Amélie Mauresmo
Amélie MauresmoAmélie Mauresmo | | Państwo |
Francja
| Miejsce zamieszkania |
Genewa
,
Szwajcaria
| Data i miejsce urodzenia |
5 lipca
1979
Saint-Germain-en-Laye
| Wzrost | 175 cm | Masa ciała | 69 kg | Gra | praworęczna, jednoręczny backhand | Status profesjonalny | 1993 | Zakończenie kariery | 3 grudnia 2009 | Trener | Hugo Lecoq | Gra pojedyncza | Wygrane turnieje | 25 | Najwyżej w rankingu | 1 (13 września 2004) |
Australian Open
| W (2006) |
Roland Garros
| QF (2003, 2004) |
Wimbledon
| W (2006) |
US Open
| SF (2002, 2006) | Gra podwójna | Wygrane turnieje | 3 | Najwyżej w rankingu | 29 (26 czerwca 2006) | Australian Open | QF (1999) | Roland Garros | 2R (1997, 1998) | Wimbledon | F (2005) | US Open | 3R (1999) |
Strona internetowa
|
Amélie Simone Mauresmo (ur.
5 lipca
1979
w
Saint-Germain-en-Laye
) –
tenisistka
francuska
, zwyciężczyni
wielkoszlemowych
turniejów
Australian Open 2006
i
Wimbledonu 2006
, nr 1 w kobiecym tenisie na świecie w
2004
i
2006
, wicemistrzyni
olimpijska z Aten, 2004
w singlu, zdobywczyni
Pucharu Federacji
. W marcu
2007
została uhonorowana przez prezydenta Francji tytułem Kawalera
Orderu Legii Honorowej
, najwyższego francuskiego odznaczenia państwowego. W filmie
Asterix na Olimpiadzie
zagrała w jednej ze scen samą siebie.
3 grudnia
2009
ogłosiła zakończenie kariery sportowej. Kariera tenisowa 1993Zagrała w pierwszym turnieju z cyklu
ITF
w
Marsylii
. Przegrała w pierwszej rundzie. 1994Zagrała w kolejnych sześciu turniejach
ITF
. W jednym doszła do półfinału. 1995Zadebiutowała w rozgrywkach
WTA Tour
. Swój pierwszy mecz rozegrała we
French Open
. Przegrała w pierwszej rundzie. Wcześniej przyznano jej
dziką kartę
do eliminacji. W cyklu
ITF
wygrała jeden turniej w singlu i dwa w deblu. 1996Wygrała swoje pierwsze mecze seniorskie. We
French Open
pokonała Beate Reinstadler w pierwszej rundzie. Przegrała z
Brendą Schultz-McCarth
4:6, 7:5, 5:7 w drugiej. W
Rosmalen
pokonała Aleksandrę Fusai w pierwszej rundzie. Przegrała z
Ivą Majoli
w drugiej. Odpadła w eliminacjach do
Australian Open
i do turnieju
Open Gaz de France
. Wygrała juniorskie French Open i
Wimbledon
. 1997Zagrała w sześciu turniejach
WTA
. Czterokrotnie doszła do drugiej rundy, w tym we
French Open
(zagrała jako
dzika karta
, przegrała ze
Steffi Graf
). Odpadła w eliminacjach do
Australian Open
i
Wimbledonu
. Wygrała drugi i ostatni w karierze turniej
ITF
w singlu. Zadebiutowała w pierwszej setce rankingu WTA.
22 grudnia
zajmowała 100 miejsce. 1998Po raz pierwszy zakończyła sezon w czołowej trzydziestce rankingu. Największym sukcesem był awans do finału turnieju kategorii I w
Berlinie
. Mauresmo obroniła piłkę meczową w eliminacjach. Potem pokonała numer 2
Lindsay Davenport
i numer 3
Janę Novotną
. Były to jej pierwsze zwycięstwa nad zawodniczkami z czołowej dziesiątki. Przegrała w finale z
Conchitą Martínez
. Była najniżej notowaną zawodniczką (65. miejsce w rankingu), której w jednym turnieju udało się pokonać dwie tenisistki z czołowej trójki od czasów
Lisy Bonder
, której udało się to w
1983
w
Tokio
(zajmowała wówczas 54. pozycję). Była także pierwszą zawodniczką z eliminacji i czwartą pod względem najniższego rankingu, której udało się osiągnąć finał turnieju kategorii I. Dwukrotnie awansowała do ćwierćfinału: w
Pradze
i
New Haven
(pokonała sklasyfikowaną na dziewiątym miejscu
Nathalie Tauziat
i po raz trzeci ograła zawodniczkę z czołowej dziesiątki). Osiągnęła trzecią rundę w dwóch turniejach wielkoszlemowych (za każdym razem był to jej debiut). W
Australian Open
przegrała z
Venus Williams
, w
US Open
rozegrała trzy-setowy mecz z
Martiną Hingis
. Na
Wimbledonie
doszła do drugiej rundy. Odpadła w pierwszej rundzie
French Open
. 1999Po raz pierwszy zakończyła sezon w czołowej dziesiątce rankingu. Niespodziewanie zadebiutowała w finale turnieju wielkoszlemowego w
Australian Open
. Jako 29. zawodniczka świata obroniła piłkę meczową grając przeciwko
Corinie Morariu
w pierwszej rundzie. Potem pokonała numer 9
Patty Schnyder
w drugiej rundzie oraz numer 1
Lindsay Davenport
4:6, 7:5, 7:5 w półfinale. W finale uległa numerowi 2
Martinie Hingis
. Pozostałymi dobrymi rezultatami były zwycięstwo w pierwszym turnieju cyklu
WTA Tour
w
Bratysławie
(w finale pokonała
Kim Clijsters
), finał
Open Gaz de France
w
Paryżu
(pokonała numer 1 Martinę Hingis, przegrała z
Sereną Williams
7:6 w trzecim secie), półfinały w
Rzymie
i
Linzu
i ćwierćfinały w
New Haven
(pokonała numer 10
Julie Halard-Decugis
) i
Tokio
(Princess Cup). Raz osiągnęła czwartą rundę turnieju (w
US Open
, przegrała z
Anke Huber
), trzecią rundę dwukrotnie, drugą rundę dwukrotnie (w tym we
French Open
) i trzykrotnie odpadła w pierwszej rundzie (w tym w
WTA Tour Championships
, przegrała z Davenport w trzech setach).
