Huragan Katrina |
| Cyklon widziany z kosmosu. Zdjęcie wykonane przez NASA. |
Cyklon widziany z kosmosu. Zdjęcie wykonane przez
NASA
. |
Typ | huragan |
Początek | 23 sierpnia 2005 |
Koniec | 31 sierpnia 2005 |
Najwyższa prędkość wiatru | 280
km/h
|
Najniższe ciśnienie | 902
hPa
|
Ofiary | 1836 osób (w tym 1577 w samym stanie
Luizjana
)[1][2] |
Straty materialne | 86 mld $ |
Dotknięte kraje |
Stany Zjednoczone
Kuba
Wyspy Karaibskie
|
| Trasa huraganu Katrina |
Trasa huraganu Katrina |
|
Huragan Katrina – jeden z trzydziestu najbardziej morderczych huraganów, jakie kiedykolwiek nawiedziły
Stany Zjednoczone
. Wśród zarejestrowanych atlantyckich cyklonów był to szósty pod względem siły wiatru. Huragan uformował się
23 sierpnia
2005
roku na
Bahamach
. Wkrótce potem przeszedł przez południową
Florydę
, powodując pierwsze ofiary śmiertelne, jeszcze jako huragan pierwszej kategorii w
Skali Saffira Simpsona
. Po przejściu nad
Zatoką Meksykańską
siła wiatru wzrosła do ponad 250 km/h. Katrina stała się wtedy huraganem piątej kategorii. Największe zniszczenia cyklon ten spowodował w
Nowym Orleanie
, w stanie
Luizjana
. System przeciwpowodziowy w mieście okazał się nieszczelny w ponad pięćdziesięciu miejscach – prawie każdy wał przeciwpowodziowy w mieście został ostatecznie zniszczony przez burzę. Zalane zostało 80% miasta[3]. W wyniku huraganu zginęło 1836 osób, a 705 zostało uznane za zaginione[1]. Ten bilans uczynił Katrinę najbardziej morderczym huraganem od czasu
Huraganu Okeechobee
, który nawiedził miasto w
1928
roku. Zniszczenia w samym
Nowym Orleanie
wyniosły ponad 81 miliardów dolarów. Tym samym był to jeden z cyklonów, które przyniosły w Stanach Zjednoczonych największe straty materialne.
Tak duże uszkodzenia wałów przeciwpowodziowych skłoniły
amerykański
wymiar sprawiedliwości do wszczęcia śledztwa w sprawie ich projektowania i konstrukcji. To zadanie powierzono wcześniej
Korpusowi Inżynieryjnemu Armii Stanów Zjednoczonych
. Przeprowadzono też śledztwo w sprawie spóźnionej reakcji rządu, prezydenta i samorządów lokalnych. Doprowadziło to do ustąpienia szefa
Federalnej Agencji Zarządzania Kryzysowego
.
W dwa lata po kataklizmie – w sierpniu
2007
– liczba mieszkańców
Nowego Orleanu
oceniana była na 273 tysięcy, zaś przed przejściem Katriny w mieście żyło prawie pół miliona ludzi. Nadal trwają pracę w celu usunięcia skutków cyklonu. Choć większość miasta jest ponownie otwarta dla mieszkańców, a dzielnice, gdzie straty były mniej dotkliwe, ponownie funkcjonują, niektóre części miasta najbardziej dotknięte przez
huragan
mają nadal problem z zapewnieniem sprawnych usług miejskich. Najbardziej zniszczona dzielnica – Lower Ninth Ward – do dziś nie jest oficjalnie otwarta dla mieszkańców.
Trzy lata po przejściu Katriny nad miastem tysiące ludzi nadal żyło w przyczepach, gdyż ich domy nie zostały jeszcze odbudowane.
Historia meteorologiczna
Huragan Katrina uformował się
23 sierpnia
2005
roku w okolicach
Wysp Bahama
jako skutek współdziałania
fali wschodniej
i resztek słabego tropikalnego cyklonu. Rano
24 sierpnia
tropikalny cyklon przekształcił się w huragan pierwszej kategorii – prędkość wiatru osiągnęła 120 km/h i w tym momencie burza została nazwana imieniem Katrina.
Cyklon przemieszczał się w kierunku Florydy. Dotarł na Plażę Hallandale, a potem na półwysep, powodując pierwsze ofiary śmiertelne. Stracił nieco ze swojej siły na lądzie, by potem znowu przybrać na sile, przemieszczając się przez ciepłe wody
Zatoki Meksykańskiej
[4]. Zanim dotarł do kontynentalnej części
Stanów Zjednoczonych
, osiągnął piątą, najwyższą kategorię w skali
Saffira Simpsona
po dziewięciu godzinach od wejścia na wody Zatoki Meksykańskiej[5]. Tak szybki wzrost był możliwy poprzez przejście cyklonu nad niezwykle ciepłymi wodami prądu
Golfsztrom
, które zwiększyły szybkość wiatru.
