Wielki Kanał – najdłuższy na świecie sztuczny kanał transportowy, budowany w
Chinach
od
V wieku p.n.e.
. Zaczyna się w
Hangzhou
i dociera do
Pekinu
. Liczy ok. 1 800 km długości i 20 - 350 m szerokości. Przecina pięć większych rzek:
Jangcy
,
Rzekę Żółtą
,
Hai He
,
Huai He
i Qiantang Jiang. Na kanale są 24
śluzy
.
Historia budowy
Pierwszy odcinek kanału, liczący 85 kilometrów, został przekopany w
495 p.n.e.
i połączył
Suzhou
z rzeką
Jangcy
. W dziewięć lat później przekopano następny odcinek, który przebiegał przez miasto
Yangzhou
i kończył się Huaian nad rzeką
Huai He
.
Właściwe roboty przy Wielkim Kanale rozpoczęły się dopiero za czasów dynastii
Sui
. W
605
roku cesarz Yangdi nakazał przekopać nowy odcinek kanału, łączący ówczesną stolicę
Luoyang
z dotychczasowym końcem kanału w Huai He. Według źródeł chińskich, do robót zaangażowano milion osób. Wkrótce Yangdi dla usprawnienia manewrów podczas wojen z Koreą nakazał przekopać kolejny odcinek, łączący Luoyang przez Linqing i Dezhou z terenami dzisiejszego
Pekinu
. Po robotach za czasów Yangdi długość kanału wynosiła łącznie 2700 kilometrów.
W okresie dynastii
Yuan
przekopano 70-kilometrowy odcinek z Jining do Dongpingu, a także 125-kilometrowy odcinek z Dongpingu do Linging. W ten sposób drogę z Pekinu do Hangzhou skrócono o prawie 1000 kilometrów. Mongołowie nie wykorzystywali jednak w pełni Wielkiego Kanału, bo preferowali zaopatrywanie
Pekinu
drogą morską[1].
W
1855
na skutek zmiany biegu rzeki
Huang He
część kanału przebiegająca przez prowincję
Shandong
stała się bezużyteczna.
W
1981
roku rząd
Chińskiej Republiki Ludowej
podjął decyzję o rekonstrukcji kanału na długości od
Hangzhou
do Jiningu.
Przypisy
- ↑ Robert Temple, Geniusz Chin, Ars Polona, Warszawa, 1994, ; str. 196-197
Bibliografia
- Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005. .
Zobacz też