Bugaku - historyczna, chociaż wykonywana również obecnie forma
teatru japońskiego
, grupująca szereg ceremonialnych tańców wykonywanych na dworze cesarskim z towarzyszeniem muzyki. Jej początki znaleźć można w szeregu państw
Azji
kontynentalnej, bugaku zawiera bowiem utwory tak japońskie, jak też
chińskie
,
koreańskie
,
indyjskie
a także
mandżurskie
.
Pochodzenie z poszczególnych krajów jest również podstawą do podziału utworów na tańce lewej strony (samai - tańce chińskie i indyjskie) oraz tańce prawej strony (umai - tańce koreańskie oraz rodzime). Podział na strony wywodzi się od strony, z której wkraczali tancerze na scenę, by wykonywać cały ceremoniał.
Charakterystycznym elementem bugaku jest obecność masek (podobnie jak w
gigaku
), które nakładane w tańcu mają przedstawiać istoty ponadludzkie, zwierzęta, a także historyczne czy pochodzące z zagranicy postacie.
Bugaku uznawane jest za oficjalny ceremoniał dworski i już w
1702
r. powołano w
Japonii
Biuro do Spraw Muzyki, którego zadaniem miało być organizowanie tychże widowisk oraz kształcenie ich wykonawców. Wraz z formami takimi jak:
gigaku
,
sarugaku
,
dengaku
i
kagura
stała się podstawą teatru
nō
.