27 sierpnia
Katrina osłabła do huraganu trzeciej kategorii, by zaraz potem gwałtownie zintensyfikować siłę wiatru i powrócić do kategorii piątej. Dzień później huragan osiągnął swą maksymalną siłę. Zarejestrowano wtedy – o godzinie 13:00 czasu lokalnego – najwyższą prędkość wiatru, która wyniosła 280 km/h (175 m/h) oraz najniższe ciśnienie atmosferyczne, które wyniosło tylko 902
hektopaskale
. Ten ostatni pomiar uczynił Katrinę czwartym huraganem pod względem najniższego ciśnienia atmosferycznego (silniejsze od niego w sezonie
2005
były huragany
Rita
i
Wilma
)[5].
Wejście Katriny na kontynentalną część
Stanów Zjednoczonych
nastąpiło w poniedziałek
29 sierpnia
o godzinie 6:10 czasu lokalnego, w stanie
Luizjana
[5]. Cyklon osłabł wtedy do kategorii trzeciej w skali
Saffira Simpsona
(wiatr wiał z prędkością 205 km/h). Taka prędkość wiatru utrzymywała się przez cały czas wędrówki huraganu nad
Luizjaną
[5].
Podobna siła cyklonu utrzymywała się do momentu, gdy dotarł on nad stan
Missisipi
. Gdy huragan przebył drogę około 150 kilometrów w głąb lądu, siła wiatru osłabła na tyle, że został on zdegradowany do kategorii burzy tropikalnej. Stało się to w okolicy miejscowości
Clarksville
w stanie
Tennessee
. Resztki huraganu przemieściły się na północny wschód, docierając w okolice wschodniej
Kanady
. Tam huragan ostatecznie zanikł[5].
Przygotowania do nadejścia huraganu
Rząd federalny
Rano
26 sierpnia
Katrina wzrosła w siłę na tyle, że została zaliczona do kategorii trzeciej w skali
Saffira Simpsona
. Huragan znajdował się wtedy nad
Zatoką Meksykańską
. W sobotę
27 sierpnia
naukowcy z Narodowego Centrum Huraganów wyliczyli, że Katrina skręci na północny wschód, a jej wejście na ląd nastąpi w
Luizjanie
. Stosowne ostrzeżenie meteorologiczne zostało wydane dla stanów Luizjana,
Missisipi
i
Alabama
. Przewidywana trasa huraganu przechodziła przez miasto
Nowy Orlean
.
Straż Przybrzeżna
rozpoczęła
26 sierpnia
działania przygotowawcze do nadejścia cyklonu nie tylko w oczekiwanej strefie uderzenia, ale także poza nią, mobilizując do działania ponad czterystu rezerwistów[6]. Centrum Treningu Lotnictwa (Aviation Training Center) włączyło się do akcji ewakuacyjnej ludności poprzez zlecenie swoim załogom pomocy ratownikom. Ewakuacją objęto stany
Luizjana
,
Missisipi
i
Alabama
. Nakazano także przymusową ewakuację
Nowego Orleanu
.
Prezydent USA
George W. Bush
wprowadził stan wyjątkowy w
Luizjanie
,
Missisipi
i
Alabamie
w sobotę
27 sierpnia
, na dwa dni przed wejściem huraganu na kontynentalną część
kraju
[7]. Jednakże powyższe zarządzenie nie dotyczyło żadnej z gmin przybrzeżnych
Luizjany
. Ostatecznie stan wyjątkowy dla tych gmin także został wprowadzony, jednak stało się to już po przejściu huraganu, a poprzedziła to burzliwa debata w
Kongresie
.
Tego samego dnia, kiedy
George Bush
wprowadził stan wyjątkowy dla trzech stanów, Narodowe Centrum Huraganów rozszerzyło przewidywany obszar przejścia huraganu od linii brzegowej w mieście Morgana do granicy stanowej między
Alabamą
i
Florydą
[5]. W niedzielę
28 sierpnia
, kiedy był już znany rzeczywisty rozmiar Katriny, strefa zagrożenia huraganem została ponownie rozszerzona w taki sposób, że objęła większość linii brzegowej
Luizjany
.
Podczas wideokonferencji z prezydentem
Bushem
, które miały miejsce
28
i
29 sierpnia
, dyrektor NHC Max Mayfield wyraził obawy, że Katrina może przerwać wały przeciwpowodziowe i zalać niektóre miasta.
Narodowe Centrum Pogodowe w
Nowym Orleanie
(National Weather Service's New Orleans) ostrzegało przed nadejściem huraganu, że jeżeli Katrina przejdzie przez miasto, to nie będzie się ono nadawało do zamieszkania przez wiele tygodni. Siła Katriny dorównywała wtedy sile huraganu Kamil (Camille), który przeszedł nad
Stanami Zjednoczonymi
w
1969
roku[8]. W niedzielę
28 sierpnia
prezydent
Bush
nakazał gubernatorowi Luizjany obowiązkową ewakuację
Nowego Orleanu
[9]. Dobrowolna lub obowiązkowa ewakuacja ludności objęła także duże obszary południowo-wschodniej Luizjany, jak również obszary przybrzeżne stanów
Missisipi
i
Alabama
, czyli razem około 1,2 miliona ludzi[5].
