Politechnika Śląska |
---|
Nazwa angielska | Silesian University of Technology |
Zdjęcie głównego gmachu |
Data założenia | 24 maja 1945 |
Typ uczelni | państwowa |
Lokalizacja |
Polska
,
Gliwice
|
Liczba studentów | ponad 33 000 |
Rektor | prof. dr hab. inż.
Andrzej Karbownik
|
Adres | ul. Akademicka 2a 44-100 Gliwice |
Członkostwo |
EUA
, SEFI, ICEE, Alliance of Universities for Democracy, TEMPUS, SOCRATES, LEONARDO DA VINCI,
CEEPUS
, COPERNICUS, COST, EUREKA |
Położenie na mapie woj. śląskiego |
|
Strona internetowa uczelni
|
Politechnika Śląska – państwowa
wyższa uczelnia
techniczna
w
Gliwicach
.
Wydziały
Politechnika Śląska składa się z dwunastu wydziałów, z których 9 zlokalizowanych jest w Gliwicach, 2 w Katowicach, 1 w Zabrzu oraz jednej jednostki pozawydziałowej, znajdującej się w Rybniku. Ponadto zajęcia dydaktyczne odbywają się w Rybniku, Bytomiu, Dąbrowie Górniczej, Sosnowcu i Tychach.
Wydział Automatyki, Elektroniki i Informatyki
Wydział Inżynierii Środowiska i Energetyki
Wydział Mechaniczny Technologiczny
Gliwice
Katowice
Zabrze
Inne jednostki
-
Akademicki Inkubator Przedsiębiorczości Politechniki Śląskiej
-
Biblioteka Główna
- Biuro Karier Studenckich Politechniki Śląskiej
- Centrum Biotechnologii Politechniki Śląskiej
- Centrum Edukacji w Mechatronice
- Centrum Edukacyjno-Kongresowe Politechniki Śląskiej
- Centrum Innowacji i Transferu Technologii
- Centrum Inżynierii Biomedycznej
- Centrum Komputerowe Politechniki Śląskiej
-
Centrum Kształcenia Inżynierów
- Centrum Kształcenia Kadr Lotnictwa Cywilnego Europy Środkowo-Wschodniej
- Ośrodek Badań i Doskonalenia Dydaktyki
- Ośrodek Geometrii i Grafiki Inżynierskiej
- Ośrodek Sportu Politechniki Śląskiej
- Studium Praktycznej Nauki Języków Obcych
- Szkoła Doktorów (Ph.D. School)
-
Wydawnictwo Politechniki Śląskiej
- Zakład Graficzny Politechniki Śląskiej
Historia Politechniki Śląskiej
Pomysł utworzenia Politechniki w Katowicach oraz pierwsze decyzje
Działania mające na celu utworzenie Politechniki Śląskiej były czynione już w latach dwudziestych
XX wieku
przez
Sejm Śląski
i wojewodę
Michała Grażyńskiego
. W tym celu zaprojektowano i zbudowano gmach przy
ulicy Zygmunta Krasińskiego
w
Katowicach
, który oddano do użytku w marcu
1931
r. Gmach budowany był z funduszy Wydziału Oświecenia Publicznego
województwa śląskiego
. Uchwałą Sejmu Śląskiego
31 marca
1931
roku powołano w Katowicach
Śląskie Techniczne Zakłady Naukowe
i przeznaczono dla nich nowo wybudowany gmach. W czasach międzywojennych w gmachu przy
ulicy Zygmunta Krasińskiego
swą siedzibę znalazły także takie instytucje jak: Państwowa Szkoła Górnicza, Śląski Instytut Rzemieślniczo-Zawodowy, Żeńska Szkoła Zawodowa Towarzystwa Polek oraz Stacja Badań Chemicznych. W roku
1936
władze wojewódzkie powołały Wyższe Studium Nauk Społeczno-Gospodarczych. Dziekanem Wydziału Przemysłowego studium był przyszły organizator i pierwszy rektor Politechniki Śląskiej –
prof.
inż.
Władysław Kuczewski
.
