Dymitr Milutin, hrabia od
1878
,
ros.
Дмитрий Алексеевич Милютин (ur.
10 czerwca
1816
w Moskwie, zm.
7 lutego
1912
w
Simeizie
koło
Jałty
) –
rosyjski
wojskowy, generał-feldmarszałek
1898
Urodził się w nie bogatej rodzinie szlacheckiej, był starszym bratem
Nikołaja Milutina
, rosyjskiego polityka. Po ukończeniu Szlacheckiej Pensji przy
Uniwersytecie Moskiewskim
w
1833
wstąpił do wojska. W
1836
ukończył Akademię Wojskową. Rozpoczął służbę w Sztabie Generalnym, później w Kaukaskim Okręgu Wojskowym. W
1843
starszy kwatermistrz. Po służbie na
Kaukazie
w latach
1845
-
1856
został profesorem na katedrze geografii wojennej, później katedrze statystyki Akademii Wojskowej. W 1856 został członkiem komisji reformującej służbę w jednostkach wojskowych. w ramach prac Komisji pozostawił memorandum o programie zmian organizacyjnych w armii carskiej. W l.
1856
-
1859
był szefem sztabu Armii Kaukaskiej, od
1860
- zastępcą, a od
1861
- ministrem Wojny. Przygotował i opracował reformę wojsk rosyjskich na l.
1860
-
1870
zwłaszcza pod kątem skrócenia okresu służby wojskowej i przebudowy armii na współczesną tym czasom armię masową. Do czasów reformy wojskowej Dymitra Milutina w
1874
wojsko rosyjskie
nie znało koszar. Niemal półtoramilionowa armia rozlokowana była w prymitywnych ziemiankach i lepiankach lub po kwaterach prywatnych. [1] Gazetę wojskowa "Rosyjski inwalida" przekształcił w gazetę o charakterze liberalno politycznym. Był stronnikiem reform w stosunku do chłopstwa, w zakresie ich uwłaszczenia w celu przyciągnięcia na stronę władzy. Brał udział w l.
1877
-
1878
wojnie rosyjsko-tureckiej
w tym w
bitwie pod Plewną
, gdzie po trzecim szturmie Plewny ostro wystąpił przeciwko odejściu wojsk rosyjskich spod twierdzy. Po jego wystąpieniu wojska nie odstąpiły od Plewny i oblężenie kontynuowano.
Po Kongresie Berlińskim
1878
kierował praktycznie polityką zagraniczną Rosji. Dosłużył się stopnia
feldmarszałka
wojsk rosyjskich. Po wstąpieniu na tron
Aleksandra III Romanowa
został odsunięty od wszelkich godności wojskowych i zdymisjonowany. Od
1881
w stanie spoczynku. Osiadł w
Simeizie
k/Jałty, gdzie zmarł. Członek Rady Państwa, honorowy członek
Petersburskiej Akademii Nauk
i profesor honorowy wielu akademii wojskowych. Pozostawił duże archiwum, które po śmierci zostało zdeponowane w Moskwie, w b. bibliotece im. Lenina.
Bibliografia
Bolszaja Sowietskaja Encykłpedia t. 16 Moskwa 1974.
Przypisy
- ↑ Wiesław Caban, Losy żołnierzy powstania listopadowego wcielonych do armii carskiej, w: Przegląd Historyczny, t. XCI, z. 2, s. 245.