Śledztwo w sprawie ogłoszenia stanu wyjątkowego
26 września
2005
odbyło się przesłuchanie byłego już wtedy szefa
Federalnej Agencji Zarządzania Kryzysowego
, Michaela Browna. Dotyczyło ono decyzji prezydenta
George'a Busha
z
27 sierpnia
o wprowadzeniu stanu wyjątkowego na terenach zagrożonych wówczas przejściem Katriny[10]. Początkowo stan wyjątkowy nie obejmował żadnej z przybrzeżnych gmin
Luizjany
, jednocześnie obejmując tereny przybrzeżne stanów
Missisipi
[11] i
Alabama
[12]. Brown zapewniał, że taka sytuacja zaistniała, ponieważ gubernator
Luizjany
nie włączył przybrzeżnych gmin do listu z prośbą o pomoc. Po przesłuchaniu upublicznił on kopię tego listu, która stwierdzała, że stan wyjątkowy w Luizjanie miał obejmować jedynie wszystkie gminy południowo-wschodnie aglomeracji
Nowego Orleanu
oraz gminy wzdłuż korytarzy stanowych I-20 oraz I-49, które przyjmą ewakuowanych obywateli[13].
Wybrzeże Zatokowe
Obraz Huraganu Katrina na radarze meteorologicznym podczas wchodzenia na ląd w
Luizjanie
26 sierpnia
oddziały
Gwardii Narodowej
w
Missisipi
rozpoczęły przygotowania do nadejścia huraganu. Działalność rozpoczął Centralny Sztab Antykryzysowy (Emergency Operations Center), zaś samorządy lokalne wydały rozporządzenia o ewakuacji ludności.
28 sierpnia
o godzinie 19:00 czasu lokalnego zarządzenia o ewakuacji obowiązywały już w 11 gminach i 11 miastach, zaś następnego dnia rano było to już 41 gmin i 61 miast. Ponadto, w gminach przybrzeżnych otwarto 57 schronów przeciw huraganowych i 31 schronów awaryjnych[14].
Plan ewakuacyjny dla stanu
Luizjana
, opracowany przez samorządy lokalne, dzielił się na trzy fazy. Pierwsza nakazywała ewakuację obszarów przybrzeżnych na 50 godzin przed nadejściem Katriny, tereny objęte fazą drugą miały rozpocząć ewakuację 40 godzin przed wejściem huraganu na ląd, zaś tereny fazy trzeciej (obejmujące m.in.
Nowy Orlean
) miały rozpocząć ewakuację trzydzieści godzin wcześniej[15]. Pojazdy przeznaczone do ewakuacji i wszelkie środki transportu publicznego zostały zapełnione na kilkadziesiąt godzin przed nadejściem huraganu, również wiele prywatnych przedsiębiorstw miało problemy z organizacją transportu osób ewakuowanych[16].
Według różnych źródeł, około 80% z 1,3 miliona mieszkańców aglomeracji
Nowego Orleanu
zostało ewakuowanych z miasta. Dawało to znacznie więcej ewakuowanych ludzi niż miało to miejsce podczas Huraganu Ivan, który przeszedł nad tym obszarem w
2004
roku[17]. Do niedzieli
28 sierpnia
prawie cała infrastruktura wzdłuż wybrzeża została zamknięta, a jej pracownicy ewakuowani. Wśród przedsiębiorstw zamknięte na czas huraganu zostały m.in. Kanadyjska Kolej Narodowa (Canadian National Railway) i Siłownia Jądrowa "Waterford"[18]. Ostrzeżenia meteorologiczne na tych obszarach zostało utrzymane przez Narodowe Centrum Huraganów aż do późnego popołudnia
29 sierpnia
. W tym czasie huragan znajdował się już nad centralną częścią stanu
Missisipi
[5].
Schemat budowy wałów przeciwpowodziowych w mieście
W piątek
26 sierpnia
pojawiły się pierwsze prognozy sugerujące, iż skala kataklizmu może być o wiele większa niż w wypadku wcześniejszych huraganów. Programy komputerowe mające przewidzieć trasę huraganu wskazywały na niej także
Nowy Orlean
. Prawdopodobieństwo bezpośredniego ataku huraganu było wówczas szacowane na 17%, zaś
28 sierpnia
wynosiło już 29%[19]. Ten scenariusz oznaczał dla miasta potencjalną katastrofę, gdyż większość jego obszaru jest położona poniżej poziomu morza. Gdy potwierdziły się informacje, że Katrina przejdzie przez miasto, urzędnicy lokalnego sztabu antykryzysowego zaczęli się obawiać, że Katrina może przerwać wały przeciwpowodziowe[20].