10 maja
zadebiutowała w czołowej dziesiątce rankingu (dołączyła do
Mary Pierce
i
Nathalie Tauziat
, Francja została wówczas trzecim krajem, po USA i Australii, z którego trzy zawodniczki były jednocześnie w czołowej dziesiątce).
15 listopada
dołączyła do Halard-Decugis, Pierce i Tauziat, dzięki czemu Francja miała jednocześnie cztery zawodniczki w dziesiątce. Skręciła prawą kostkę podczas meczu pierwszej rundy debla we French Open, przez co nie wystąpiła na
Wimbledonie
. 2000Zakończyła rok na 16. miejscu po sezonie, w którym największym osiągnięciem było wygranie drugiego turnieju singlowego w
Sydney
. Pokonała numer 5
Mary Pierce
, numer 1
Martinę Hingis
i numer 2
Lindsay Davenport
w ostatnich trzech rundach (została czwartą kobietą w historii, której udało się pokonać trzy zawodniczki z czołowej piątki w turnieju niewielkoszlemowym). Jako jedynej w okresie od września
1999
do kwietnia
2000
udało jej się wygrać z Lindsay Davenport. Doszła do finału w
Bol
(przegrała z Tatianą Pisnik) i
Rzymie
(pokonała numer 5 Mary Pierce i numer 10
Arantxę Sánchez Vicario
, przegrała z
Monicą Seles
). Osiągnęła półfinał w
Hanowerze
(przegrała 6:7 w trzecim secie z
Sereną Williams
) i
Moskwie
(przegrała z Martiną Hingis). Doszła do czwartej rundy we
French Open
(przegrała z Seles). Odpadła w drugiej rundzie
Australian Open
i w pierwszych rundach
Wimbledonu
i
Olimpiady w Sydney
. W
Linz
wygrała swój pierwszy turniej deblowy (grała w parze z
Chandą Rubin
). Skreczowała podczas meczu drugiej rundy w
Indian Wells
z powodu kontuzji pleców. Później przez siedem tygodni nie występowała. Podczas turnieju w Rzymie przekazała 6750 dolarów nagrody uzyskanej za dojście do półfinału w deblu włoskiemu dziecku, które odniosło szereg obrażeń w wypadku samochodowym. W lipcu i sierpniu ponownie wycofała się z szeregu turniejów (w tym z
US Open
) z powodu kontuzji pleców oraz z kończącego sezon
Turnieju Mistrzyń
z powodu kontuzji nogi. 2001Po raz drugi zakończyła sezon w czołowej dziesiątce rankingu. Wygrała cztery turnieje (w tym trzy pod rząd). Wygrała 16 kolejnych spotkań, dzięki czemu triumfowała kolejno w
Open Gaz de France
,
Nicei
i Amelia Island. Dzięki udanym występom powróciła do czołowej dziesiątki rankingu. Awansowała na dziewiąte miejsce, wyprzedziła
Mary Pierce
i po raz pierwszy została numerem 1 we Francji. Przegrała w ćwierćfinale w
Charleston
z
Martiną Hingis
, ale powróciła do formy i wygrała swój czwarty turniej w
2001
w
Berlinie
(pokonała numer 1 Hingis i numer 4
Jennifer Capriati
w ostatnich dwóch rundach). Doszła do finału w
Rzymie
(po raz kolejny pokonała numer 1 Martinę Hingis w półfinale, przegrała z
Jeleną Dokić
w finale). Pierwszy raz awansowała na piąte miejsce w rankingu, po tym jak była dziewiętnasta
11 lutego
. W okresie od
5 lutego
do
20 maja
uzyskała wynik 25:1 (wygranych do przegranych). Nieoczekiwanie odpadła w pierwszej rundzie
French Open
, pomimo że była uznawana za faworytkę (miała piąty numer w rozstawieniu, przegrała z Janą Kandarr). Doszła do półfinału w
Sydney
(pokonała numer 4
Monicę Seles
, wycofała się przed meczem z
Lindsay Davenport
z powodu kontuzji pleców). Osiągnęła ćwierćfinały w
New Haven
,
US Open
(przegrała z Capriati) i
Filderstadt
. Odpadła w czwartej rundzie
Australian Open
(przegrała z
Venus Williams
) i w trzeciej rundzie
Wimbledonu
. Przegrała mecz otwarcia w
Turnieju Mistrzyń
z
Sandrine Testud
. Wycofała się z turniejów w
Bol
,
Eastbourne
i
Zurychu
z powodu wyczerpania. Nie zagrała także w
Luksemburgu
z powodu kontuzji lewej nogi. 2002Po raz trzeci zakończyła sezon w czołowej dziesiątce rankingu. Wygrała turnieje w
Dubaju
(po drodze pokonała
Monicę Seles
) i
Montrealu
(pokonała numer 3
Jennifer Capriati
w finale). Dwa razy pod rząd awansowała do półfinału w turniejach wielkoszlemowych. Na Wimbledonie pokonała numer 3 Capriati w ćwierćfinale, przegrała z
Sereną Williams
. W
US Open
pokonała numer 7
Kim Clijsters
i numer 3 Capriati, przegrała w trzech setach z
Venus Williams
. Cztery pozostałe półfinały osiągnęła w
Open Gaz de France
,
Antwerpii
,
Moskwie
i
Filderstadt
(przegrała z Kim Clijsters po tym jak miała piłkę meczową przy stanie 5:3 w trzecim secie). Sześciokrotnie osiągnęła ćwierćfinał (w tym w
Australian Open
, gdzie przegrała z Capriati). Doszła do czwartej rundy we
French Open
. Po raz pierwszy w karierze zarobiła ponad milion dolarów w sezonie. Nie wystąpiła w
Zurychu
, a potem wycofała się z
Turnieju Mistrzyń
z powodu zapalenia chrząstki w prawej nodze. 2003Po raz pierwszy zakończyła sezon w czołowej piątce rankingu. Osiągnęła ćwierćfinał lub więcej w 14 z 17 startów. Wygrała turnieje w
