Niecka śródsudecka (
depresja
śródsudecka) – rozległa jednostka
geologiczna
w centralnej części
Sudetów
. Położona jest między
blokiem karkonosko-izerskim
,
metamorfikiem kaczawskim
,
depresją Świebodzic
,
blokiem sowiogórskim
,
strukturą bardzką
,
metamorfikiem kłodzkim
,
metamorfikiem Lądka i Śnieżnika
,
metamorfikiem bystrzycko-orlickim
. Od południowego zachodu (w
Czechach
) ogranicza ją nasunięcie hronovskie. Rozciąga się z północnego zachodu na południowy wschód, gdzie łączy się z
Rowem Górnej Nysy
. Ma kształt niecki –
warstwy
skalne zapadają koncentrycznie do środka. Południowo-zachodnia część leży w
Czechach
.
Zbudowana jest ze
skał osadowych
i
wulkanicznych
, powstałych w okresie od
dolnego karbonu
do
kredy
. Są to przede wszystkim
piaskowce
,
zlepieńce
,
mułowce
,
łupki ilaste
,
węgle kamienne
i
antracyty
,
wapienie
,
margle
, a ze skał wuklanicznych:
porfiry
,
melafiry
i ich
tufy
.
Niecka śródsudecka buduje fragmentarycznie lub w całości podłoże: południowo-wschodniego skrawka
Gór Kaczawskich
, wschodnich fragmentów
Rudaw Janowickich
,
Karkonoszy
(
Lasockiego Grzbietu
),
Kotliny Kamiennogórskiej
,
Gór Wałbrzyskich
, południowej części
Pogórza Wałbrzyskiego
,
Gór Kamiennych
, południowych skrawków
Gór Sowich
,
Wzgórz Włodzickich
,
Obniżenia Nowej Rudy
,
Obniżenia Ścinawki
,
Gór Stołowych
oraz
Kotliny Kłodzkiej
i
Rowu Górnej Nysy
.
Bibliografia
- Budowa geologiczna Polski, t. IV Tektonika, cz. 2 Sudety i obszary przyległe,
Józef Oberc
, Wydawnictwo Geologiczne, Warszawa 1972