Hans Werner Henze (ur.
1 lipca
1926
roku w
Gütersloh
w
Niemczech
) – niemiecki kompozytor.
Henze jest uczniem Wolfganga Fortnera i
Rene Leibowitza
. Pracował jako kierownik muzyczny Deutsches Theater Heinza Hilperta w
Konstancji
a w latach
1950
-
53
był dyrektorem artystycznym baletu w Staatstheater Wiesbaden. Odcinał się od awangardy muzycznej (odmowa udziału w Kursach nowej muzyki w
Darmstadt
). Kompozytor osiadł na stałe we
Włoszech
.
Charakterystyka twórczości
Twórczość Henzego wyróżnia wielość stylów tzw. polistylistyka. Widoczne są wpływy
romantyzmu
i
naturalizmu
np. w operze z
1952
roku Boulevard Solitude (według powieści Manon Lescaut
Abbé Prévosta
). Kompozytor stosuje nadto technikę serialną (
serializm
), często naśladuje inne style np.
Mozarta
,
Rossiniego
. Korzysta z wielu form muzycznych:
madrygał
,
hymn
,
pieśń
,
song
i elementów
jazzu
. Do innych ważniejszych dzieł operowych należą: Der junge Lord (Młody Lord), Die Bassariden (Bachantki), We Come to the River (Dochodzimy do rzeki), The English Cat (Angielska kotka), Das verratente Meer (Zdradzone morze), Venus und Adonis (Wenus i Adonis).
Henze jest także autorem
baletów
(Ondine),
symfonii
,
koncertów
, muzyki kameralnej i utworów wokalnych (Pięć pieśni neapolitańskich) i rozprawy teoretycznej Muzyka i polityka (
1976
).