Warszawie
(w finale
Venus Williams
skreczowała z powodu naciągnięcia mięśni brzucha) i
Filadelfii
. Doszła do czterech finałów: w
Open Gaz de France
(przegrała z
Sereną Williams
),
Rzymie
(pokonała numer 7
Jennifer Capriati
i numer 1
Serenę Williams
, przegrała z
Kim Clijsters
w trzech setach),
Moskwie
(przegrała z
Anastazją Myskiną
) i w
Turnieju Mistrzyń
(uzyskała wynik 1:2 w grupie, w półfinale pokonała numer 2
Justine Henin
, przegrała z numerem 1 Kim Clijsters w finale). Trzykrotnie była półfinalistką, pięciokrotnie ćwierćfinalistką (w tym po raz pierwszy w dziewiątym występie we
French Open
i w
US Open
). Na początku roku powróciła na kort po czteromiesięcznej przerwie spowodowanej kontuzją. W lutym rozpoczęła sezon od występu w Open Gaz de France. Była jedyną zawodniczką, której w
2003
udało się pokonać obie siostry Williams. Wygrała wszystkie mecze w
Pucharze Federacji
. Dzięki jej ośmiu zwycięstwom Francja po raz drugi sięgnęła po tytuł. Wycofała się z
Wimbledonu
z powodu kontuzji mięśnia prawego żebra. 2004Po raz kolejny zakończyła rok w czołowej piątce rankingu. Wygrała pięć turniejów i awansowała na pierwsze miejsce w klasyfikacji
WTA
. Dobrze spisała się na kortach ziemnych. Wygrała turnieje kategorii I w
Berlinie
(pokonała
Jennifer Capriati
w półfinale, w finale walkowerem poddała jej mecz
Venus Williams
, z powodu kontuzji kostki) i
Rzymie
(w finale pokonała Capriati 3:6, 6:3, 7:6, obroniła piłkę meczową przy stanie 4:5 w trzecim secie). Została trzecią zawodniczką w historii, której udało się w jednym roku wygrać turnieje w Berlinie i Rzymie. Wcześniej dokonały tego
Steffi Graf
w
1987
i
Monica Seles
w
1990
. W
Montrealu
pokonała
Jelenę Lichowcewą
w finale i zdobyła tam swój drugi tytuł. Był to jej trzeci turniejowy triumf w turnieju kategorii I w sezonie. Po
US Open
13 września
2004
została liderką rankingu WTA (była pierwszą zawodniczką z Francji, której udała się ta sztuka). Utrzymała prowadzenie przez pięć tygodni.
18 października
została wyprzedzona przez
Lindsay Davenport
. Osiągnęła finał w turnieju olimpijskim w
Atenach
(przegrała z
Justine Henin
). Zdobyła srebrny medal. Pod koniec roku wygrała dwa turnieje pod rząd, w
Linzu
i
Filadelfii
(w drodze do finału pokonała Venus Williams, w finale ograła
Wierę Zwonariową
). Była także finalistką w
Sydney
(przegrała z Justine Henin), Amelia Island (pokonała numer 1 Justine Henin 6:7, 7:5, 6:3 w półfinale, obroniła piłkę meczową przy stanie 4:5 w drugim secie, przegrała z Lindsay Davenport) i
Filderstadt
(po raz pierwszy wystąpiła jako numer 1, w finale grając przeciwko Davenport skreczowała z powodu naciągnięcia mięśnia przywodziciela). Osiągnęła półfinał w
Eastbourne
, na
Wimbledonie
(przegrała z
Sereną Williams
7:6, 5:7, 4:6, po tym jak miała piłkę dającą prowadzenie 4:1 w drugim secie) i
WTA Tour Championships
(nie przegrała seta w meczach grupowych, m.in. pokonała późniejszą triumfatorkę
Marię Szarapową
, przegrała z Sereną Williams 6:4, 6:7, 4:6, po tym jak prowadziła 3:1 w drugim secie). Zakończyłaby rok na pierwszym miejscu w rankingu, gdyby zdobyła tytuł. Była ćwierćfinalistką czterokrotnie, w tym we
French Open
,
US Open
i
Australian Open
(odniosła kontuzję podczas meczu czwartej rundy przeciwko
Alicii Molik
, naciągnęła mięśnie pleców i nie przystąpiła do ćwierćfinału przeciwko
Fabioli Zuluadze
). Przegrała wcześniej niż w ćwierćfinale tylko w jednym z 16 startów (w drugiej rundzie w
San Diego
uległa Molik). Wycofała się z turniejów
Open Gaz de France
,
Antwerpia
,
Dubaj
,
Ad-Dauha
i
Indian Wells
z powodu kontuzji mięśni odniesionej podczas Australian Open. Wycofała się także z turnieju w
Charleston
. Zrezygnowała z udziału w turnieju w
Moskwie
z powodu kontuzji mięśnia przywodziciela odniesionej podczas finału w Filderstadt. Wygrała 63 mecze. Był to jej najlepszy wynik w karierze oraz najlepszy spośród wszystkich zawodniczek w sezonie (tyle samo spotkań wygrała Lindsay Davenport). 2005Po raz kolejny zakończyła rok w czołowej piątce rankingu. Wygrała cztery turnieje, w tym po raz pierwszy
WTA Tour Championships
. Do Turnieju Mistrzyń zakwalifikowała się po raz siódmy z rzędu (nie wystartowała w nim w
2000
i
2002
z powodu kontuzji). Po raz trzeci z rzędu osiągnęła tam półfinał lub więcej. Wyszła z grupy z wynikiem 2:1 (przegrała z
Mary Pierce
). Następnie pokonała
Marię Szarapową
w półfinale i zrewanżowała się za porażkę grupową Pierce. W trwającym trzy godziny i sześć minut finale zwyciężyła 5:7, 7:6, 6:4 (jest to drugi najdłuższy finał w historii turnieju, odkąd rozgrywa się go do dwóch wygranych setów, najdłuższym jest finał z
2007