Na początku
1945
roku, natychmiast po przybyciu władz administracyjnych na teren Śląska, powrócono do idei utworzenia Politechniki Śląskiej. Już
26 lutego
1945
roku powołano Tymczasową Komisję Organizacyjną Politechniki w Katowicach. Na jej czele stanął inż.
Stanisław Majewski
, dyrektor Szkoły Górniczej w Katowicach. W drugiej połowie kwietnia 1945 Komisja Organizacyjna przekazała memoriał
rządowi
oraz
Prezydium Krajowej Rady Narodowej
w sprawie utworzenia na Śląsku wyższej uczelni technicznej. Jednocześnie prowadzono rozmowy z potencjalnymi kandydatami na pracowników uczelni.
24 maja
1945
roku ukazał się dekret Nr 118 Prezydenta
Krajowej Rady Narodowej
o utworzeniu Politechniki Śląskiej w Katowicach (Dz.U. RP Nr 21 z dnia 11 czerwca 1945), na którą składały się cztery wydziały:
- Elektryczny,
- Hutniczy,
- Inżynieryjno-Budowlany,
- Mechaniczny.
30 maja
1945
r. Minister Oświaty powierzył obowiązki organizacyjne tworzenia Politechniki Śląskiej prof.
Władysławowi Kuczewskiemu
, który od początku
1945
był organizatorem i p.o. rektora
Politechniki Warszawskiej
. Po otrzymaniu nominacji, prof. Kuczewski podejmuje akcje organizacyjne na terenie Śląska i Krakowa, gdzie organizowano już wydziały politechniczne przy
Akademii Górniczo-Hutniczej
. Na terenie Krakowa przebywało w tym czasie wielu wybitnych profesorów Politechniki Lwowskiej.
Od początku maja 1945 roku w Krakowie działały następujące Wydziały Politechniczne:
- Architektury,
- Chemiczny,
- Elektryczny,
- Inżynierii Lądowej i Wodnej
- oraz Mechaniczny.
W wyniku rozmów prof. Kuczewskiego z Krakowskim Komitetem Organizacji Wydziałów Politechnicznych ustalono, że Wydziały na których rozpoczęto studia w Krakowie zostaną przeniesione na Śląsk. Dotyczyło to zarówno kadry naukowej, jak i studentów. Z Krakowa na Śląsk przeniesiono ostatecznie Wydziały: Mechaniczny, Elektryczny i Inżynieryjny. Wydziałów Architektury i Inżynierii Wodnej nie udało się przenieść, bo nie przewidywał utworzenia ich akt erekcyjny Politechniki Śląskiej. Z kolei Wydział Hutniczy był już w Krakowie, a pracownicy i studenci nie chcieli opuszczać tego miasta, czując się związani z Akademią Górniczą. Natomiast organizator Politechniki Śląskiej – prof. Kuczewski osiągnął duży sukces w postaci skłonienia do przeniesienia na Śląsk wybitnych profesorów chemików Politechniki Lwowskiej.
Ostatecznie w czerwcu 1945 roku Minister Oświaty podjął decyzję o przeniesieniu do Politechniki Śląskiej, następujących Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczej w Krakowie:
- Chemicznego,
- Elektrycznego,
- Inżynieryjno-Budowlanego,
- Mechanicznego.
Postanowiono, że do czasu znalezienia pomieszczeń na Śląsku, wydziały te miały działać w Krakowie.
1 czerwca
1945
roku rozpoczęły się wykłady dla około 1200 studentów na czterech wydziałach Politechniki Śląskiej. Pierwsza inauguracja roku akademickiego w Politechnice Śląskiej odbyła się w Krakowie
6 czerwca
1945 roku, w auli Akademii Górniczo-Hutniczej.
Przeniesienie Politechniki do Gliwic
Tymczasem szukano odpowiedniej lokalizacji dla Politechniki Śląskiej, bowiem pierwotna decyzja o lokalizacji, okazała się niezbyt szczęśliwa – gmach Śląskich Technicznych Zakładów Naukowych okazał się za szczupły do pomieszczenia czterech wydziałów, a w pobliżu nie było wolnych terenów do zbudowania dzielnicy akademickiej. Nie było też lokali do zakwaterowania pracowników naukowych, administracyjnych i studentów Politechniki. Kierując się tymi względami organizatorzy Politechniki Śląskiej wybrali na jej lokalizację
Gliwice
. Gliwice uważane ówcześnie za najpiękniejsze miasto Górnego Śląska, wyróżniało się pozytywnie pod względem ekologicznym, posiadało dużo zieleni, miało rozległe parki, a stopień zanieczyszczenia środowiska naturalnego był tu stosunkowo niewielki.