28 sierpnia
o godzinie 10:00 czasu lokalnego, gdy Katrina osiągnęła już piątą, najwyższą kategorię w skali
Saffira Simpsona
, ówczesny burmistrz Nowego Orleanu Ray Nagin zwołał konferencję prasową, na której wydał rozporządzenie nakazujące pierwszą obowiązkową ewakuację miasta w jego dziejach[21]. Rada miasta otworzyła w Nowym Orleanie także kilka schronów przeciw huraganowych dla obywateli, którzy nie mieli możliwości ewakuacji. Jednym z nich był stadion
Louisiana Superdome
, na którym schroniło się blisko 26 tysięcy ludzi[22].
Floryda
Jeszcze
24 sierpnia
bardzo wielu ludzi żyjących na terenie tych terenach nie wiedziało o tym, że Katrina stała się już huraganem. Dzień później,
25 sierpnia
, cyklon uderzył już w południową część
Florydy
. Wejście na ląd nastąpiło pomiędzy miastami Aventura i Hallandale, w pobliżu
Miami
. Jednakże Narodowe Centrum Huraganów poprawnie przewidziało, że Katrina wzmocni się przed przejściem nad tym stanem i odpowiednio wcześniej - na 31,5 godziny i 19,5 godziny przed przejściem cyklonu, ostrzeżenia meteorologiczne zostały zaktualizowane[5].
Oddziaływanie huraganu
W poniedziałek
29 sierpnia
huragan nacierający na Nowy Orlean naruszył wały przeciwpowodziowe już w 53 miejscach. Spowodowało to zatopienie miasta w ponad osiemdziesięciu procentach. Raport Amerykańskiego Stowarzyszenia Cywilnych Inżynierów (American Society of Civil Engineers) z czerwca
2007
roku wskazywał na fakt, iż zalanie miasta było skutkiem osłabienia wałów przeciwpowodziowych przez poprzednie sztormy, nawiedzające miasto[23]. Przesuwający się w głąb kraju huragan zdewastował także wybrzeża stanów
Alabama
i
Missisipi
. Spowodowało to ogromne straty materialne, wyceniane na 81,2 miliarda
dolarów amerykańskich
. Po uwzględnieniu inflacji skutki materialne są zatem dwa razy bardziej dotkliwe niż po przejściu Huraganu Andrew w
1992
roku. Katrina stała się wkrótce także najbardziej morderczym huraganem w historii
Stanów Zjednoczonych
od czasu przejścia
Huraganu Okeechobee
z
1928
roku[5][24].
Według potwierdzonych danych z
19 maja
2006
życie straciło 1 836 ludzi, z czego najwięcej w stanach
Luizjana
(1577) oraz
Missisipi
(238)[1][2]. W samym stanie Luizjana za zaginione zostało uznane 705 osób[25]. Śmierć części ofiar miała przy tym jedynie pośredni związek z niszczycielską działalnością huraganu, ponadto w części przypadków nie udało się ustalić dokładnej przyczyny zgonu.
Według danych rządu federalnego Katrina objęła swym zasięgiem ponad 233 000 kilometrów kwadratowych. Jest to obszar porównywalny z powierzchnią
Wielkiej Brytanii
. Po przejściu cyklonu trzy miliony ludzi było pozbawionych prądu.
3 września
2005
Michael Chertoff, sekretarz stanu w
Departamencie Bezpieczeństwa Krajowego Stanów Zjednoczonych
opisał Katrinę w raporcie jako "prawdopodobnie największą katastrofę" w historii kraju, odnosząc się nie tylko do samego cyklonu, lecz także do zalania Nowego Orleanu[26].
Uszkodzenia domu w miejscowości Davie na Florydzie
25 sierpnia
Katrina po raz pierwszy weszła na ląd. Stało się to na Florydzie, zaś sam cyklon miał wówczas siłę pierwszej kategorii w skali
Skali Saffira Simpsona
. Wiatr wiał z prędkością 130km/h (80m/h), dużo bardziej intensywne były jednak opady - tylko w miejscowości Homestead spadło 350 mm deszczu[5]. Ponad milion ludzi zostało pozbawionych elektryczności. Zniszczenia na półwyspie były szacowane na 1 do 2 miliardów
dolarów
[24], z czego na zdecydowaną większość składały się powalone drzewa i zalania. W wyniku przejścia huraganu nad Florydą życie straciło 14 ludzi[5].
Huraganu doświadczyła także większa część archipelagu
Florida Keys
, chociaż sam huragan przeszedł nieco bardziej na północ, nad archipelagiem Dry Tourtgas. W mieście
Key West
spadło ponad 250 mm deszczu.
26 sierpnia
na obrzeżach huraganu uformowało się tornado o sile F1 w
skali Fujity
, które zaatakowało miasto Marathon, demolując m.in. hangar w porcie lotniczym i powodując zniszczenia szacowane na 5 milionów dolarów[27].