). Została pierwszą zwyciężczynią z Francji w pierwszym całkowicie francuskim finale. Wygrała zacięte mecze finałowe w trzech innych turniejach: w
Antwerpii
(pokonała
Venus Williams
4:6, 7:5, 6:4, po tym jak przegrywała 3:5 w drugim i 2:4 w trzecim secie),
Rzymie
(pokonała
Patty Schnyder
2:6, 6:3, 6:4, był to jej szósty wygrany turniej kategorii I) i
Filadelfii
(pokonała
Jelenę Diemientjewą
7:5, 2:6, 7:5, po raz pierwszy wygrała jeden turniej trzy razy z rzędu). Trzykrotnie osiągnęła finał: w
Open Gaz de France
,
New Haven
i
Filderstadt
. Cztery razy odpadła w półfinale: w
Ad-Dausze
(przegrała z
Alicią Molik
, powróciłaby na pierwsze miejsce w rankingu, gdyby wygrała mecz),
Miami
, na
Wimbledonie
i w
Toronto
. Osiągnęła trzy ćwierćfinały: w
Australian Open
,
Berlinie
i
US Open
. Nie osiągnęła ćwierćfinału w 5 z 19 startów, w tym we
French Open
(przegrała z
Aną Ivanović
w trzeciej rundzie). Spędziła cały rok w czołowej czwórce rankingu. Na Wimbledonie doszła do pierwszego finału wielkoszlemowego w deblu (grała w parze ze
Swietłaną Kuzniecową
). W finale
Pucharu Federacji
uzyskała wynik 1:2 (pokonała
Anastazję Myskinę
, przegrała z Jeleną Diemientjewą oraz przegrała w decydującym meczu deblowym z Diemientjewą i
Dinarą Safiną
, jej partnerką była Mary Pierce). Francja przegrała finał 2:3. 2006Był to jak do tej pory jej najlepszy sezon. Wygrała w nim swoje dwa pierwsze turnieje wielkoszlemowe i przez większość roku zajmowała pierwsze miejsce w rankingu. Siedem lat po awansie do pierwszego finału wielkoszlemowego (w
Australian Open 1999
), zdobyła swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł. Triumfowała w
Australian Open
. Mając trzeci numer w rozstawieniu pokonała rozstawioną z numerem drugim
Kim Clijsters
w półfinale (Clijsters skreczowała w trzecim secie z powodu skręcenia prawej kostki). Następnie pokonała rozstawioną z numerem ósmym
Justine Henin
w finale (Henin skreczowała przy stanie 6:1, 2:0 dla Mauresmo z powodu problemów z układem pokarmowym). Była drugą najdłużej czekającą na zwycięstwo wielkoszlemowe zawodniczką w historii. Pierwszy raz wygrała w 32. próbie. Zwyciężyła także na
Wimbledonie
(mając pierwszy numer w rozstawieniu pokonała rozstawioną z numerem czwartym
Marię Szarapową
w półfinale, następnie ograła rozstawioną z numerem trzecim Justine Henin 2:6, 6:3, 6:4 w finale). Została pierwszą mistrzynią Wimbledonu z Francji w erze Open. Jej wynik w finałach wielkoszlemowych wynosi teraz 2:1. W początkowej części sezonu wygrała dwa turnieje kategorii II:
Open Gaz de France
(jako najwyżej rozstawiona obroniła piłkę meczową w półfinale przeciwko
Tatianie Golovin
, następnie pokonała rozstawioną z numerem drugim
Mary Pierce
w finale) i
Antwerpię
(była rozstawiona z numerem drugim, pokonała najwyżej rozstawioną Kim Clijsters w finale). Trzykrotnie była finalistką: w
Ad-Dausze
(pokonała
Martinę Hingis
w półfinale, przegrała z
Nadieżdą Pietrową
w finale),
Pekinie
(pokonała
Lindsay Davenport
w ćwierćfinale i
Jelenę Janković
w półfinale, przegrała ze
Swietłaną Kuzniecową
w finale) i
WTA Tour Championships
, gdzie broniła tytułu (zakwalifikowała się do turnieju z numerem trzecim w rankingu rocznym, awansowała do półfinału uzyskując wynik 2:1 w grupie, przegrała z Nadieżdą Pietrovą, ale pokonała Martinę Hingis i Justine Henin, następnie ograła Kim Clijsters w półfinale, w finale przegrała z Henin). Trzykrotnie osiągnęła półfinał turnieju: w
Miami
(przegrała ze Swietłaną Kuzniecową),
Berlinie
(pokonała Martinę Hingis w ćwierćfinale, przegrała z Justine Henin) i
US Open
(była rozstawiona z numerem pierwszym, pokonała grającą z
dziką kartą
Serenę Williams
w czwartej rundzie, przegrała z późniejszą triumfatorką
Marią Szarapową
w trzech setach). Czterokrotnie była ćwierćfinalistką: w
Dubaju
(przegrała ze Swietłaną Kuzniecową 6:7, 4:6, pomimo że miała trzy piłki setowe w tiebreaku pierwszego seta i prowadziła 3:0 w drugim, przez tę porażkę nie wygrała czwartego z rzędu turnieju, przerwana została też jej seria szesnastu kolejnych zwycięstw rozpoczęta w Australian Open),
New Haven
(przegrała z Lindsay Davenport),
Moskwie
(przegrała z
Nicole Vaidišovą
6:1, 5:7, 6:7, po tym jak prowadziła 5:2 w trzecim secie i miała trzy piłki meczowe) i
Zurychu
(wycofała się przed meczem z powodu kontuzji prawego ramienia). Nie osiągnęła ćwierćfinału w 3 z 17 startów: w
Sydney
(przegrała mecz otwierający sezon z
Aną Ivanović
), we
French Open
(była rozstawiona z numerem pierwszym, przegrała w czwartej rundzie z turniejową szesnastką Nicole Vaidišovą) i
Eastbourne
(przegrała mecz otwarcia z
Nathalie Dechy
). Rozpoczęła rok na trzecim miejscu w rankingu.
