Pieczęć piesza Konrada I głogowskiego z
1253
Konrad I głogowski (ur.
1228
/
1231
, zm.
6 sierpnia
w
1273
lub
1274
) –
książę głogowski
(
1249
/
1251
-
1273
/
1274
)
Konrad I był czwartym pod względem starszeństwa syn
księcia śląskiego
Henryka II Pobożnego
i
Anny
z czeskiego rodu
Przemyślidów
.
W momencie śmierci ojca w
1241
roku Konrad był małoletni. W celu uniknięcia nadmiernego rozdrobnienia władztwa został wysłany przez matkę i starszych na studia do
Paryża
, gdzie miał zostać wykształcony na duchownego.
Książę jednak na wiadomość o podziale ojcowskiego księstwa między braci
Bolesława II Rogatkę
i
Henryka III Białego
powrócił do kraju, by upomnieć się o swój dział.
Wkrótce doszło do porozumienia na mocy którego znalazł się pod opieką starszego brata księcia legnickiego Bolesława Rogatki, z którym formalnie objął współrządy. Ten chcąc pozbyć się brata wystarał się dla niego o stanowiska kościelne: najpierw prepozyta kolegiaty w
Głogowie
, a następnie uczynił go biskupem w bawarskiej
Pasawie
. Konrad nie zamierzał jednak kontynuować kariery duchownej i wkrótce popadł w zatarg z Rogatką.
Początkowo musiał uchodzić ze
Śląska
(
czerwiec
1249
), wkrótce jednak dzięki pomocy księcia wielkopolskiego
Przemysła I
udało mu się opanować
Bytom nad Odrą
. Współpracę z wielkopolskim
Piastem
umocnił małżeństwem z siostrą Przemysła, a córką
Władysława Odonica
Salomeą
. Innym sojusznikiem w walce z Rogatką stał się inny brat – Henryk III Biały.
Dzięki pomocy nowych sojuszników, oraz wobec buntu rycerstwa głogowskiego przeciw Bolesławowi II kampania Konrada zakończyła się w
1251
roku pełnym sukcesem.
Książę legnicki
został zmuszony do zaakceptowania tego stanu rzeczy, jednak do końca życia Konrada stosunki między braćmi pozostały napięte i często dochodziło do zatargów, z których zwycięski z reguły wychodził książę głogowski (m.in. w
1257
roku Konradowi I udało się porwać Rogatkę z pilnie strzeżonego zamku w
Legnicy
), chociaż w
1271
miał utracić na rzecz brata
Bolesławiec nad Kwisą
.
W
1260
roku Konrad nawiązał bliższe kontakty z
Czechami
i związał się z polityką króla
Przemysła Ottokara II
. W polityce wewnętrznej opierał się głównie na ludziach, dzięki którym zdobył władzę.
Książę głogowski starał się również popierać kolonizację osadniczą, głównie niemiecką. Jego też zasługą jest
lokacja
na
prawie magdeburskim
Głogowa
w
1253
roku.
W polityce z kościołem, w przeciwieństwie do swoich braci, Konrad poparł energicznego
biskupa wrocławskiego
Tomasza I
w walce o
immunitety
kościelne. Działo się to jednakże do czasu i kiedy w
1268
roku Tomasz I zmarł Konrad zaczął łamać nadane przez siebie przywileje, co doprowadziło do konfliktów z nowym biskupem
Tomaszem II
.
Konrad I był dwukrotnie żonaty: po śmierci Salomei wielkopolskiej ożenił się z córką
Dytryka Mądrego
z rodu
Wettynów
Zofią. Dzieci dochował się sześcioro: trzech synów (
Henryk III głogowski
,
Przemko ścinawski
i
Konrad II Garbaty
), oraz trzy córki (były to Anna wydana za mąż za
Ludwika II Wittelsbacha
, księcia bawarskiego, Eufemia wydana za hrabiego
Gorycji
Albrechta II i
Jadwiga
późniejsza ksieni klasztoru we
Wrocławiu
).
Pod koniec życia ufundował kościół w
Zielonej Górze
(dziś
konkatedrę
) pod wezwaniem swej babki,
św. Jadwigi
. Kościół został dokończony 20 lat po jego śmierci przez syna Konrada,
Henryka III głogowskiego
.