Doszło do niej po zablokowaniu drogi na
Kraków
w rejonie
Miechowa
przez wojewodę krakowskiego Włodzimierza. Obecność sił polskich zmusiła zagony mongolskie do odwrotu w kierunku Sandomierza. Idące na Kraków szlakiem poprzez
Koprzywnicę
,
Wiślicę
i
Skalbmierz
oddziały Bajdara wycofały się w okolice w Tursko Wielkie. Skoncentrowane wcześniej oddziały wojewody krakowskiego udały się w pogoń za siłami mongolskimi, doprowadzając do walnej bitwy. Najprawdopodobniej Bajdar wiedział o zgromadzonych siłach polskich i wycofanie się jego oddziałów się w rejon Turska było manewrem mającym na celu zająć lepsze pozycje przed zbliżającą się bitwą. Według
Jana Długosza
pierwsze uderzenie Polaków przyniosło sukcesów postaci zmuszenia przeciwnika do odwrotu i uwolnieniu jeńców. Jednak odwrót okazał się udanym taktycznym manewrem
Mongołów
mającym na celu rozerwanie polskiego szyku bojowego. Dzięki dyscyplinie w szeregach Mongołów i luźnej taktyce udało im się pokonać liczniejszych ciężkozbrojnych rycerzy małopolskich. Polacy ponieśli duże straty i nie byli w stanie stawić oporu aż do
bitwy pod Chmielnikiem18 marca1241
. Po tym zwycięstwie oddziały mongolskie wycofały się wzdłuż lewego brzegu
Wisły
do Sandomierza.
Bibliografia
Stanisław Krakowski Polska w walce z najazdami tatarskimi w XIII wieku, wyd. MON 1956, str.131-133