Hyperborea – w
mitologii greckiej
legendarna kraina, która miała znajdować się daleko na nieokreślonej północy, za siedzibą wiatru północnego –
Boreasza
. Była to w wierzeniach
Greków
kraina wiecznej szczęśliwości, coś w rodzaju raju na ziemi, o błogosławionym klimacie, dającym bez wysiłku wszystko, co trzeba. Jej mieszkańcy,
Hiperborejczycy
, prowadzili beztroskie i szczęśliwe życie, wolne od chorób i cierpień, a nasyciwszy się nim, odbierali je sobie skacząc ze skały w morze.
Hekatajos z Miletu
umiejscowił na swojej mapie świata, pod koniec
VI wieku p.n.e.
, Hiperboreę na północ od
Tracji
, za Górami Ryfejskimi.
Hekatajos z Abdery
przedstawiał mieszkańców Hiperborei w swoim traktacie O Hiperborejczykach (którego tylko fragmenty dotrwały do naszych czasów), jako rzeczywisty lud mieszkający gdzieś na dalekiej wyspie Oceanu Północnego.
Hyperborea została umieszczona w cyklu
Roberta E. Howarda
o
Conanie
. Istniała ona rzekomo po zatonięciu Atlantydy erze hyperborejskiej, czyli pomiędzy XIV tysiącleciem p.n.e, a X tysiąclecie p.n.e[].