Donatyzm – rygorystyczny ruch religijny, który w
IV w.
i
V w.
doprowadził do założenia Kościoła chrześcijańskiego w Afryce (w odłączeniu od wspólnoty Kościoła Kartaginy, będącego w jurysdykcji
Kościoła Rzymu
). Termin ten pochodzi od
Donata
,
biskupa
Kartaginy
.
Donatyści, czyli zwolennicy "Kościoła męczenników" lub "Kościoła ludzi doskonałych", negowali ważność sakramentów, jeżeli udzielał ich
kapłan
znajdujący się w stanie
grzechu
. Sprzeciwiali się też ponownemu dopuszczaniu do Kościoła tych, którzy wyrzekli się wiary w czasach prześladowań. Przeciwni byli posłuszeństwu władzy cesarskiej.
Występując przeciwko tezom donatystów,
św. Augustyn
głosił, że Kościół jest wspólnotą składającą się również z grzeszników oraz że łaska
sakramentów
nie zależy od moralności (dyspozycji) tego, kto nimi administruje.
Konferencja zwołana w roku 411 w Kartaginie bardzo osłabiła ruch donatystów, który ostatecznie zanikł po zajęciu
Afryki Północnej
przez
Arabów
[1].
Przypisy
- ↑ Gerald O'Collins, Edward G. Farrugia: Zwięzły słownik teologiczny. Kraków: WAM, 1993, s. 63. .
Zobacz też