Maria Charlotta Amelia Augusta Wiktoria Klementyna Leopoldyna Koburg (ur.
7 czerwca
1840
w
Brukseli
, zm.
19 stycznia
1927
w Meise) – księżniczka belgijska, cesarzowa Meksyku z dynastii
Koburgów
. Córka
króla Belgów
Leopolda I
i
Ludwiki Marii
(córki
króla Francuzów
-
Ludwika Filipa I
, z dynastii
Burbonów Orleańskich
). Imię otrzymała na cześć pierwszej żony swojego ojca
Szarlotty Hanowerskiej
.
Dzieciństwo
Od dzieciństwa wykazywała się dużą inteligencją i wysokimi ambicjami. Była blisko związana ze swoją babką, byłą
królową Francuzów
.
Maria Aealia
była powiernicą swojej wnuczki, regularnie z nią korespondowała, szczególnie kiedy Szarlotta była w
Meksyku
. Od początku odnosiła się bardzo sceptycznie do wyjazdu swojej wnuczki do
Ameryki
. Po śmierci swojej matki na
gruźlcę
, Szarlotta została oddana pod opiekę hrabiny Hulste, bliskiej przyjaciółki rodziny. Kilka tygodni w roku księżniczka mieszkała w Claremont wraz ze swoją babką i resztą rodziny swej matki na wygnaniu.
Małżeństwo
Zdjęcie młodego arcyksięcia Maksymiliana z Marią Charlottą
27 lipca
1857
wyszła za mąż za arcyksięcia austriackiego -
Maksymiliana
z dynastii
Habsburgów
, brata cesarza
Franciszka Józefa
. Propozycję małżeństwa otrzymała również od króla
Portugalii
, jednak odrzuciła ją, uważając Portugalię za zacofany kraj. Początkowo Charlotta była bardzo lubiana przez swoją teściową
Zofię
, która widziała w niej przykład idealnej żony dla
austriackiego
arcyksięcia. Co zmieniło się z czasem. Popadła także w konflikt z
cesarzową Elżbietą
, dwór robił na złość nielubianej cesarzowej m.in. ogłaszając Charlottę najpiękniejszą na dworze. Mówiło się, że Szarlotta nie lubi szwagierki, bo ta miała bardzo bliskie stosunki z idealistycznym Maksymilianem, z którym łączyło ją wspólne spojrzenie na wiele spraw. Belgijska księżniczka zazdrościła także cesarzowej urody i czaru. Szarlotta spędziła stosunkowo kilka szczęśliwych lat we
Włoszech
podczas, gdy jej mąż był gubernatorem
Lombardii
i
Wenecji
. Maksymilian nie miał jednak żadnej realnej władzy, a małżonkowie pragneli znacznie bardziej ambitniejszej roli.
Cesarzowa Meksyku
10 kwietnia
1864
została koronowana na cesarzową Meksyku. Charlotta była ambitna i to głównie dzięki niej Maksymilian zgodził się objąć tron. Razem z mężem adoptowała
Agustína de Iturbide y Green
i jego kuzyna
Salvadora de Iturbide y de Marzán
- wnuków poprzedniego cesarza Meksyku
Agustina de Iturbide
. Młodemu Agustinowi para nadała tytuł jego wysokość, książę Iturbide i zamierzała uczynić go swoim dziedzicem. Cesarzowa nie była zadowolona z decyzji męża o adopcji wnuków poprzedniego władcy. Widziała w tym oficjalne potwierdzenie swojej niemożności wydania na świat dziecka, więc do swych adoptowanych dzieci czuła nienawiść. Jednak mimo to bardzo zaprzyjaźniła się z ciotką następcy tronu, księżniczką
Józefiną
, siostrą cesarza Iturbide. Szarlotta przyjęła
hiszpańską
wersję swojego imienia Carlota. Cesarzowa poważnie brała swoje nowe cesarskie obowiązki. Wybrała się nawet do
Jukatanu
, gdzie zwiedziła ruiny
Uxmal
.
Gdy w Meksyku wybuchła rewolucja, Charlotta udała się do Europy, szukając pomocy, jednak takiej nie otrzymała. Jej męża rozstrzelano
19 czerwca
1867
. Jego ostatnie słowa podobno były zwrócone do Szarlotty: Biedna Carlota!. Cesarzowa nie umiejąc pogodzić się z tragedią popadła w otępienie, z którego nie otrząsnęła się aż do śmierci. Nigdy nie powróciła do Meksyku. Zmarła w belgijskim Meise.
Nieślubne dziecko
Nieustają pogłoski o tym, że w
1866
roku, Szarlotta romansowała z belgijskim wojskowym Alfredem van der Smissens i urodziła syna
Maxime Weygand
21 stycznia
1867
roku. Weygand nie potwierdził, ani nie zaprzeczył, że może być synem cesarzowej, dlatego to kwestia pozostaje ciągle niepewna.
Wdowa
Brat byłej cesarzowej,
Filip
, książę
Flandrii
, kazał zbadać siostrę przez psychiatrów, którzy orzekli, że jest chora umysłowo, objawy choroby zaczęły już występować podczas podróży po Europie, kiedy, na przykład cesarzowa wmówiła sobie, że ktoś zamierza ją otruć. Nic nie jadła, aż ktoś przed nią nie posmakował posiłku. Piła wodę z fontanny, sądząc, że nikt nie mógł otruć publicznego wodopoju. Do stołu w jej pokoju przywiązywano kurę i na jej oczach zabijano, aby Szarlotta mogła być pewna, że jedzenie będzie zdrowe. Resztę swojego życia spędziła w odosobieniu, najpierw w Miramarze blisko
Triestu
we
Włoszech
. Następnie przebywała w zamku Bouchout w Meise,
Belgia
. Podczas
I wojny światowej
jej belgijski majątek został otoczony przez wojska
niemieckie
, pozostał jednak nietknięty ponieważ
Austria
była jednym z głównych sojuszników Niemiec i była owdowiałą szwagierką austriackiego cesarza.
Cesarzowa po śmierci męża okazywała głęboką miłość do zmarłego. Pielęgnowała wszystkie rzeczy związane z cesarzem. Trudno powiedzieć na co dokładnie i jak bardzo cierpiała Szarlotta. Majątkiem byłej cesarzowej, która była jedną z najbogatszych kobiet
Europy
, zarządzał baron de Goffinet, poddany króla Leopolda II. Władca
Belgii
chciał mieć pewność, że wszystkie te pieniądze będą wydane na jego osobistą kolonizację
Konga
.
Tytulatura
Bibliografia