Boemund I de Hauteville (ur.
1058
, zm.
7 marca
1111
) –
książę Antiochii
1098
–
1111
, jeden z przywódców
I krucjaty
. Na chrzcie nadano mu imię Marc, później przyjął jednak imię Boemund[1], legendarnego olbrzyma.
Wygląd zewnętrzny
Opis wyglądu Boemunda zawarła na kartach swego dzieła historycznego pt. Aleksjada bizantyńska księżniczka
Anna Komnena
, córka
cesarza Aleksego
która najprawdopodobniej spotkała Boemunda osobiście. W Aleksjadzie 13,10,4 (tłum. O. Jurewicza) znajdujemy następujący opis:
O Boemundzie można powiedzieć krótko. Nie było doń podobnego w całym cesarstwie rzymskim ani barbarzyńcy ani Hellena. Jego widok wzbudzał podziw, rozgłos o nim wprawiał w strach. By szczegółowo opisać wygląd barbarzyńcy: odznaczał się on tak wysokim wzrostem, że górował nad najwyższymi mężczyznami prawie o łokieć. W pasie był szczupły, w biodrach i barkach - szeroki. Pierś miał rozwiniętą, ramiona silne. Cała budowa ciała nie była ani za chuda, ani za otyła, odznaczała się doskonałymi proporcjami, została, by tak rzec, wyrzeźbiona według kanonów Polikleta. Ręce miał mocne, silny chód, jędrną szyję i dobrze zbudowane plecy (...). Skórę na całym ciele miał mlecznobiałą, jedynie biel twarzy zabarwiała się rumieńcami. Włosy zachowywały kolor jasny i nie spadały jak u innych barbarzyńców aż na barki.(...) Niebieskie oczy Boemunda wyrażały jednocześnie odwagę i dostojeństwo. (...)Natura obdarzyła go nozdrzami, przez które swobodnie przechodziło powietrze wydobywające się z serca z wrzeniem.
Wcześne lata
Był synem
Roberta Guiscarda
,
normandzkiego
księcia
Apulii
i
Kalabrii
oraz jego pierwszej żony - Aubrée z
Buonalbergo
.
W latach
1081
–
1085
brał udział w kampanii wojennej swojego ojca na terenie
bizantyjskiej
Albanii
. Po śmierci ojca w roku 1085 wszczął bunt przeciwko bratu, który pozbawił go dziedzictwa. Po pogodzeniu się z bratem w roku
1086
otrzymał część Apulii i miasto
Bari
.
Udział w krucjacie
Boemund wspina się na mur obronny Antiochii, rycina
Gustawa Doré
.
W roku
1096
Boemund przywdział płaszcz krzyżowca i wyruszył do
Konstantynopola
. Po złożeniu przysięgi wierności cesarzowi
Aleksemu I
, starał się zjednać sobie cesarza i objąć dowództwo nad armią bizantyjską na Wschodzie, lecz po niepowodzeniu tych zabiegów ostatecznie przyłączył się do krzyżowców.
Podczas
oblężenia
Antiochii
krzyżowcy powierzyli mu naczelne dowództwo. Boemund zgodził się je przyjąć dopiero po obietnicy oddania mu władzy nad miastem w razie jego zdobycia. Stojąc na czele armii zdobył miasto, namawiając część obrońców do zdrady, a następnie odparł atak sił muzułmańskiego wodza
Kurbughi
. Po tym zwycięstwie opuścił armię krzyżową i utworzył Księstwo Antiochii, po czym zajął się poszerzaniem jego granic. Formalnie księstwo zostało mu nadane przez patriarchę Damberta pod koniec
1099
roku.
Książę Antiochii
Rok później w bitwie pod
Meliteną
dostał się do niewoli
Daniszmendydów
, skąd wyszedł dopiero po trzech latach po zapłaceniu ogromnego okupu. Podczas jego nieobecności władzę w księstwie sprawował jego bratanek
Tankred
.
W roku
1104
wyruszył na Zachód, szukając wsparcia dla swego księstwa. Według
Anny Komneny
w obawie przed Bizantyjczykami nakazał rozgłosić plotkę o swojej śmierci i odbył tę drogę w trumnie ujawniając się dopiero tuż przed dotarciem do Italii. Poślubił Konstancję, córkę króla Francji
Filipa I
, z którą miał później synów Jana i Boemunda II. Na czele potężnej armii obległ należące do Bizancjum
Dyrrachium
. We wrześniu
1108
roku podpisał układ z Bizancjum, w którym uznał się za wasala cesarskiego w zamian za uznanie jego osobistych (ale nie dziedzicznych) praw do księstwa Antiochii, po czym wyjechał do Apulii, gdzie zmarł w roku 1111. Pochowany został obok katedry w
Canosa di Puglia
[2].
Podsumowanie
Był zręcznym politykiem i odważnym żołnierzem o ogromnych ambicjach, których nie udało mu się zrealizować. Jego działalność dyplomatyczna na europejskich dworach przyczyniła się do kształtowania nieżyczliwej dla Bizancjum postawy, do kreowania obrazu "zdradzieckiego Greka" i pogłębienia niechętnej krucjatom postawy Bizancjum.
Przypisy
- ↑ David Nicolle: The First Crusade 1096-99 Conquest of Holy Land. Wyd. I. Osprey Publishing, s. 14. .
- ↑ David Nicolle: Pierwsza krucjata 1096-1099. Wyd. I. Poznań: Polskie Media Amer.Com SA, s. 12. .