Wschodnia osłona granitu karkonoskiego – jednostka
geologiczna
(
tektoniczna
) w
Sudetach Zachodnich
, wchodząca w skład
bloku karkonosko-izerskiego
.
Wschodnia osłona granitu karkonoskiego graniczy od zachodu z
masywem karkonoskim
, od północy z
metamorfikiem kaczawskim
, od wschodu z
depresją śródsudecką
, od południa z niecką podkarkonoską.
Zbudowany jest ze starych,
przeobrażonych
skał
wieku
staropaleozoicznego
. Są to
gnejsy
,
łupki łyszczykowe
,
amfibolity
, łupki amfibolowe,
zieleńce
i
łupki zieleńcowe
,
fyllity
,
marmury
kalcytowe
i
dolomitowe
,
łupki serycytowe
,
łupki chlorytowe
. Skały wschodniej osłony granitu karkonoskiego pocięte są siecią żył
kwarcowych
.
Łupki łyszczykowe występują w kilku odmianach. Jedną z nich są
hornfelsy
, które występują na kontakcie z
granitami
masywu karkonoskiego
. W
karbonie
nastąpiła
intruzja
granitu
karkonoskiego
, która spowodowała częściową powtórną metamorfozę skał w innych warunkach
temperatur
i
ciśnień
(
metamorfizm kontaktowy
).
Skały wschodniej osłony granitu karkonoskiego budują wschodnią część
Rudaw Janowickich
, południowo-wschodni skrawek
Gór Kaczawskich
w rejonie
przełomu
Bobru
oraz wschodnią część
Karkonoszy
– masyw
Śnieżki
,
Czarny Grzbiet
,
Kowarski Grzbiet
i
Lasocki Grzbiet
.
Bibliografia
- Budowa geologiczna Polski, t. IV Tektonika, cz. 2 Sudety i obszary przyległe,
Józef Oberc
, Wydawnictwo Geologiczne, Warszawa 1972