Celestyn III, Giacinto Bobone,
papież
od
21 marca
(?) 1191 do
8 stycznia
1198.
Wczesne życie
Giacinto Bobone pochodził z arystokratycznej rzymskiej rodziny. W 1126 roku został subdiakonem Św. Kościoła Rzymskiego; jego podpis, jako subdiakona, widnieje na bullach z 21 lipca 1126 i 22 kwietnia 1138. W latach 1138-1140 studiował we Francji u
Abelarda
i bronił jego poglądów na synodzie w Sens (1140). Papież
Lucjusz II
mianował go
kardynałem
-
diakonem
S. Maria in Cosmedin w grudniu
1144
roku. Podpisywał bulle papieskie między 27 grudnia 1144 a 17 lutego 1191. Reprezentował papieża
Hadriana IV
w sejmie w Augsburgu w czerwcu
1158
r. Od
1162
roku był
protodiakonem
Świętego Kolegium. Dwukrotnie (1154-55 i 1172-74) działał jako legat papieski w Hiszpanii. Był także legatem we Francji (1162 i 1165) i północnej Italii (1165, 1177, 1181 i 1187). W okresie schizmy 1159-1178 popierał prawowitego papieża Aleksandra III, opowiadał się jednak za ugodową polityką wobec cesarza Fryderyka I.
Pontyfikat
Po śmierci
Klemensa III
85-letni Giaconto Bobone został wybrany na papieża jako kandydat kompromisowy wobec sporów kardynałów procesarskich i prosycilijskich. Data jego elekcji, podobnie jaka data śmierci jego poprzednika, nie są ustalone ze stuprocentową pewnością. Najprawdopodobniej Klemens III zmarł 20 marca 1191, a Giacinto został wybrany jego następcą 21 marca 1191. Został konsekrowany w Wielkanoc 14 kwietnia 1191 r. i przybrał imię Celestyn III.[1]
Jednym z pierwszych aktów jego pontyfikatu było koronowanie na cesarza króla niemieckiego
Henryka VI
, który zmierzał wówczas na podbój królestwa Sycylii (
15 kwietnia
1191
). Wyprawa cesarza skończyła się jednak porażką w walkach Tankredem Sycylijskim. Celestyn III, wykorzystując trudną sytuację cesarza, zawarł w Gravina sojusz z Tankredem w maju lub czerwcu
1191
. Sędziwy papież nie zdecydował się jednak na otwarte wystąpienie przeciw Henrykowi VI, mimo, że ten uwięził króla Anglii
Ryszarda Lwie Serce
, któremu jako krzyżowcowi przysługiwał papieski przywilej nietykalności, oraz ingerował w obsadę urzędów kościelnych.
W
1194
roku zmarł Tankred Sycylijski, co natychmiast wykorzystał Henryk VI, zajmując południe Włoch i koronując się na króla Sycylii w Boże Narodzenie 1194. Papież, mimo, że dostrzegał niebezpieczeństwo wynikające ze zjednoczenia Sycylii i Cesarstwa, wzbraniał się przed aktywnym wystąpieniem przeciw Henrykowi VI, ograniczając się do dyskretnego wspierania opozycji przeciw niemu. Śmierć cesarza w 1197 roku odwlekła jednak starcie papiestwa z cesarstwem o kilkadziesiąt lat.
Celestyn III zatwierdził
zakon krzyżacki
, powstały w 1197 roku w Palestynie. Unieważnił też rozwód króla Francji
Filipa II Augusta
z jego żoną Ingeborgą (maj 1195). Wspierał
rekonkwistę
w Hiszpanii. Uporządkował też finanse Stolicy Apostolskiej; za jego pontyfikatu
kamerling
Cencio (przyszły
papież Honoriusz III
) wydał księgę Liber censuum, zawierającą katalog dóbr Stolicy Apostolskiej i należnych jej opłat. W
1193
kanonizował Giovanni Gualberto, założyciela kongregacji benedyktyńskiej Vallombrosa. Według niektórych przekazów pod koniec życia wyrażał wolę abdykacji na rzecz swojego bliskiego współpracownika (i być może krewnego) kardynała Giovanni di San Paolo.
Kardynałowie z nominacji Celestyna III
Przypisy
- ↑ Odnośnie daty śmierci Klemensa III i wyboru Celestyna III zob. Katrin Baaken: Zu Wahl, Weihe und Krönung Papst Cölestins III. Deutsches Archiv für Erforschung des Mittelalters Volume 41 / 1985, s. 203-211
Linki zewnętrzne
Bibliografia
W. Maleczek
, Papst und Kardinalskolleg von 1191 bis 1216, Wiedeń 1984
K. Dopierała, Księga papieży, Pallotinum 1996
I. S. Robinson, The Papacy 1073-1198. Continuity and innovation, Cambridge University Press 1990