Huragan przemieszczał się w kierunku
Stanów Zjednoczonych
na północ od
Kuby
. Jednak
29 sierpnia
cyklon nasunął się swym obrzeżem na zachodnie regiony wyspy. Spadło tam 200 mm deszczu, a linie telefoniczne i energetyczne zostały zerwane. Ok. 8 000 tysięcy ludzi zostało ewakuowanych z
Prowincji Pinar del Río
. Według lokalnej telewizji przybrzeżne miasto Surgidero de Batabano zostało zalane w 90 procentach[28].
Zalane tereny w Luizjanie
29 sierpnia
Katrina dotarła na kontynentalną część Stanów Zjednoczonych. Wejście na ląd nastąpiło w Luizjanie, niedaleko miasta Buras. Huragan miał wtedy siłę 3 kategorii w skali
Saffira Simpsona
, zaś wiatr wiał z prędkością 205 km/h (125 m/h). Siła huraganu osłabła jednak kilka godzin wcześniej z kategorii czwartej, zaś wiatry na obrzeżach huraganu - m.in. w południowo-wschodniej części stanu - nadal były silniejsze. Mimo, iż burza była silniejsza w
Missisipi
, na wybrzeżu w Luizjanie nastąpił znaczny przypływ. Jego oszacowanie jest trudne ze względu na brak jednoznacznych danych, jednak miara poziomu wody w gminie Plaquemines była wyższa o ok. 4 metry niż normalnie. Wzrost poziomu wody został zarejestrowany także w mieście Grand Isle, jednak tam przyrost wyniósł ok. 3 metrów.
Na całym obszarze, jaki obejmował, cyklon niósł ze sobą duże opady deszczu. W Luizjanie było to od 200 do 250 mm, choć były miejsca, w których opady były silniejsze - w mieście Slidell suma opadów wyniosła ponad 380 mm (ok. 15 cali). W wyniku opadów znacznie podniósł się poziom wody w jeziorze
Pontchartrain
, czego efektem było zalanie dużego obszaru północno-wschodniej części wybrzeża od Slidell do
Mandeville
. Zniszczonych zostało kilka mostów, włączając w to most I-10 Twin Span Bridge, łączący Slidell z Nowym Orleanem[5]. W wyniku przejścia Katriny 900 tysięcy ludzi w Luizjanie zostało pozbawionych prądu[29].
Miejscowość St. Bernard Parish, w którą uderzył huragan, została całkowicie zalana, gdy przerwane zostały wały wokół kanału nawigacyjnego Mississippi River Gulf Outlet (MR-GO). Poszukiwania zaginionych odbywały się w wolnym tempie. Według wywiadu opublikowanego w New Orleans Times-Picayune, jeszcze w listopadzie 2005 koroner ciągle starał się dostać od Czerwonego Krzyża listę zaginionych. Część ofiar została znaleziona w ich własnych domach, jednak ogromna większość była identyfikowana dzięki relacjom innych osób lub danym z kart kredytowych. W grudniu 2005 nieustalone były losy dalszych 47 osób z St. Bernard Parish.
Nowy Orlean
Zalane obszary w Nowym Orleanie
Oko cyklonu przemieszczało się na północny wschód od miasta, jednak Nowy Orlean także został objęty obszarem oddziaływania Katriny. Wprawdzie fakt, iż miasto zostało pozbawione elektryczności, uniemożliwił przeprowadzenie dokładnego pomiaru szybkości wiatru, jednak na podstawie kilku przeprowadzonych badań Narodowe Centrum Huraganów prognozowało wiatry o sile kategorii drugiej w skali
Saffira Simpsona
. Cyklon znajdował się bezpośrednio nad miastem przez około godzinę.
Przemieszczający się nad miastem huragan doprowadził do poważnego uszkodzenia miejskiego systemu ochrony przeciwpowodziowej - wały zostały przerwane w 53 miejscach. Ochrona przeciwpowodziowa zawiodła także na obszarach wokół miasta - w miejscowości St. Bernard Parish wały przeciwpowodziowe rozlokowane wokół kanału nawigacyjnego Mississippi River Gulf Outlet (MR-GO) zawiodły w ponad 20 miejscach, a miasteczko zostało całkowicie zalane. Podobny los spotkał wschodni brzeg miejscowości Plaquemines Parish. W Nowym Orleanie zawiodły przede wszystkim główne wały ochronne znajdujące się na miejskich kanałach przeciwpowodziowych - 17th Street Canal, London Avenue Canal oraz Industrial Canal, których uszkodzenie spowodowało zatopienie ponad 80% miasta[30].