Przed rokiem
1945
Gliwice spełniały rolę lokalnego ośrodka administracyjnego, w którym ton nadawała kadra urzędniczo-inżynierska. W mieście mieściło się wiele instytucji oświatowych, pozostało więc wiele wolnych budynków lokalowych, prawie gotowych do pomieszczania wydziałów Politechniki Śląskiej. Pozostało też wiele wolnych lokali do zakwaterowania pracowników i studentów uczelni. W Gliwicach osiedliło się wielu mieszkańców
Lwowa
i kresów południowo-wschodnich, w tym wielu studentów
Politechniki Lwowskiej
. Władze miasta Gliwice też gorąco popierały lokalizację Politechniki Śląskiej w mieście i dlatego planowały stworzenie dzielnicy akademickiej, która by nadała charakter całemu miastu. Ostateczne przeniesienie Politechniki Śląskiej z Katowic do Gliwic potwierdzono
20 marca
1946
roku (dekret
Krajowej Rady Narodowej
) oraz w marcu
1947
roku (werdykt Komisji Ministra Oświaty o ostatecznej decyzji lokalizacji Politechniki Śląskiej w Gliwicach).
21 czerwca
1945
roku pomiędzy władzami Gliwic i Politechniki Śląskiej podpisano porozumienie o utworzeniu dzielnicy akademickiej i przekazaniu na jej potrzeby gmachów użyteczności publicznej i budynków mieszkalnych.
26 czerwca
1945
roku rozpoczęła działalność Administracja Politechniki Śląskiej. Pierwszą siedzibą Rektoratu Politechniki był budynek nr 19 przy ulicy Częstochowskiej. Na tej ulicy od początku działała administracja i bursy studenckie. Na ulicy Moniuszki urządzono hotel i stołówkę dla pracowników naukowych. Stołówka dla studentów mieściła się na rogu ulic Dworcowej i M. Strzody.
4 lipca
1945
roku ogłoszona konkurs na obsadę katedr z zamiarem ogłoszenia wyników
1 sierpnia
1945
roku. Jednocześnie prowadzono akcję mającą na celu rozpropagowanie nowej uczelni i znalezienia dla niej najlepszej kadry profesorskiej.
6 sierpnia
1945
roku ogłoszono komunikat o warunkach przyjęcia i sposobie realizacji wstępnego egzaminu konkursowego na studia na wszystkie wydziały Politechniki Śląskiej. Z rekrutacją studentów do powstającej uczelni trzeba było rozwiązać wiele problemów.
W maju 1945 roku na cztery wydziały Politechniki Śląskiej przyjęto w Krakowie ponad tysiąc studentów na różne semestry. Przygotowanie ich do studiów było różne – działania wojenne, pobyty w obozach jenieckich, wywózki, przesiedlania itp. spowodowały sytuację, że od początku oraz ponownie pragnęła podjąć studia młodzież w różnym wieku i o różnym przygotowaniu merytorycznym. By umożliwić studiowanie różnym osobom i wyrównać poziom merytoryczny zorganizowano kursy przygotowawcze do egzaminów wstępnych w Politechnice Śląskiej. Kursy takie odbyły się w Krakowie, Katowicach i Gliwicach. Pierwsze egzaminy wstępne w Politechnice Śląskiej odbyły w dniach od
1
do
5 października
1945
roku. Jednocześnie przenoszono wydziały Politechniki Śląskiej z Krakowa do Gliwic.
Pierwsze lata działalności (1945-1968)
Pierwsza inauguracja roku akademickiego w Politechnice Śląskiej w Gliwicach odbyła się
29 października
1945 w gmachu przy ulicy Strzody 21. Wykład inauguracyjny wygłosił prof.