30 stycznia
, po Australian Open, awansowała na drugą pozycję. Następnie powróciła na prowadzenie
20 marca
. Utrzymała się na pierwszym miejscu przez 34 tygodnie.
6 listopada
została wyprzedzona przez Justine Henin. W sumie była numerem jeden przez 39 tygodni (przez pięć tygodni w
2004
). W Eastbourne, grając w parze ze Swietłaną Kuzniecową, wygrała swój drugi deblowy turniej. Najszybciej w historii kobiecego tenisa zarobiła milion dolarów w sezonie. Dokonała tego dochodząc do półfinału w Antwerpii. Poprawiła wynik Justine Henin z 2004 roku o miesiąc. Uzyskała wynik 1:1 w meczu pierwszej rundy
Pucharu Federacji
z Włochami (pokonała
Flavię Pennettę
, przegrała z
Francescą Schiavone
). Francja przegrała 1:4. Wycofała się z turniejów w
Rzymie
(z powodu choroby),
Montrealu
(z powodu naciągnięcia mięśnia prawego ramienia) i
Stuttgarcie
(z powodu kontuzji prawego ramienia). 2007Amélie Mauresmo podczas Wimbledonu 2007 Po raz dziewiąty z rzędu zakończyła rok w czołowej dwudziestce rankingu, ale po raz pierwszy od siedmiu lat znalazła się poza czołową dziesiątką. W sezonie zdarzyły się jej dwie dwumiesięczne przerwy. Uzyskała wynik 13:4 w pierwszych pięciu startach. Doszła do ćwierćfinału w
Sydney
(była rozstawiona z numerem pierwszym, przegrała z
Jeleną Janković
), do czwartej rundy w
Australian Open
(była rozstawiona z numerem drugim i broniła tytułu, przegrała z
Lucie Šafářovą
4:6, 3:6, po tym jak prowadziła 4:1 w pierwszym secie), do półfinału w
Open Gaz de France
(była rozstawiona z numerem drugim, przegrała z rozstawioną z numerem czwartym
Nadieżdą Pietrową
7:5, 4:6, 6:7, po tym jak prowadziła 4:1 w trzecim secie i nie wykorzystała piłki meczowej przy stanie 7:6 w tiebreaku), wygrała turniej w
Antwerpii
(była rozstawiona z numerem pierwszym, pokonała rozstawioną z numerem drugim
Kim Clijsters
w finale, zdobyła swój trzeci z rzędu tytuł i wygrała wysadzaną diamentami złotą rakietę) oraz doszła do finału w
Dubaju
(była rozstawiona z numerem drugim, przegrała z
Justine Henin
w finale). W niedzielę
18 marca
przeszła operację usunięcia
wyrostka robaczkowego
. Z powodu operacji wycofała się z turniejów w
Miami
, Amelia Island i
Charleston
(w sumie nie grała przez dwa miesiące). W meczach rozgrywanych na kortach ziemnych uzyskała wynik 5:4. Odpadła wcześnie w
Berlinie
(była rozstawiona z numerem drugim, przegrała w trzeciej rundzie z
Julią Wakułenko
w trzech setach),
Rzymie
(była rozstawiona z numerem pierwszym, przegrała w drugiej rundzie z
Samanthą Stosur
5:7, 7:6, 6:7, po tym jak prowadziła 4:1 w trzecim secie i miała później dwie piłki meczowe) i we
French Open
(była rozstawiona z numerem piątym, przegrała w trzeciej rundzie z rozstawioną z numerem 25 Lucie Šafářovą). Doszła do finału w
Strasburgu
(była rozstawiona z numerem pierwszym, przegrała z rozstawioną z numerem szóstym
Anabel Mediną Garrigues
w trzech setach). Solidnie spisała się na kortach trawiastych. Doszła do finału w
Eastbourne
(była rozstawiona z numerem drugim, przegrała z rozstawioną z numerem pierwszym Justine Henin 5:7, 7:6, 6:7, po tym jak prowadziła 4:2 i 5:3 w trzecim secie) i do czwartej rundy na
Wimbledonie
(była rozstawiona z numerem czwartym i broniła tytułu, przegrała z rozstawioną z numerem czternastym
Nicole Vaidišovą
w trzech setach). Uzyskała wynik 1:1 w półfinałowym meczu
Pucharu Federacji
z Włochami. Francja przegrała 2:3. Następnie wycofała się z turnieju w
Toronto
i
US Open
z powodu naciągnięcia prawego przywodziciela (w sumie pauzowała przez dziewięć tygodni). Powróciła na korty, ale nie udało się jej wygrać dwóch meczów w jednym turnieju w pozostałych czterech startach. Najlepszym uzyskanym rezultatem był ćwierćfinał w
Pekinie
(była rozstawiona z numerem trzecim, przegrała z
Shuai Peng
w trzech setach). Doszła do drugiej rundy w
Zurychu
(była rozstawiona z numerem ósmym, przegrała z
Aloną Bondarenko
w trzech setach) i odpadła w pierwszych rundach w
Stuttgarcie
(przegrała z
Jeleną Diemientjewą
) i
Moskwie
(przegrała z
Wierą Zwonariową
w trzech setach). Rozpoczęła rok na trzecim miejscu w rankingu.