Większość głównych dróg prowadzących do miasta było nieprzejezdnych. Jedynym przejezdnym połączeniem z Nowym Orleanem była wówczas trasa Crescent City Connection wraz z mostem Huey P. Long. Duża część mostu I-10 Twin Span Bridge, prowadzącego do miasta Slidell w
Luizjanie
uległa zniszczeniu. Zarówno most
Lake Pontchartrain Causeway
, jak i Crescent City Connection obsługiwały tylko ruch ewakuacyjny[31].
W poniedziałek
29 sierpnia
o godzinie 7:40 czasu lokalnego okazało się, że w hotelu Hyatt Regency New Orleans stwierdzono wiele wybitych szyb po północnej stronie budynku. Również wiele innych wysokich budynków miało poważne uszkodzenia.[32] Hotel
Hyatt
był najbardziej uszkodzonym tego typu obiektem w mieście, a z okien wylatywały hotelowe łóżka. Rurki izolacyjne wystawione na zewnętrzną stronę budynku jako zabezpieczenie zostały kompletnie zniszczone[33].
Stadion
Louisiana Superdome
- schron przeciwhuraganowy dla ludzi, którzy nie mogli wyjechać z miasta - został poważnie uszkodzony. Dwie sekcje dachu stadionu zostały zniszczone, a wodoszczelna błona osłaniająca stadion zaczęła przeciekać. Międzynarodowy Port Lotniczy im.
Louisa Armstronga
został zamknięty na czas huraganu, jednakże budynek nie został uszkodzony.
30 sierpnia
, już po przejściu cyklonu, lotnisko zostało ponownie otwarte uczestników akcji ratunkowych i humanitarnych. Ograniczona obsługa pasażera została wznowiona
13 września
, a pełną sprawność lotnisko osiągnęło na początku października.
W wyniku zalania miasta, będącego efektem uszkodzenia wałów przeciwpowodziowych, życie straciło wiele osób. Pod koniec października bilans ofiar w mieście wynosił 700 osób zabitych[34]. Ludzie, którzy przeżyli oraz ci, którzy byli ewakuowani, donieśli władzom, że na ulicach we wschodniej części miasta leży duża ilość zwłok. Zaawansowany stan rozkładu ciał, spowodowany tym, iż ofiary przez kilka dni leżały na słońcu i w wodzie, utrudnił koronerom identyfikację ofiar[35].
Pierwsze ofiary śmiertelne w mieście zostały potwierdzone krótko przed północą
28 sierpnia
. Byli to trzej pacjenci szpitala, którzy zmarli podczas ewakuacji z miasta
Baton Rouge
w
Luizjanie
. Najbardziej prawdopodobną przyczyną ich śmierci było odwodnienie. Niedużo później potwierdzono także sześć ofiar śmiertelnych na stadionie
Superdome
, z czego cztery osoby zmarły z przyczyn naturalnych, jedna po przedawkowaniu lekarstw, a jedna popełniła samobójstwo. W miejskim Centrum Konferencyjnym (
ang.
Convention Center), które także zostało zaadaptowane na schron przeciw huraganowy, stwierdzono śmierć czterech osób, z czego jedna została zamordowana.
Zniszczenia na drodze stanowej nr 90 w Missisipi po przejściu Katriny
Wybrzeże Zatokowe w Missisipi doznało po przejściu Katriny dużych uszkodzeń; do
29 sierpnia
2005
zginęło tam 238 osób, los 67 nie został ustalony. Zniszczenia były liczone w miliardach dolarów; mosty, barki, łodzie, mola, domy i samochody zostały przez huragan zmiecione w głąb lądu, po czym doszczętnie zniszczone[36]. Huragan przemieszczał się w głąb stanu. Wszystkie spośród 82 hrabstw znajdujących się w Missisipi zostały objęte zarządzeniem o wprowadzeniu stanu klęski żywiołowej; 47 otrzymało pełną pomoc finansową[36].
Po początkowym krótkotrwałym wejściu na ląd w
Luizjanie
Katrina ostatecznie weszła na ląd w pobliżu granicy stanowej. Oko cyklonu w niewielkiej odległości ominęło miasta zatoki St. Louis i miasto Waveland. Katrina była wówczas huraganem trzeciej kategorii z wiatrem o prędkości 195 km/h[5]. Potężny wówczas obszar Katriny przeszedł przez zachodnią i centralną część stanu. Spowodowało to potężny przypływ o wysokości dochodzącej do 8 metrów; woda na dużym obszarze wdarła się na 10 km w głąb lądu; w pobliżu rzek i zatok było to aż 12 km. Na niektórych obszarach woda zalała
Autostradę międzystanową nr 10
[5]. Cyklon przyniósł ze sobą silny wiatr o prędkości dochodzącej w
Missisipi
do 217 km/h, który spowodował znaczne uszkodzenia w drzewostanie tego obszaru. Powyższy pomiar został zarejestrowany niedaleko miasta Polarville[5].
Uszkodzenia w mieście Long Beach po przejściu cyklonu
Wraz z cyklonem nad Missisipi dotarły obfite opady deszczu. Średnio spadło 100 mm deszczu, choć w niektórych miejscach opady wyniosły nawet do 25 cm.