Wiktor Jakób
. W październiku 1945 roku w Politechnice Śląskiej rozpoczęło studia 2750 osób na semestrach pierwszym, drugim, trzecim piątym i siódmym. W uczelni działały 54 katedry zatrudniające prawie 200 pracowników naukowych. Jeszcze w Krakowie, uczeń prof. Ludwika Ebermana, inż. Oktawian Popowicz (przyszły profesor na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej) obronił swoją pracę doktorską, pt. „Nowe urządzenie do wytwarzania dmuchu wielkopiecowego”. W Gliwicach w listopadzie 1945 roku przeprowadzono cztery przewody habilitacyjne:
Ewy Pilatowej
, Franciszka Nowotnego, Henryka Kuczyńskiego i
Michała Śmiałowskiego
. Pierwsza rozprawa doktorska w Gliwicach odbyła się
13 czerwca
1946
, w wyniku której stopień doktora nauk technicznych przyznano Eljaszowi Zielskiemu (uczniowi prof.
Stanisława Witkiewicza
z Politechniki Lwowskiej), na postawie pracy: „Nowe metody ogrzewania i przewietrzania obszernych pomieszczeń”. Dr inż. Zielski był później profesorem na Wydziale Inżynierii Sanitarnej.
Plany i programy studiów obowiązujące w Politechnice Śląskiej opracowano wzorując się na Politechnice Lwowskiej. Do roku akademickiego
1948
/
49
studia dzienne stacjonarne były jednolite. Od tego roku wprowadzono studia dzienne dwustopniowe: inżynierskie i magisterskie. W roku 1948 Rok Wstępny przekształcono w Studium Wstępne, w czasie którego, w ciągu dwóch lat słuchaczy przygotowywano do egzaminów wstępnych. Studium Wstępne przekształcono następnie w Studium Przygotowawcze, które istniało do roku
1956
. W latach
1946
-
56
na studiach wstępnych przygotowano ponad trzy tysiące osób, które podjęły studia na różnych wydziałach Politechniki Śląskiej.
Doskonała kadra profesorska jaka działała w pierwszych latach w Politechnice Śląskiej była najsilniejszym jej atutem. Mimo zakusów wielu ludzi, Politechnika Śląska pozostała w Gliwicach i została zaakceptowana w skali ogólnopolskiej. Nieprzychylnie patrzono na istnienie Politechniki Śląskiej w sąsiednich ośrodkach o dużych tradycjach akademickich. Na początku
1947
roku powołano nawet Komisję Ministra, która miała wydać opinię na temat celowości istnienia Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W skład Komisji weszli m.in. rektorzy
Politechniki Warszawskiej
i
Politechniki Gdańskiej
. Opinia Komisji była pozytywna i Politechnika Śląska pozostała w Gliwicach.
Podstawowa kadra profesorska Politechniki Śląskiej wywodziła się z Politechniki Lwowskiej. Zasilanie to trwało ciągle, aż do połowy roku
1946
, kiedy do Gliwic przybyła kolejna grupa wyjazdowa profesorów ze Lwowa (m.in. deportowanych w styczniu 1945 roku w rejon
Donbasu
i zwolnionych pod koniec tego roku) zorganizowana przez prof. Włodzimierza Burzyńskiego. Grupa ta była szczególnie entuzjastycznie witana w Gliwicach, a wśród profesorów znajdowali się m.in.:
Włodzimierz Burzyński
,
Stanisław Fryze
, Wacław Leśniański i
Stanisław Ochęduszko
.
Do byłych profesorów Politechniki Lwowskiej i Uniwersytetu Lwowskiego, zatrudnionych w Politechnice Śląskiej należeli:
Stanisław Brzozowski
,
Włodzimierz Burzyński
, Zygmunt Ciechanowski, Władysław Dyrdacki,
Stanisław Fryze
,
Wiktor Jakób
,
Adolf Joszt
, Marian Kamieński,
Zygmunt Klemensiewicz
(od
1957
r.),
Stanisław Łukasiewicz
, Tadeusz Malarski,
Stanisław Ochęduszko
,
Edward Sucharda
, Franciszek Wasilkowski,
Antoni Wereszczyński (prawnik)
i
Eustachy Żyliński
. Razem z profesorami ze Lwowa przybyli do Gliwic młodsi pracownicy nauki i studenci, którzy z biegiem lat stali się przyszłymi profesorami Politechniki Śląskiej. Ważną rolę w organizacji Uczelni odegrali także pracownicy administracyjni przybyli ze Lwowa.
