Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną. Aleksander Sewer
Aleksander SewerAleksjan Bassianus, Aleksander Sewer (Alexianus Bassianus, Alexander Severus, ur.
1 października
208
w
Emesie
, zm.
21 marca
235
koło
Moguncji
) –
cesarz rzymski
w latach
222
–
235
z dynastii
Sewerów
. Nazwisko Sewer przybrał adoptowany w
218
roku przez kuzyna, małoletniego cesarza
Heliogabala
[1]. W
222
roku Heliogabal, którego ekscesy obyczajowe oraz despotyczne kaprysy uczyniły bardzo niepopularnym, został zamordowany z inicjatywy matki Sewera –
Julii Mammei
. W tym samym roku Aleksander, który już wcześniej nosił tytuł cezara, został uznany
cesarzem rzymskim
(ostatnim z dynastii
Sewerów
). W chwili oficjalnego objęcia rządów Aleksander miał zaledwie trzynaście lat i faktyczne rządy znalazły się w rękach jego matki Julii Mammei i babki,
Julii Maesy
- która odgrywała poważną rolę także za jego poprzednika. Niepohamowany despotyzm Heliogabala, który był przyczyną jego upadku, kazał opiekunkom Aleksandra - jego matce i babce, oraz popierającym ich senatorom, zastosować surowsze metody wychowawcze wobec młodego władcy. W efekcie Aleksander nawet po osiągnięciu pełnoletniości pozostawał pod silnym wpływem swych opiekunek i doradców[2]. Próbowali oni zmienić politykę wewnętrzną kraju, dzieląc się władzą z senatem, a odbierając liczne przywileje rozpanoszonym ówcześnie wojskowym. Senat, który u poprzedników miał funkcję fasadową ponownie stał się jednym z ośrodków władzy państwowej. Na czele doradców władcy stanął dobrze znany i poważany prawnik
Ulpian Domitius
. Jednak próba odsunięcia wojska, a zwłaszcza
pretorianów
, od wpływu na rządy nie była łatwa. Pierwszą ofiarą tej walki był sam Ulpian, którego żołnierze zamordowali już w roku
223
. Do niepopularności cesarza przyczyniała się również jego matka, znana ze swej żądzy władzy i bogactw[2]. W
225
Aleksander za radą matki ożenił się z
Sallustią Orbianą
. Gdy jednak żona cesarza zaczęła zdobywać jego względy, Julia Mamea, zazdrosna o wpływ na młodego cesarza, rozpoczęła z nią walkę. Najpierw doprowadziła do skazania jej ojca, a później do wygnania cesarskiej żony do prowincji
Afryki
. Wg
Herodiana
działo się to wbrew woli samego Aleksandra[2]. Złota moneta Aleksandra Sewera z ok.
230
roku. Łagodny z natury cesarz nie miał żadnych doświadczeń militarnych i był wyraźnie niechętny wojnie, jednak ataki
perskich Sasanidów
na ziemie cesarstwa nie mogły zostać bez odpowiedzi. Aleksander stanął na czele wojsk, które wyruszyły na Wschód i mimo że nie dowodził nimi osobiście, uzyskał wspaniały
triumf
po zwycięstwie nad perskim królem
Ardaszirem I
(wojna perska
232
-
233
). Wkrótce potem wybuchła wojna z
Germanami
, podczas której cesarz popełnił fatalny błąd: objął bezpośrednie dowództwo nad żołnierzami, którzy go nienawidzili, gdyż ograniczył ich prawa uzyskane za poprzedników. Aleksander próbował "grać na czas", zanim wierne mu
legiony
z wojny
perskiej
, sowicie wzbogacone łupami, dotrą nad
Ren
i zaczął układać się z Germanami. Jednak po ugodzie z barbarzyńcami został zamordowany przez legionistów, którzy uznali pokojowo nastawionego Aleksandra za niegodnego purpury (
21 marca
235
). Nowym cesarzem obwołany został
Gajusz Juliusz Werus
, który przeszedł do historii pod imieniem Maksymina Traka. Śmierć Aleksandra, ostatniego cesarza z dynastii Sewerów, otwiera okres wielkiego kryzysu państwa rzymskiego. Brak legitymizacji władzy u jego następców miał stać się przyczyną ciągłych rewolt wojskowych i oddawania purpury kolejnym kandydatom. Jedną z przyczyn tego stanu rzeczy była militaryzacja cesarstwa, której usiłowali zapobiec bardziej dalekowzroczni doradcy Aleksandra. Panowanie Aleksandra zamyka również okres w dziejach cesarstwa zwany
Pryncypatem
, gdy cesarz występował wśród senatorów jako pierwszy wśród równych (
primus inter pares
). Aleksander Sewer był więc ostatnim cesarzem hołdującym otwarcie i szczerze zasadom rządzenia ukutym przez
Oktawiana Augusta
. Trwający dwa wieki proces wzmacniania autorytetu i zakresu władzy cesarskiej uczynił z cesarzy władców absolutnych, których głównym oparciem miało stać się - w miejsce senatu - wojsko. Nową fazę w rozwoju cesarstwa nazwano
dominatem
(od słowa dominus, czyli Pan), choć zwycięstwo nowej koncepcji ustrojowej miało nastąpić po trwającym niemal wiek kryzysie. Przypisy- ↑ Heliogabal był bratem ciotecznym Aleksandra, ich matki były rodzonymi siostrami
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Aleksander Krawczuk, Poczet cesarzy rzymskich, Wydawnictwo ISKRY, 2001, s. 332-346,
Bibliografia- Cary M., Scullard H. H., Dzieje Rzymu. Od czasów najdawniejszych do Konstantyna. t. I, Warszawa 1992.
- Herodian, Historia cesarstwa rzymskiego., przekł., wstęp i komentarz J. Wolski, Ossolineum, Wrocław 2004.
- Historycy cesarstwa rzymskiego. Żywoty cesarzy od Hadriana do Numeriana., przekł., wstęp i komentarz H. Szelest, ISKRY, Warszawa 1966.
- Kotula T., Septymiusz Sewerus, cesarz z Lepcis Magna., Ossolineum, Wrocław 1987.
- Krawczuk A., Poczet cesarzowych Rzymu, ISKRY, Warszawa 2006.
- Krawczuk A., Poczet cesarzy rzymskich, ISKRY, Warszawa 2006.
- Władcy i wodzowie starożytności. Słownik, pod red. P. Iwaszkiewicz, W. Łoś, M. Stępień, Warszawa 1998.
Inne hasła zawierające informacje o "Aleksander Sewer":
II wiek
...
Tampere
...
Władysław Komar
...
1499
...
XVI wiek
...
Dwudziestolecie międzywojenne na świecie
...
Elegia
...
1362
...
1361
...
1884
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Aleksander Sewer":
229 Stosunki państwo-Kościół w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (plansza 9)
...
233 Życie religijne w XX wieku (plansza 7)
...
009. Imperium Macedońskie (plansza 4)
...
|