29 sierpnia
na obszarze stanu zostało zarejestrowanych 11 tornad, które spowodowały liczne uszkodzenia drzew i linii energetycznych[5]. Po ataku huraganu w wyniku opadów i wiatru linia brzegowa została kompletnie zniszczona. Urzędnicy z Missisipi wyliczyli, iż 90% wybrzeża zostało zrównane z ziemią[37]. Przypływ był tak wysoki, że woda wdarła się aż na sześć mil w głąb lądu[24] .
Jeden z apartamentowców z trzydziestoma ludźmi, którzy schronili się tam przed huraganem, zawalił się po przejściu Katriny. Ponad połowa z trzynastu kasyn w stanie, które miały zostać przeniesione na barkach, aby nie zostało złamane stanowe prawo o hazardzie, została z nich zmyta kilkaset jardów w głąb lądu[37].
Kilka dróg i mostów zostało podmytych. Na Autostradzie Międzystanowej nr 90, biegnącej wzdłuż Wybrzeża Zatokowego, doszczętnie zniszczone zostały dwa główne mosty - Pass Christian Bridge[5] oraz Biloxi - Ocean Springs Bridge. Uszkodzeniu uległ jej odcinek biegnący nad
estuarium
rzeki Pascagoula. Jakiś czas po przejściu Katriny autostrada zawaliła się; ruch zredukowano wówczas do dwóch pasów.
Wszystkie trzy przybrzeżne hrabstwa w stanie zostało mocno poszkodowane przez burzę. Przypływ spowodowany przez Katrinę był najsilniejszym i najwyższym w udokumentowanej historii
Stanów Zjednoczonych
; w znacznym stopniu zalane zostały hrabstwa Harrison, Hancock i Jackson[38]. W hrabstwie Hancock przypływ zalał całą jego dolną część, niszcząc przybrzeżne miasteczka Clermont Harbor, Waveland, Bay St. Louis oraz
jednostkę osadniczą
Kiln. W hrabstwie Harrison kompletnie zalane zostało miasto Pass Christian wraz z wąskim pasem ziemi na wschód od miasta, ciągnącym się wzdłuż wybrzeża. Pas ten zawiera m.in. miasta Long Beach i
Gulfport
. Przypływ spowodowany przez huragan był najsilniejszy w miasteczkach takich jak D'Iberville, które graniczą z obszarem Back Bay. Także miasto Biloxi, znajdujące się pomiędzy obszarem Back Bay a wybrzeżem, poważnie ucierpiało w starciu z huraganem. W hrabstwie Jackson przypływ podążał w górę
estuarium
rzeki Pascagoula; około 90%
miasta Pascagoula
zostało zalane. Powódź podzieliła hrabstwo na dwie części. Miała ona zasięg około 75 mil (121 km) na wschód od rzeki, sięgnęła też blisko granicy stanowej
Luizjana
-
Missisipi
. Sąsiednie obszary także zostały surowo potraktowane przez burzę; Zatoka Porteaux, a w tym obszar St. Martin, oraz Wzgórza Zatokowe, zostały doszczętnie zalane.
Obszary
Ocean Springs, Moss Point, Gautier i Escatawpa także odniosły poważne uszkodzenia. Agencja Zarządzania Kryzysowego w Missisipi (Mississippi Emergency Management Agency) odnotowała zgony w hrabstwach Forest, Hinds, Warren i Leake. Około 900 tysięcy ludzi poniosło straty materialne[29].
Południowe stany
USA
Zalanie budynku sądu federalnego w miejscowości
Mobile
.
Mimo tego, iż huragan wszedł na ląd na zachód od stanu
Alabama
i regionu Floryda Panhandle, te obszary także mocno ucierpiały w wyniku silnego wiatru i przypływu wysokiego na 3 do 5 metrów; ten ostatni był najbardziej odczuwalny w rejonie zatoki Mobile Bay[5], a szczytowe fale były nawet wyższe. Wiatr zarejestrowany w miejscowości
Mobile
w
Alabamie
osiągał prędkość do 67 mph (107 km/h), a wysokość przypływu wyniosła 3,7 metra[5]. Przypływ spowodował powódź sięgającą kilka mil w głąb lądu, przebiegającą wzdłuż zatoki Mobile Bay. W Alabamie odnotowano także cztery tornada[5]. Wszystkie statki znajdujące się w tamtym rejonie zostały wyrzucone na brzeg wzdłuż zatoki Mobile Bay, a
molo
rybackie zostało doszczętnie zniszczone; statek towarowy "Carribean Clipper" oraz łodzie rybackie osiadły na lądzie w miejscowości Bayou La Batre.
- Ta sekcja jest . Jeśli możesz, .
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2
Reports of Missing and Deceased
(
ang.
). [dostęp 18 kwietnia 2006].
- ↑ 2,0 2,1 "
Deaths of evacuees push toll to 1,577
(
ang.