W roku
1949
opuścił Politechnikę, po czterech latach nauki, pierwszy rocznik absolwentów, liczący około 700 osób, którzy kształcili się od pierwszego semestru:
- Wydział Chemiczny – 100 osób
- Wydział Elektryczny – 200 osób
- Wydział Inżynieryjno-Budowlany – 169 osób
- Wydział Mechaniczny – 214 osób
W tym samym roku na Wydziale Inżynieryjno-Budowlanym powołano Oddział Architektury. W roku
1950
powstała w Katowicach
Wyższa Szkoła Inżynierska
, usytuowana w gmachu
Śląskich Technicznych Zakładów Naukowych
, która w roku
1951
została przemianowana na Wieczorową Szkołę Inżynierską. Od roku
1952
rektorem tej uczeni był prof.
Władysław Kuczewski
, organizator Politechniki Śląskiej. W roku
1956
Wieczorowa Szkoła Inżynierska została wcielona do Politechniki Śląskiej, jako jej placówka prowadząca studia wieczorowe.
W roku
1950
w wyniku rozporządzenia Ministra Szkół Wyższych Nauki i Techniki, utworzono w Politechnice Śląskiej Wydział Górniczy, dla którego w roku następnym przekazano dwa segmenty gmachu przy ulicy Katowickiej (obecnie ulica Akademicka). Rok później przy tej samej ulicy oddano do użytku gmach Wydziału Inżynieryjno-Budowlanego. W roku
1953
powstały w Politechnice Śląskiej dwa nowe wydziały: Wydział Budownictwa Przemysłowego, który w roku
1955
został przemianowany na Wydział Budownictwa Przemysłowego i Ogólnego oraz Wydział Mechaniczno-Energetyczny.
Wydział Inżynieryjny zostaje przemianowany
6 kwietnia
1955
roku, na Wydział Inżynierii Sanitarnej. Do roku
1963
struktura Politechniki Śląskiej już nie uległa zmianie.
Tworzyło ją siedem Wydziałów:
- Budownictwa Przemysłowego i Ogólnego,
- Chemiczny,
- Elektryczny,
- Górniczy,
- Inżynierii Sanitarnej,
- Mechaniczno-Energetyczny
- Mechaniczny.
W 1956 roku nastąpiła jednorazowa zmiana w strukturze Wydziału Górniczego Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Ówczesny Dziekan Wydziału Górniczego, prof. mgr inż. DYKACZ utworzył w porozumieniu z Ministrem Górnictwa Węglowego i Ministrem Szkolnictwa Wyższego, działającą od 1 października 1956 r. do 30.09.1959 r., podległą mu nową strukturę organizacyjną pod nazwą:
"STUDIUM GÓRNICZE dla inżynierów innych specjalności"
, finansowaną z odrębnych funduszy. Na KIEROWNIKA tego STUDIUM wyznaczony został z. prof. mgr inż. Franciszek Engel.
W roku 1956 pracownicy i studenci Politechniki Śląskiej popierali (w licznych wiecach i w „marszu milczenia”) przemiany zachodzące w kraju i organizowali pomoc materialną dla
walczących Węgrów
. Po raz pierwszy w wolnych wyborach zostają wybrane władze uczelni. Rektorem Politechniki Śląskiej został prof. dr hab. inż.
Stanisław Ochęduszko
, który na prorektorów powołał prof. dr inż. Mariana Janusza i prof. dr hab. inż.
Tadeusza Zagajewskiego
. Funkcję prorektora do spraw studiów wieczorowych i zaocznych (zorganizowanych w Politechnice w roku 1954) pełnił prof. Kazimierz Kutarba.
