Państwo frankijskie (
łac.
Regnum Francorum) – początkowo plemienne państwo
Franków
, następnie jedno z najsilniejszych państw we
wczesnośredniowiecznej
Europie
. W
800
roku na jego bazie utworzone zostało odnowione
Cesarstwo
Karola I Wielkiego
.
Frankowie saliccy podbili
Galię
w
V wieku
pod wodzą
Childeryka
, ojca
Chlodwiga
. W
507
roku wybuchła wojna z królestwem
wizygockim
. W tym konflikcie wspierał Chlodwiga
król burgundzki
. Bitwa stoczona z Wizygotami
pod Vouille
, w pobliżu
Poitiers
, przyniosła zwycięstwo Chlodwiga. Zginął wizygocki władca,
Alaryk II
, a
akwitańskie
prowincje królestwa wizygockiego znalazły się rękach Franków.
Pod koniec życia Chlodwig podporządkował sobie małe królestwa frankońskie w
Kolonii
, Therouanne,
Cambraii
Le Mans
. Chlodwig zmarł
27 listopada
511
roku.
Ze względu na oddalenie od
Cesarstwa Bizantyjskiego
cesarz łaskawszym okiem patrzył na Franków niż Ostrogotów. Cesarz
Anastazy I
uznał władzę Chlodwiga i w
508
roku przyznał mu
konsulat honorowy
.
Powstanie potęgi frankijskiej nie byłoby możliwe, gdyby nie władca europejski przełomu
VII
i
VIII wieku
,
Karol Młot
. Nie tylko niepodzielnie władał on praktycznie całą zachodnią częścią kontynentu (nie licząc
Wysp Brytyjskich
i
Półwyspu Iberyjskiego
, ale wdał się w łaski
papiestwa
dzięki swej zdecydowanej polityce przeciwko
muzułmanom
z Hiszpanii. Zwycięskiej
bitwie pod Poitiers
zawdzięczał swój przydomek. Nigdy jednak nie przyjął tytułu królewskiego, pełniąc funkcję majordoma na dworze
Merowingów
.
Syn Karola,
Pepin III zwany Krótkim
, objął władzę już jako
król
w
751
roku, detronizując Merowingów. Zacieśnił on więzi z papieżem tworząc w Italii
Państwo Kościelne
. Po jego śmieci w
768
zastąpił go syn,
Karol Wielki
, który został cesarzem rzymskim
25 grudnia
800 roku.
Przypisy
- ↑ Brak stałej siedziby władcy i nominalnej stolicy. Akwizgran był miejscem koronacji władców i rezydencją
Karola I Wielkiego
Bibliografia
- Gustav Faber – Merowingowie i Karolingowie., PIW, Warszawa 1994.
- Ch. Lelong – Życie codzienne w państwie Merowingów., PIW, Warszawa 1967.
- Tadeusz Manteuffel – Historia powszechna. Średniowiecze., PWN, Warszawa 2004. (wyd. XV)
- M. Mączyńska – Wędrówki ludów. Historia niespokojnej epoki IV i V w., PWN, Warszawa-Kraków 1996.,
- K. Modzelewski – Barbarzyńska Europa., Warszawa 2004.
- R. Michałowski – "Galia Merowińska"” [w:] Narodziny średniowiecznej Europy., pod red. H. Samsonowicz, Warszawa 1999, s. 151-181.
- Jerzy Rajman Encyklopedia średniowiecza, Wyd. Zielona Sowa, Kraków 2006.
- Piere Riche – Edukacja i kultura w Europie Zachodniej w VI-VIII w., Warszawa 1967.
- Benedykt Zientara – Świt narodów europejskich., Warszawa 1985, 1995.
- Benedykt Zientara – Historia powszechna średniowiecza., Wyd. TRIO, Warszawa 2002.