). New Orleans Times-Picayune. [dostęp 19 maja 2006].
- ↑
Flash Flood: Huragan Katrina zatopił Nowy Orlean.
- ↑
Badacze sporządzają mapy wzrostu siły huraganu w Zatoce Meksykańskiej
- ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 5,14 5,15 5,16 5,17 5,18 5,19 5,20
Narodowe Centrum Huraganów: Huragan Katrina - raport końcowy
- ↑
Straż Przybrzeżna przygotowuje się do nadejścia Katriny
,
26 sierpnia
2005
- ↑
Prezydent USA ogłasza stan wyjątkowy dla zagrożonych huraganem stanów
- ↑
Biuletyn Narodowego Centrum Pogodowego
,
28 sierpnia
2005
- ↑
Raport Kongresu: Huragan Katrina - nieprzygotowanie służb publicznych
,
27 października
2008
- ↑
Michael Brown przesłuchiwany w Kongresie
,
The New York Times
,
27 września
2005
- ↑
Dekret o stanie wyjątkowym w Missisipi
- ↑
Dekret o wprowadzeniu stanu wyjątkowego w Alabamie
- ↑
Gubernator prosi prezydenta o wprowadzenie stanu wyjątkowego w Luizjanie
,
27 sierpnia
2005
- ↑
Raport Kongresu: Niepowodzenie końcowego sprawozdania Komitetu badającego przygotowanie służb publicznych do huraganu
,
10 października
2006
- ↑
Przewodnik ewakuacyjny dla stanu Luizjana
,
20 lipca
2006
- ↑
Transport publiczny przepełniony - plan ewakuacyjny zawodzi
,
październik
2008
- ↑
Aaron Brown: Huragan Katrina pustoszy trzy stany
,
29 sierpnia
2005
- ↑
Nowy Orlean: Działania po przejściu huraganu
,
1 września
2005
- ↑
"Prawdopodobieństwo ataku na miasto to już 15%"
"Atak na miasto prawdopodobny w 21%"
,
26 sierpnia
2005
- ↑
Willie Drye: Czy Katrina zatopi Nowy Orlean?
,
National Geographic
,
29 sierpnia
2005
- ↑
Staff Writer: Katrina zmierza prosto do Nowego Orleanu
, Fox News,
29 sierpnia
2005
- ↑
Dwadzieścia sześć tysięcy ludzi w schronie na stadionie Louisiana Superdome
,
28 sierpnia
2005
- ↑
System przeciwpowodziowy Nowego Orleanu: Co było źle i dlaczego - raport Amerykańskiego Stowarzyszenia Cywilnych Inżynierów
,
27 sierpnia
2008
- ↑ 24,0 24,1 24,2
Szacowanie kosztów naprawy zniszczeń po przejściu huraganu
,
Departament Handlu Stanów Zjednoczonych
,
14 lipca
2006
- ↑
Prawdopodobna liczba ludzi zaginionych
, Times-Picayune,
5 marca
2006
- ↑
Michael Chertoff: Skutki przejścia huraganu Katrina
,
CNN
,
3 września
2005
- ↑
Raport o zniszczeniach po przejściu tornada
,
5 czerwca
2006
- ↑
Staff Writer: Huragan Katrina nad zachodnią częścią Kuby - 8 000 osób ewakuowanych
,
29 sierpnia
2005
- ↑ 29,0 29,1
Staff Writer: Sytuacja po przejściu huraganu - raport nr 11
, Departament Energii Stanów Zjednoczonych,
30 sierpnia
2005
- ↑
Verity Murphy: Naprawianie uszkodzeń głównych wałów przeciwpowodziowych w mieście
,
BBC News
,
4 października
2005
- ↑
Meghan Gordon: Most Lake Pontchartrain Causeway zamknięty - stwierdzono poważne uszkodzenia
, Times-Picayune,
31 sierpnia
2005
- ↑
Katrina atakuje Wybrzeże Zatokowe
,
Public Broadcasting Service
,
29 sierpnia
2005
- ↑
Rebecca Mowbray: Hotele ewakuowane z powodu zagrożenia
, Times-Picayune,
30 sierpnia
2005
- ↑
Robert Travis: Gdzie oni zginęli?
, Times-Picayune,
23 października
2005
- ↑
Ann O'Neil: Identyfikacja ofiar utrudniona - zwłoki w stanie zaawansowanego rozkładu.
,
CNN
,
9 września
2005
- ↑ 36,0 36,1
Haley Babour: Informacja związana z odbudową terenów zniszczonych po przejściu huraganu
,
27 września
2006
- ↑ 37,0 37,1
Staff Writer: Huragan uderzył w wybrzeże Missisipi
,
Columbia Broadcasting System
News,
1 września
2005
- ↑
Hrabstwa w stanie Missisipi zatopione przez przypływ spowodowany nadejściem huraganu
,
Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego
,
16 lipca
2006