Bitwa pod Zelwą miała miejsce
4 lipca
1792
roku w czasie
wojny polsko-rosyjskiej 1792
pomiędzy siłami korpusu
litewskiego
a
armią rosyjską
w rejonie
Zelwy
na dzisiejszej
Białorusi
.
Po
klęsce pod Mirem
dnia
10 czerwca
1792 następował odwrót korpusu litewskiego oskrzydlanego przez Rosjan. 4 lipca, na rozpoznanie wysłany został oddział piechoty (ok. 1 200 bagnetów) pod dowóztwem majora
Wedelstedta
, który na brodzie na
Zelwiance
wszedł w kontakt z czołowymi oddziałami armii carskiej. Po krótkiej walce i zajęciu brodu, oddział do zmroku utrzymywał swoją pozycję mimo ataków nieprzyjaciela. Był to dobry moment na atak większymi siłami, gdyż oddział rosyjski pod dowództwem gen. Borysa Mellina nie spodziewał się natknąć na większe oddziały polskie. Pomimo tego, dowodzący wojskami litewskimi
Michał Zabiełło
zachował się asekuracyjnie, nie nadesłał posiłków i rozkazał
Wedelstedtowi
wycofać się do sił głównych.
Po tym, jak wieczorem zaczął padać ulewny deszcz, dowódca Armii Litewskiej
Michał Zabiełło
postanowił rozbić obóz nad rzeką przypuszczając, że ulewa powstrzyma Rosjan. Następnego ranka, pomimo niesprzyjających warunków atmosferycznych, Rosjanie przegrupowali się, a następnie przeprawili się w deszczu przez
Zelwę
i niespodziewanie zaatakowali. Pomimo możliwości podjęcia walki, zaskoczony
Zabiełło
podjął decyzję o odwrocie. Wycofanie się wojsk litewskich było osłaniane przez atak jazdy, przedsięwzięty z własnej inicjatywy gen.
Bielaka
. Szarża załamała się.
Za bitwę pod Zelwą Józef Sułkowski dostał awans na
pułkownika
wraz z dowództwem nad własnym pułkiem, odznaczony został także krzyżem
Virtuti Militari
.