W latach
1956
-
1963
otwarto Kino-Teatr X i studenckie kluby Spirala i Gwarek. Powstały Studencki Teatr Gliwice – STG oraz Studencki Teatr Poezji – STEP, które odnoszą duże sukcesy na arenie ogólnopolskiej. Organizowane Igrce Żaków Gliwickich (
juwenalia
) przeszły do historii imponując swoim rozmachem i zasięgiem. W roku
1960
powstało Stowarzyszenie Wychowanków Politechniki Śląskiej, którego oddziały na wielu wydziałach prowadzą bardzo pożyteczną działalność zarówno dla samych wydziałów, jak i pracowników.
W tych latach Uczelnia wzbogaciła się o liczne gmachy:
- trzy domy studenckie na ulicy Łużyckiej,
- hale technologiczne Wydziału Górniczego,
- aula Wydziału Mechanicznego,
- pawilon Oddziału Mechanizacji i Elektryfikacji Kopalń,
- Hale Maszyn Cieplnych Wydziału Mechanicznego-Energetycznego.
W roku 1962 powołano Ośrodek Stacjonarno-Zaoczny Politechniki Śląskiej w Rybniku celem kształcenia studentów na studiach wieczorowych w trzech kierunkach: górnictwo, elektrotechnika i mechanika. W roku 1968 Ośrodek ten przekształcono w Filię Politechniki i rozpoczęto też studia dzienne inżynierskie powołując Oddziały Wydziałów: Górniczego, Budownictwa, Elektrycznego i Mechanicznego-Technologicznego.
Od
15 lutego
1964
roku rozpoczął działalność nowy, już ósmy w Politechnice Śląskiej – Wydział Automatyki. W tym samym roku Wydział Mechaniczny zostaje przemianowany na Wydział Mechaniczny-Technologiczny. Na Wydziale Chemicznym powstał oddział Inżynierii Chemicznej. Oddano także do użytku nowy pawilon i halę technologiczną. Przy ulicy Stefana Banacha (też w roku 1964) oddano do użytku Dom Związkowy pracowników Politechniki Śląskiej. W roku 1967 zakończono budowę gmachu Wydziału Górniczego i w nowej auli im. prof.
Władysława Kuczewskiego
odbyła 23 inauguracja roku akademickiego. Przeddzień inauguracji odbyła się pierwsza promocja doktorów honoris causa Politechniki Śląskiej (
Jean Charles Gille
–
Francja
,
Piotr Romankow
–
ZSRR
).
W roku
1964
w drodze na zajęcia dydaktyczne do Rybnika, w tragicznym wypadku samochodowym zginęło 6 pracowników dydaktycznych Politechniki (m.in. mgr inż. Wiktor Legieżyński, który na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym wykładał mechanikę techniczną i wytrzymałość materiałów) i kierowca.
Rok 1968 i później
W marcu
1968
w gmachach uczelni odbywały się gorące zebrania i masowe pochody studentów, połączone z burzliwymi protestami, na terenie Gliwic. Usuwano dziekanów i represjonowano oraz relegowano z uczelni studentów, w czym szczególnie zasłużył się ówczesny rektor Politechniki, prof. dr inż. Jerzy Szuba. W tym roku powstały filie Politechniki Śląskiej w:
Dąbrowie Górniczej
,
Katowicach
i
Rybniku
. Przywrócono dwustopniowe studia: magisterskie 5-letnie i inżynierski 4-letnie. W roku
1969
powstał nowy Wydział Metalurgiczny w Politechnice Śląskiej, z siedzibą w filii w Katowicach. Wydział Chemiczny przemianowano na Wydział Technologii i Inżynierii Chemicznej, a Wydział Budownictwa Przemysłowego i Ogólnego przemianowano na Wydział Budownictwa i Architektury.
W roku 1969 utworzono
Wydział Matematyczno-Fizyczny
. Był to wtedy pierwszy tego typu wydział w polskich uczelniach technicznych. Zorganizowano międzywydziałowe Studium Pedagogiki Szkolnictwa Zawodowego. W roku 1970 powołano do istnienia Wydział Organizacji Produkcji, usytuowany w filii w Katowicach. Poza tym oddano do użytku nowy pawilon dla Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej oraz halę technologiczne dla Wydziału Inżynierii Sanitarnej.
