Węgiel-14 lub poprawniej 14C, to
promieniotwórczy izotop
węgla
, odkryty
27 lutego
1940
roku przez Martina Kamena i Sama Rubena.
Jądro atomowe
14C zawiera 6
protonów
i 8
neutronów
.
Węgiel-14 powstaje w górnych warstwach
troposfery
i w
stratosferze
w wyniku pochłonięcia
neutronu
przez atom
azotu
. Neutrony powstają w wyniku oddziaływania
promieniowania kosmicznego
z atomami atmosfery. Reakcja powstawania izotopu węgla-14:
Powstały węgiel jest utleniany do
dwutlenku węgla
, który wchodzi poprzez
fotosyntezę
do organicznego obiegu
węgla w przyrodzie
. Jego rozpad promieniotwórczy sprawia, że jego udział w tkankach w momencie ich powstawania jest największy, a z czasem maleje, ulegając
rozpadowi beta
i tworząc niepromieniotwórczy azot 14N,
antyneutrino
oraz
elektron
o średniej energii 0,156476 MeV, zgodnie z równaniem:
Czas połowicznego rozpadu
wynosi 5730 ± 40 lat.
Zawartość izotopu 14C w pozostałościach zawierających węgiel jest używana do szacowania wieku przedmiotów metodą
datowania radiowęglowego
. Jego naturalny udział względem pozostałych izotopów węgla to 0,00000000012%.
Zobacz też