sobie. Między osobami powstaje „pajęcza sieć”. Ostatni z uczestników zabawy zaczyna zwijanie kłębka i kiedy dojdzie do osoby trzymającej nitkę, oddaje jej kłębek, mówiąc np. „Zwijaj dalej, Kasiu! ”
Przywiązani
Wszyscy gracze są przywiązani do niewidzialnej gumy, która jest przybita do podłogi na środku pomieszczenia. Chociaż wszyscy chcą wybiec na zewnątrz, jest to niemożliwe, bo kiedy tylko trochę się oddalą, guma przyciąga ich do środka(i muszą na dodatek skakać).
Rodzina
Przygotowujemy tyle małych karteczek z obrazkami różnych zwierząt, ilu jest uczestników w grupie. Na karteczkach mamy tyle rodzajów zwierząt, ile chcemy grup dzieci. Na dany znak wszyscy wyruszają na poszukiwanie swojej rodziny przywołując się głosami tych zwierząt.
Smok
Kilku uczestników tworzy rządek przez podanie sobie rąk. Należy ustalić, gdzie smok ma głowę, a gdzie ogon. Na dany znak głowa ma za zadanie złapać ogon. W tej grze sygnałem do rozpoczęcia i zakończenia zabawy może być rytmiczna muzyka, włączana i wyłączana w odpowiednim momencie.
Węzeł gordyjski (supeł)
Wszyscy uczestnicy stoją w kole. Na dany znak zamykają oczy, wyciągają przed siebie ręce i idą powoli do przodu, aż poczują, że mogą dosięgnąć osoby z naprzeciwka. Kiedy wszyscy są już na środku, starają się poszukać wolnej dłoni. Jeżeli dwie dłonie się spotkają, zaciskają się. Kiedy uczestnik ma już dwie dłonie zajęte, może otworzyć oczy. Teraz trzeba się wyplątać z kłębowiska ciasno połączonych rąk i ciał, nie rozłączając rąk. Za każdym razem udaje się znowu utworzyć koło. Efektem zabawy jest pełna integracja, gdyż trzeba się z innymi komunikować i pomagać im w „trudnych sytuacjach”.
Szybka zmiana miejsc
Jest to gra, która wnosi wiele ruchu i radości. Ważne jest dla każdego z nich tylko to, na jaką literę zaczyna się jego imię. Jeżeli ta litera znajduje się w słowie , które wypowiada prowadzący, to gracz muszą zmienić swoje miejsce. Prowadzący mówi np. mak, a gracze których imiona zaczynają się na:
M – Monika, Marta, Magda, Michał,
A – Ania, Agnieszka, Adrian,
K – Kasia, Karolina, Kacper,
zmieniają miejsca. Osoba, która jako ostatnia znajduje miejsce dla siebie, prowadzi grę dalej.
Bibliografia:
„Wprowadzenie do pedagogiki zabawy” pod redakcją E. Kędzior – Niczyporuk
KLANZA Lublin 1998
Opracowała: nauczycielka PS nr 2 w Żurominie Krystyna Topolewska