9 lipca
, po Wimbledonie, spadła z czwartej na szóstą pozycję (po tym jak spędziła 191 tygodni pod rząd w czołowej piątce rankingu).
10 września
, po US Open, spadła z siódmej na jedenastą pozycję (po tym jak spędziła 270 tygodni pod rząd w czołowej dziesiątce rankingu). Ostatecznie zajęła osiemnaste miejsce w ogłoszonym
12 listopada
końcowym rankingu rocznym (była to jej najniższa zajmowana pozycja od
11 lutego
2001
). 2008W styczniu doszła do ćwierćfinału w turnieju Gold Coast (była rozstawiona z numerem szóstym, przegrała z rozstawioną z numerem czwartym
Patty Schnyder
). Wycofała się z turnieju w
Sydney
z powodu naciągnięcia mięśnia prawego uda. Doszła do trzeciej rundy w
Australian Open
(była rozstawiona z numerem osiemnastym, przegrała w trzech setach z
Casey Dellacqua
). W lutym osiągnęła ćwierćfinał w turnieju
Open Gaz de France
(była rozstawiona z numerem szóstym, przegrała z najwyżej rozstawioną, późniejszą triumfatorką
Anną Czakwetadze
w trzech setach). Przegrała w drugiej rundzie turnieju w
Ad-Dausze
(była rozstawiona z numerem czternastym, uległa zawodniczce z eliminacji
Tamarine Tanasugarn
6:7, 5:7, po tym jak miała piłkę setową przy stanie 6:5 w tiebreaku pierwszego seta i prowadziła 5:3 w drugim). Osiągnęła ćwierćfinał turnieju w
Dubaju
(przegrała z rozstawioną z numerem drugim
Swietłaną Kuzniecową
1:6, 6:7, po tym jak prowadziła 5:3 w drugim secie). W marcu doszła do trzeciej rundy w
Indian Wells
(była rozstawiona z numerem siedemnastym, przegrała z rozstawioną z numerem piętnastym
Aloną Bondarenko
) i
Miami
(była rozstawiona z numerem dwudziestym czwartym, przegrała w trzech setach z
Jie Zheng
). W kwietniu osiągnęła ćwierćfinał w Amelia Island (była rozstawiona z numerem jedenastym, po drodze pokonała rozstawioną z numerem siódmym
Agnieszkę Radwańską
i odniosła 500 zwycięstwo w singlu, została dwudziestą czwartą zawodniczką, której udała się ta sztuka, przegrała z
Dominiką Cibulkovą
1:6, 6:7, po tym jak prowadziła 5:3 w drugim secie). Uzyskała wynik 2:0 w meczu
Pucharu Federacji
pomiędzy Japonią i Francją. Francja wygrała 4:1 i awansowała do grupy światowej. W maju wycofała się z turniejów w
Berlinie
i
Rzymie
z powodu naciągnięcia prawego mięśnia międzyżebrowego. Finały w turniejach wielkoszlemowych w grze pojedynczej Mistrzyni Finalistka Finały w turniejach WTA w grze pojedynczej MistrzyniLegenda | Turnieje wielkoszlemowe | 2 | WTA Tour Championships | 1 | Kategoria I | 6 | Kategoria II | 14 | Kategoria III | 0 | Kategoria IV & V | 1 | Premier | 1 | International | 0 | Igrzyska Olimpijskie | 0 |
| |
Lp. | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Finalistka | Wynik | 1. | 1999 |
Bratysława
| twarda |
Kim Clijsters
| 6:3, 6:3 | 2. | 2000 |
Sydney
| twarda |
Lindsay Davenport
| 7:6(2), 6:4 | 3. | 2001 |
Paryż
| dywanowa |
Anke Huber
| 7:6(2), 6:1 | 4. | 2001 |
Nicea
| dywanowa |
Magdalena Maleewa
| 6:2, 6:0 | 5. | 2001 |
Amelia Island | ziemna |
Amanda Coetzer
| 6:4, 7:5 | 6. | 2001 |
Berlin
| ziemna |
Jennifer Capriati
| 6:4, 2:6, 6:3 | 7. | 2002 |
Dubaj
| twarda |
Sandrine Testud
| 6:4, 7:6(3) | 8. | 2002 |
Montreal
| twarda |
Jennifer Capriati
| 6:4, 6:1 | 9. | 2003 |
Warszawa
| ziemna |
Venus Williams
| 6:7(6), 6:0, 3:0 krecz | 10. | 2003 |
Filadelfia
| twarda |
Anastazja Myskina
| 5:7, 6:0, 6:2 | 11. | 2004 |
Berlin
| ziemna |
Venus Williams
| walkower | 12. | 2004 |
Rzym
| ziemna |
Jennifer Capriati
| 3:6, 6:3, 7:6(6) | 13. | 2004 |
Montreal
| twarda |
Jelena Lichowcewa
| 6:1, 6:0 | 14. | 2004 |
Linz
| twarda |
Jelena Bowina
| 6:2, 6:0 | 15. | 2004 |
Filadelfia
| twarda |
Wiera Zwonariowa
| 3:6, 6:2, 6:2 | 16. | 2005 |
Antwerpia
| dywanowa |
Venus Williams
| 4:6, 7:5, 6:4 | 17. | 2005 |
Rzym
| ziemna |
Patty Schnyder
| 2:6, 6:3, 6:4 | 18. | 2005 |
Filadelfia
| twarda |
Jelena Diemientjewa
| 7:5, 2:6, 7:5 | 19. | 2005 |
