Tadeusz Kosibowicz (ur.
30 listopada
1893
w
Nowym Sączu
, zm.
6 lipca
1971
w
Będzinie
) - doktor medycyny, lekarz będziński, działacz Towarzystwa Lekarskiego, aktywny uczestnik życia miasta, brał udział w akcji ratowania żydowskich mieszkańców Będzina.
Biografia
Pochodził z niezamożnej rodziny Franciszka (urzędnik poczty miejskiej w Nowym Sączu) i Agnieszki Miczulskiej. Ukończył szkołę muzyczną w Wiedniu. Studia medyczne na
Uniwersytecie Jagiellońskim
przerwała
I wojna światowa
. Na froncie pracował jako sanitariusz, za co
28 kwietnia
1916
r. został odznaczony Medalem Czerwonego Krzyża z odznaczeniem wojennym (Pielęgniarz-Ochotnik).
Po wojnie wznowił studia medyczne w
Krakowie
i w
1918
otrzymał tytuł doktora wszechnauk medycznych. W tym samym roku zawarł związek małżeński z Marią Urbańską (
legionistka
). W styczniu
1919
r. wraz z rodziną przeniósł się do Będzina i zamieszkał w hotelu Bristol przy ul. Małachowskiego. W 1922 r. na czerwonkę umarł jego 2-letni syn Otto, rok później urodziła się córka Zofia (późniejsza Rydlowa). W
1921
został dyrektorem Szpitala Powiatowego w Będzinie, który dzięki jego staraniom rozbudowano i unowocześniono laboratorium. Był też ordynatorem oddziału wewnętrznego i ginekologiczno-położniczego. Przez 2 lata zastępował ordynatora oddziału chirurgicznego. Podczas
II powstania śląskiego
umieszczał rannych w podległych sobie szpitalach[1]. Jako członek Towarzystwa Lekarskiego przyczynił się do uruchomienia ośrodka zdrowia przy ul. Krakowskiej. Podczas
II wojny światowej
w konspiracji przed hitlerowcami leczył Żydów i ich ukrywał. Gdy pod koniec kwietnia
1940
r. do szpitala trafiła pewna młoda Niemka, został zdekonspirowany. Za udzielenie pomocy wrogom
III Rzeszy
został skazany na śmierć. Sąd jednak zmienił wyrok na
obóz koncentracyjny
. Po 3 miesiącach pobytu w
Dachau
został przewieziony do
Sachsenhausen
, a w latach 1942-44 przebywał w obozie w
Majdanku
. W obozach potajemnie udzielał porad lekarskich. W wyniku niedożywienia, zimna i ciężkiej pracy w obozie zapadł na tyfus. Chory przebywał na oddziale zakaźnym, gdzie jednocześnie był lekarzem. Po wyzwoleniu w 1945 r. powrócił na stanowisko dyrektora będzińskiego szpitala, ale w 1951 został zdymisjonowany, ponieważ nie należał do
PZPR
i nie chciał zlikwidować kaplicy szpitalnej. Środowiska kombatanckie odznaczyły go medalami: „Zwycięstwo i Wolność”, „Bojownikom Śląska”,
Śląskim Krzyżem Powstańczym
oraz dwukrotnie Odznaką Grunwaldzką. Zmarł na zator serca 6 lipca 1971 roku.
W 2006 r. otrzymał pośmiertnie
Medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata
przyznawany osobom, które z narażeniem własnego życia ratowały Żydów.
7 kwietnia 2008 r. na budynku Powiatowego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej (dawnego szpitala) w
Będzinie
przy ul. Małachowskiego 12 wmurowano pamiątkową tablica poświęconą pamięci dr. Tadeusza Kosibowicza (na wniosek Rady Powiatu) o treści: „Pamięci dr Tadeusza Kosibowicza, wieloletniego dyrektora szpitala w Będzinie, więźnia hitlerowskich obozów koncentracyjnych, odznaczonego medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”. Mieszkańcy Powiatu Będzińskiego”.
Przypisy
Źródła i linki zewnętrzne