Północny biegun niedostępności
Południowy biegun niedostępności
Biegun niedostępności - dwa
punkty
w obszarach polarnych
kuli ziemskiej
, które poprzez swoje charakterystyczne położenie są szczególnie trudno dostępne i stanowią wyzwanie dla podróżników. Biegun niedostępności nie jest żadnym zjawiskiem naturalnym i niczym się nie wyróżnia w terenie. Jest on tylko wyznaczonym matematycznie punktem na powierzchni Ziemi.
Północny biegun niedostępności
Północny biegun niedostępności to taki punkt na
Morzu Arktycznym
, który jest najbardziej oddalony od któregokolwiek z północnych
wybrzeży
Eurazji
bądź
Ameryki Północnej
.
Współrzędne geograficzne
tego punktu to 84°03'
N
i 174°51'
W
, a jego odległość od wybrzeży wynosi około 1100 km.
Północny biegun niedostępności został po raz pierwszy osiągnięty przez
australijskiego
lotnika
Huberta Wilkinsa
15 kwietnia
1928
. Trzydzieści lat później do tego miejsca dotarł rosyjski
lodołamacz
.
Południowy biegun niedostępności
Natomiast południowy biegun niedostępności to taki punkt na powierzchni
Antarktydy
, który jest najbardziej oddalony od
oceanu
, czyli o około 1700 km. Jego współrzędne geograficzne to 85°50'
S
i 65°47'
E
. Jako pierwsza dotarła do niego radziecka ekspedycja antarktyczna w roku
1958
. Założyli tam
stację antarktyczną
Sowieckaja, która była wykorzystywana latem
1958
.
Zobacz też:
biegun
,
biegun geograficzny
,
biegun geomagnetyczny
,
biegun zimna
.