WTA Tour Championships
,
Los Angeles
| twarda |
Mary Pierce
| 5:7, 7:6(3), 6:4 | 20. | 2006 |
Australian Open 2006
| twarda |
Justine Henin
| 6:1, 2:0 krecz | 21. | 2006 |
Paryż
| dywanowa |
Mary Pierce
| 6:1, 7:6(2) | 22. | 2006 |
Antwerpia
| dywanowa |
Kim Clijsters
| 3:6, 6:3, 6:3 | 23. | 2006 |
Wimbledon 2006
| trawiasta |
Justine Henin
| 2:6, 6:3, 6:4 | 24. | 2007 |
Antwerpia
| dywanowa |
Kim Clijsters
| 6:4, 7:6(4) | 25. | 2009 |
Paryż
| dywanowa |
Jelena Diemientjewa
| 7:6(7), 2:6, 6:4 |
FinalistkaLegenda | Turnieje wielkoszlemowe | 1 | WTA Tour Championships | 2 | Kategoria I | 5 | Kategoria II | 12 | Kategoria III | 2 | Kategoria IV i V | 0 | Premier | 0 | International | 0 | Igrzyska Olimpijskie | 1 |
| |
Lp. | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Mistrzyni | Wynik | 1. | 1998 |
Berlin
| ziemna |
Conchita Martínez
| 4:6, 4:6 | 2. | 1999 |
Australian Open 1999
| twarda |
Martina Hingis
| 2:6, 3:6 | 3. | 1999 |
Paryż
| dywanowa |
Serena Williams
| 2:6, 6:3, 6:7(4) | 4. | 2000 |
Bol
| ziemna |
Tina Pisnik
| 6:7(4), 6:7(2) | 5. | 2000 |
Rzym
| ziemna |
Monica Seles
| 2:6, 6:7(4) | 6. | 2001 |
Rzym
| ziemna |
Jelena Dokić
| 6:7(3), 1:6 | 7. | 2003 |
Paryż
| dywanowa |
Serena Williams
| 3:6, 2:6 | 8. | 2003 |
Rzym
| ziemna |
Kim Clijsters
| 6:3, 6:7(3), 0:6 | 9. | 2003 |
Moskwa
| dywanowa |
Anastazja Myskina
| 2:6, 4:6 | 10. | 2003 |
WTA Tour Championships
,
Los Angeles
| twarda |
Kim Clijsters
| 2:6, 0:6 | 11. | 2004 |
Sydney
| twarda |
Justine Henin
| 4:6, 4:6 | 12. | 2004 |
Amelia Island | ziemna |
Lindsay Davenport
| 4:6, 4:6 | 13. | 2004 |
Igrzyska Olimpijskie
,
Ateny
| twarda |
Justine Henin
| 3:6, 3:6 | 14. | 2004 |
Filderstadt
| twarda |
Lindsay Davenport
| 2:6 krecz | 15. | 2005 |
Paryż
| dywanowa |
Dinara Safina
| 4:6, 6:2, 3:6 | 16. | 2005 |
New Haven
| twarda |
Lindsay Davenport
| 4:6, 4:6 | 17. | 2005 |
Filderstadt
| twarda |
Lindsay Davenport
| 2:6, 4:6 | 18. | 2006 |
Ad-Dauha
| twarda |
Nadieżda Pietrowa
| 3:6, 5:7 | 19. | 2006 |
Pekin
| twarda |
Swietłana Kuzniecowa
| 4:6, 0:6 | 20. | 2006 |
WTA Tour Championships
,
Madryt
| twarda |
Justine Henin
| 4:6, 3:6 | 21. | 2007 |
Dubaj
| twarda |
Justine Henin
| 4:6, 5:7 | 22. | 2007 |
Strasburg
| ziemna |
Anabel Medina Garrigues
| 4:6, 6:4, 4:6 | 23. | 2007 |
Eastbourne
| trawiasta |
Justine Henin
| 5:7, 7:6(4), 6:7(2) |
Finały w turniejach WTA w grze podwójnej MistrzyniLegenda | Turnieje wielkoszlemowe | 0 | WTA Tour Championships | 0 | Kategoria I | 0 | Kategoria II | 2 | Kategoria III | 0 | Kategoria IV i V | 0 | Premier | 1 | International | 0 | Igrzyska Olimpijskie | 0 |
| |
FinalistkaLegenda | Turnieje wielkoszlemowe | 1 | WTA Tour Championships | 0 | Kategoria I | 0 | Kategoria II | 0 | Kategoria III | 0 | Kategoria IV i V | 0 | Premier | 0 | International | 0 | Igrzyska Olimpijskie | 0 |
| |
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych Gra pojedynczaTurniej | 1995 | 1996 | 1997 | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | Wygrane |
Australian Open
| – | – | – | 3R | F | 2R | 4R | QF | – | QF | QF | W | 4R | 3R | 3R | 1 |
French Open
| 1R | 2R | 2R | 1R | 2R | 4R | 1R | 4R | QF | QF | 3R | 4R | 3R | 2R | 1R | 0 |
Wimbledon
| – | – | – | 2R | – | 1R | 3R | SF | – | SF | SF | W | 4R | 3R | 4R | 1 |
US Open
| – | – | – | 3R | 4R | – | QF | SF | QF | QF | QF | SF | – | 4R | 2R | 0 |
Gra podwójna Zarobki w turniejach WTARok | Zarobki w USD | Pozycja na liście najlepiej zarabiających |
---|
1993 | 122 | Brak danych | 1994 | 857 | Brak danych | 1995 | 13 571 | Brak danych | 1996 | 22 914 | Brak danych | 1997 | 51 037 | Brak danych | 1998 | 187 084 |
39
| 1999 | 582 468 |
13
| 2000 | 365 074 |
24
| 2001 | 867 702 |
11
| 2002 | 1 073 807 |
9
| 2003 | 1 560 341 |
6
| 2004 | 1 964 070 |
6
| 2005 | 2 843 708 |
2
| 2006 | 3 469 727 |
3