W roku 1971 Wydział Automatyki zmienił nazwę na Wydział Automatyki i Informatyki, dla którego w latach
1971
-
73
oddano do eksploatacji nowy gmach. Z dniem
1 października
1971
r., decyzją władz centralnych, w Politechnice Śląskiej została wprowadzona nowa struktura organizacyjna. Zlikwidowano katedry, a w ich miejsce powołano 36 instytutów wydziałowych i dwa instytuty międzywydziałowe. W ramach Wydziału Budownictwa i Architektury powstał Instytut Architektury i Urbanistyki, który z czasem przekształcił się w samodzielny Wydział Architektury, dla którego w roku 1973 oddano do użytku nowy pawilon, w którym znalazł miejsce także rektorat. W październiku 1974 roku Instytut Transportu i Komunikacji, działający na Wydziale Metalurgii stał się instytutem spełniającym funkcję wydziału. W roku 1975 oddano do użytku halę technologiczną Wydziału Automatyki i Informatyki, w której umieszczono Ośrodek Elektronicznej Techniki Obliczeniowej. Rok później oddano do użytku nowy pawilon dla Instytutu Chemii i Technologii Organicznej.
Z dniem
1 października
1977
roku z Wydziału Budownictwa i Architektury, wyodrębniono: Wydział Architektury i Wydział Budownictwa. Z dniem
1 lutego
1978 roku Instytut Transportu i Komunikacji przekształcono w Wydział Transportu, który istniał do roku 1984. W tym samym roku oddano do eksploatacji nowy gmach Wydziału Mechanicznego Energetycznego i Mechanicznego Technologicznego. W ramach Wydziału Budownictwa powstał Instytut Inżynierii Miejskiej, zlokalizowany w Rybniku. W roku 1988 powstaje jeszcze jeden wydział Politechniki Śląskiej, a mianowicie Wydział Mechaniczno-Hutniczy, zlokalizowany w Dąbrowie Górniczej. Wydział ten istniał do roku akademickiego 1984/85, kiedy to został włączony do Wydziału Metalurgicznego w Katowicach jako Instytut Energetyki i Urządzeń Hutniczych. W roku 1988 powstał Instytut Karbochemii na prawach wydziału i w tym stanie prawnym istniał do roku 1992. W roku akademickim 1979/80 Politechnika Śląska przeżywała szczyt swegorozwoju organizacyjnego w PRL-u. W 15 wydziałach studiowało ponad 20 tysięcy studentów (w tym około 11 000 na studiach dziennych). Zatrudniano 2200 nauczycieli akademickich i około 3500 osób na stanowiskach pomocniczych.
Powstanie Solidarności, stan wojenny
W grudniu 1980 roku powstał
Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Solidarność
. Pierwszym przewodniczącym NSSZ Solidarność został wybrany mgr inż. Jan Tadeusz Żeliński z
Instytutu Techniki Cieplnej
. W roku
1981
odbyły się drugie w historii Politechniki Śląskiej wolne wybory rektora. Wygrał je profesor
Ryszard Petela
z Instytutu Techniki Cieplnej. Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce rektor Politechniki Śląskiej prof. dr hab. inż. Ryszard Petela oraz trzech dziekanów zostało zwolnionych z pełnionych funkcji. Pracownicy i studenci Politechniki Śląskiej zostali poddani licznym represjom: 4 pracowników i 11 studentów aresztowano, 13 pracowników i 21 studentów internowano. Z pracy wyrzucono około 140 pracowników Politechniki Śląskiej. Zajęcia dydaktyczne w Politechnice Śląskiej były zawieszone od
13 grudnia
1981
do
21 stycznia
1982
.
1 października
1984
r. Wydział Automatyki i Informatyki przekształcił się w Wydział Automatyki, Elektroniki i Informatyki. Wydział Transportu został zredukowany do Instytutu Transportu, a Wydział Organizacji Produkcji zaprzestał działalności, którą częściowo na Wydziale Metalurgicznym kontynuowała Katedra Organizacji Produkcji.
