Lech Karol Neyman (ur. 7 lutego
1908
w
Poznaniu
[1], zm. 12 maja
1948
w
więzieniu mokotowskim
w
Warszawie
[2]) – adwokat, oficer rezerwy
Wojska Polskiego
(
podporucznik
), działacz
Młodzieży Wszechpolskiej
i
Obozu Narodowo-Radykalnego
, członek
Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy
i
Narodowych Sił Zbrojnych
oraz
Służby Cywilnej Narodu
i Organizacji Polskiej, komendant Okręgu VIII Krakowskiego, a następnie Okręgu I Pomorskiego NSZ, ps. "Wacław Górnicki", "Butrym", "Domarat", "Robert".
Był synem Teodora Neymana i Marty z domu Matczyńska. Uczęszczał do Gimnazjum im.
Marii Magdaleny
w Poznaniu. Następnie podjął studia prawnicze na
Uniwersytecie Poznańskim
. Wstąpił wówczas do
korporacji akademickiej
Helionia. W latach
1931
-
1932
służył w Szkole Podchorążych Rezerwy. Następnie pracował w Prokuraturze Generalnej w Poznaniu. Należał do Młodzieży Wszechpolskiej i Obozu Narodowo-Radykalnego.
Brał udział w
wojnie obronnej 1939
jako adiutant w
56. Pułku Piechoty
; wielokrotnie ranny, został inwalidą wojennym [3]. W konspiracji związał się z
Grupą "Szańca"
. Wraz ze
Stanisławem Kasznicą
organizował konspiracyjne struktury OW ZJ na
Pomorzu
i w
Wielkopolsce
. Po utworzeniu
NSZ
we wrześniu
1942
, został członkiem cywilnej struktury Grupy "Szańca", czyli Służby Cywilnej Narodu, w której pełnił funkcję kierownika Wydziału Zachodniego. Sformułował wówczas koncepcję powrotu polskiej granicy zachodniej na linię rzek
Odra
i
Nysa Łużycka
. Zawarł ją w swojej broszurze pt. Szaniec Bolesławów. Napisał także kilka innych prac, m.in. Likwidacja niemczyzny, Problem wyznaniowy na Ziemiach Odzyskanych, Szlakiem Chrobrego, a wiosną
1944
ukończył studium pt. Polityczne podstawy polskiego programu morskiego. Jednocześnie był redaktorem naczelnym pisma
"Naród i Wojsko"
. Pełnił też funkcję członka zespołu sądowniczo-badawczego NSZ. Od października
1943
był członkiem Komitetu Politycznego Organizacji Polskiej (tajnej struktury kierowniczej Grupy "Szańca"). W okresie od września 1944 do stycznia
1945
pełnił funkcję komendanta Okręgu VIII Krakowskiego NSZ. W grudniu 1944 został członkiem sądu oficerskiego przy Dowództwie NSZ. Od lutego do czerwca 1945 był organizatorem Obszaru Zachodniego NSZ, a jednocześnie od marca do kwietnia 1945 - komendantem Okręgu I Pomorskiego NSZ z siedzibą w Poznaniu. Rozpoczął planowane przez KG NSZ odtwarzanie sieci organizacyjnej NSZ na Pomorzu i przygotowania do utworzenia komendy Okręgu w
Bydgoszczy
. W kwietniu 1945 brał udział w organizowaniu Okręgu VII Śląskiego NSZ. W ramach OP był kierownikiem struktury p.n. Obóz Narodowy. 15 lutego
1947
został aresztowany przez
UB
wspólnie z ostatnim Komendantem Głównym NSZ Stanisławem Kasznicą. Był sądzony od 11 lutego do 2 marca 1948 przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie i skazany na karę śmierci [1].
Wyrok wykonano 12 maja 1948 więzieniu mokotowskim przez rozstrzelanie [2]. Grób symboliczny znajduje się na
Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie
w
Kwaterze "Na Łączce"
.
3 lutego
2005
Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie stwierdził nieważność wyroku śmierci na Lecha Neymana.
20 sierpnia
2009
odznaczony pośmiertnie
Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski
[4].
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 J. Drużyńska, Stanisław M. Jankowski: Wyklęte życiorysy. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2009, s. 289. .
- ↑ 2,0 2,1 J. Drużyńska, Stanisław M. Jankowski: Wyklęte życiorysy. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2009, s. 308. .
- ↑ J. Drużyńska, Stanisław M. Jankowski: Wyklęte życiorysy. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2009, s. 242. .
- ↑
M.P. z 2010 r. Nr 23, poz. 216