| 2007 | 736 354 |
20
| 2008 | 568 029 |
26
| 2009 | 327 217 |
9
| Kariera | 14 634 082 |
11
|
---|
Życie prywatneJej trenerem od turnieju w
Rzymie
w
2002
jest trener francuskiej reprezentacji występującej w
Pucharze Federacji
Loic Courteau
. Matka ma na imię Françoise. Ojciec, Francis, umarł
12 marca
2004
. Ma starszego brata, Fabiena, który, podobnie jak ojciec, jest inżynierem. Twierdzi, że postanowiła zająć się tenisem tuż przed skończeniem czwartego roku życia, po obejrzeniu w telewizji triumfującego we
French Open
1983
Yannicka Noah
. Była zaszczycona kiedy Noah powołał ją do reprezentacji Francji występującej w Pucharze Federacji w
1998
. Lubi narciarstwo alpejskie, gokarty, jazdę konną, windsurfing i muzykę
Dido
. Od pięciu lat ma złotego psa myśliwskiego o imieniu Sophia. Lubi czerwone wina. Ma prywatną winnicę. Najlepiej ze swojej kariery wspomina moment, w którym została pierwszą z Francji liderką rankingu
WTA
we wrześniu 2004. Amélie Mauresmo jest
lesbijką
[1]. Swoją orientację
ujawniła
podczas konferencji prasowej w trakcie
Australian Open 1999
. Wskazała przy tym na przejawy nietolerancji, jakich doznała ze względu na orientację seksualną oraz atletyczną budowę ciała (m.in.
Martina Hingis
nazwała ją pół-facetem, utraciła niektóre kontrakty reklamowe oraz sponsorów[2]). W wywiadzie dla miesięcznika
LGBT
"Têtu" w marcu 1999 roku opisała swój publiczny coming out[3]: - Udzielałam wywiadu dla dziennika "Le Figaro" i dziennikarka chcąc napisać coś o mnie zapytała dlaczego się przeprowadziłam. Odpowiedziałam, że moja dziewczyna mieszka w St-Tropez. Potem spotkałam się z dziennikarzami telewizyjnymi, którym powiedziałam, że jeśli pokazują mojego trenera czy moją dziewczynę, to niech to powiedzą. Następnie podczas konferencji prasowej, bodajże po meczu z Patti Schnyder, ktoś zadał mi pytanie dotyczące przeprowadzki, dziennikarz chciał poznać imię mojej dziewczyny etc. Po prostu odpowiadałam na pytania które mi stawiano...
W
2007
r. znalazła się wśród setki
najseksowniejszych
kobiet świata opublikowanej w lesbijskim portalu internetowym "AfterEllen"[4][5]. Udział w filmachAmélie Mauresmo wzięła udział w kilku produkcjach filmowych, z których wymienia się[6]: Przypisy- ↑
Amélie Mauresmo w bazie danych NNDB.com
, dostęp 2009-08-24
- ↑ Anna Piżl
Mauresmo już nie zagra w Warszawie?, serwis magazynu "Replika", 2008-09-19
, dostęp 2009-08-26
- ↑
Notatka o Amélie Mauresmo w serwisie "Kobiety Kobietom"
, dostęp 2009-08-26
- ↑
Najseksowniejsze kobiety świata według lesbijek. Trzeba pochwalić panie za to, że mają znakomity gust, serwis relaz.pl, 2007-06-13
, dostęp 2009-08-26
- ↑
The 2007 AfterEllen.com Hot 100, serwis AfterEllen.com, 2007-06-06
, dostęp 2009-08-26
- ↑
Profil Amélie Mauresmo w serwisie Filmweb.pl
, dostęp 2009-08-26
Źródła Linki zewnętrzne
Inne hasła zawierające informacje o "Amélie Mauresmo":
2006
Tour
w
tenisie ziemnym
kobiet rozgrywanego w
Madrycie
zwyciężyła
Justine Henin-Hardenne
, pokonując
Amélie Mauresmo
6:4 6:3
12
-
19 listopada
– turniej finałowy
ATP Masters
w
Szanghaju
...
Jan Peter Balkenende
...
1967
...
Caroline Wozniacki
Martina Hingis
0:2
Ana Ivanović
1:2
Jelena Janković
0:4
Swietłana Kuzniecowa
3:2
Amélie Mauresmo
1:0
Li Na
1:2
Flavia Pennetta
4:0
Nadieżda Pietrowa
3:1
...
Barbara Grzegorzewska
...
Kategoria:Zmarli w 1914
...
Eugene Wigner
...
Jelena Janković
przegrała z
Kim Clijsters
, po drodze wygrywając z
Martiną Hingis
,
Samanthą Stosur
,
Amélie Mauresmo
i Nicole Vaidišovą. Wyniki te pozwoliły jej zająć przed wielkoszlemowym ...
Swietłana Kuzniecowa
i deblu na
Australian Open 2008
. W deblu w nierozstawionej parze z Amélie Mauresmo, poddały mecz w II rundzie walkowerem. W singlu, rozstawiona z ...
5 lipca
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Amélie Mauresmo":
Hasło nie występuje w innych lekcjach!
|