31 sierpnia
1984
zakończył działalność Instytut Kotłów oraz Siłowni Cieplnych i Jądrowych. Od
1 września
1984
roku nazwę Wydziału Inżynierii Sanitarnej zmieniono na Wydział Inżynierii Środowiska. W Rybniku powołano Ośrodek Szkoleniowy, w którym podstawowa działalność miała się skupiać na studiach dla pracujących, kursach szkolenia zawodowego i studiach podyplomowe organizowane przez Politechnikę.
1 października
1988
Wydział Metalurgiczny przekształcono w Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej.
1 października
1989
kierunek Telekomunikacja na Wydziale Automatyki, Elektroniki i Informatyki połączono z kierunkiem Elektronika i utworzono nowy kierunek studiów Elektronika i Telekomunikacja, zaś na Wydziale Mechanicznym-Technologicznym utworzono dwa nowe kierunki: Automatyka i Robotyka oraz Wychowanie Techniczne.
Politechnika Śląska w III RP
7 listopada
1989
roku odbyły się pierwsze wybory Rektora Politechniki w warunkach pełnej autonomii Uczelni, a
1 grudnia
tego roku zaczyna się kadencja nowo wybranych władz Politechniki Śląskiej. Pierwsze lata ich działań zostały skierowane na uporządkowanie kwestii prawnych i organizacyjnych Uczelni mającej działać w warunkach zagwarantowanej autonomii.
1 października
1992
r. z połączenia Katedry Zarządzania i Ośrodka Nauk Społecznych powstał Instytut Organizacji i Zarządzania Przedsiębiorstwem, który usytuowano na Wydziale Metalurgii i Inżynierii Materiałowej. Wydział ten następnie został przekształcony w Wydział Inżynierii Materiałowej, Metalurgii, Transportu i Zarządzania. W roku 1992 powołano Fundację na rzecz Politechniki Śląskiej, której celem było zdobywanie funduszy od sponsorów z przeznaczeniem na rozwój Politechniki Śląskiej. W styczniu 1993 roku utworzono Ośrodek Sportu Politechniki Śląskiej. We wrześniu tego roku oddano częściowo do użytku gmach Biblioteki Głównej, w którego pomieszczeniach znalazł miejsce Instytut Matematyki i Dziekanat Wydziału Matematyczno-Fizycznego.
W roku 1993 połączono Wydział Mechaniczny-Energetyczny (powstały w
1953
r.) z Wydziałem Inżynierii Środowiska (dawniej Wydziałem Inżynierii Sanitarnej,
1955
r.). W wyniku fuzji powstał Wydział Inżynierii Środowiska i Energetyki wówczas największy w Politechnice Śląskiej. Wydział Inżynierii Środowiska i Energetyki posiada najwyższą kategoryzację, od samego początku wprowadzenia kategorii przez KBN. W roku
2003
, gdy obchodzono rocznicę dziesięciolecia jego istnienia na Wydziale Inżynierii Środowiska i Energetyki pracowało 34 profesorów i doktorów habilitowanych oraz 114 doktorów nauk technicznych.
W kwietniu
1994
Władze miasta Gliwic przekazały obiekty sportowe przy ulicy Akademickiej w użytkowanie Politechnice Śląskiej.
1 czerwca
1994
roku Ośrodek Szkoleniowy w Rybniku został przekształcony w Centrum Kształcenia Inżynierskiego Politechniki Śląskiej, którego zadaniem jest działalność dydaktyczna przybierająca różne formy kształcenia prowadzone w Politechnice Śląskiej, oraz działalność usługowa polegająca na organizowaniu kursów, konferencji, sympozjów prowadzonych przez Politechnikę Śląską wraz współpracującymi z nią zakładami, także prowadzenie działalności badawczej.
6 czerwca
1994
roku Senat Politechniki Śląskiej podjął uchwałę o utworzeniu z dniem
1 września
1995
Wydziału Organizacji i Zarządzania.
W maju roku
1995
w Politechnice Śląskiej obchodzono rocznicę 50-lecia jej powstania, jako samorządnej Uczelni państwowej, kierowanej przez organy jednoosobowe (Rektor, Dziekan, Dyrektor Instytutu lub Kierownik Katedry) i kolegialne (najwyższym organem kolegialnym jest Senat).
Poczet rektorów
Zobacz też
Przypisy
Źródła
Linki zewnętrzne