Butelka zapalająca
Butelka zapalającaButelka zapalająca (potocznie koktajl
Mołotowa
) – rodzaj prymitywnego
granatu zapalającego
. Składa się ze szklanej butelki napełnionej w 2/3 łatwopalną cieczą (najczęściej
benzyną
), zazwyczaj zaczopowanej zwitkiem tkaniny stanowiącym
lont
. Jest to najpowszechniejszy ze względu na swą prostotę sposób budowy butelek zapalających. Jest on jednak dość niebezpieczny, gdyż butelka nie jest szczelnie zamknięta i istnieje prawdopodobieństwo, że przy przechyleniu butelki wypłynie więcej paliwa, niż jest w stanie wchłonąć materiał i może ono zwilżyć zewnętrzne ścianki butelki, co przy próbie zapalenia lontu może zakończyć się wypadkiem. Prawidłowo wykonany koktajl Mołotowa powinien mieć szczelną zatyczkę i
lont
przywiązany do szyjki butelki. W takiej sytuacji przed odpalaniem należy zwilżyć
lont
w paliwie. Zdarza się, że jako
lont
stosowany jest nasączony paliwem
tampon
zawinięty w szczelną folię. Takie rozwiązanie eliminuje konieczność zwilżania lontu przed użyciem, gdyż można to uczynić już podczas produkcji, zaś właściwości chłonne tamponu i folia zapobiegają odparowywaniu mieszanki z lontu. By użyć tak przygotowaną butelkę zapalającą wystarczy przepalić (np.
zapalniczką
) folię tak, by tampon się zajął i rzucić. Jako paliwo można użyć niemal każdej łatwopalnej cieczy. Najpowszechniej stosowana jest
benzyna
. Znacznie lepsze efekty daje mieszanina benzyny z olejem w stosunku ok. 2:3 (patrz:
napalm
). Benzyna łatwo się zapala, a olej przedłuża palenie i ogranicza spływanie cieczy z przedmiotów powodując większe zniszczenia. Można także butelki napełniać
denaturatem
lub
naftą
, a do benzyny dodawać oleje jadalne lub
smołę
. Dobrym dodatkiem są kleje kauczukowe. Prawie zawsze jest miotana ręcznie. Do miotania butelek zapalających były przystosowane niektóre
granatniki
. W
Muzeum Wojska Polskiego
oraz
Muzeum Powstania Warszawskiego
wystawiane są sprężynowe
katapulty
do wyrzucania butelek zapalających na większe odległości, produkowane w czasie
powstania warszawskiego
(zdjęcie w galerii).
Broń
tania i bardzo efektywna w walkach ulicznych przeciw lekko opancerzonym pojazdom pancernym. W praktyce nowe typy amerykańskich i niemieckich czołgów już w okresie
II wojny światowej
miały zainstalowane systemy gaśnicze w komorze silnika a ich szczelny i osłonięty grubym pancerzem przedział załogi był odporny na płonącą mieszankę zapalającą. Butelki zapalające były powszechnie używane np. w
powstaniu warszawskim
i
wojnie hiszpańskiej
. Bywają do dzisiaj używane, przez
demonstrantów
, do podpaleń. Nazwa koktajl
Mołotowa
została wymyślona przez żołnierzy
fińskich
, którzy używali tej broni przeciw wojskom radzieckim w czasie
wojny zimowej 1939-1940
[1]. Mołotow, jako zastępca przewodniczącego Państwowego Komitetu Obrony, podpisał uchwałę, która zatwierdzała masową produkcję tejże broni[]. Niewykluczone, że stąd wzięła się ta nazwa. Uważa się także, że nazwa była humorystyczną odpowiedzią na zapewnienia Mołotowa, że w dniu urodzin
Stalina
(
18 grudnia
1939
r.) wypije na jego cześć koktajl w zdobytych przez
Armię Czerwoną
Helsinkach
. PrzepisW książce
Stanisława Komornickiego
Na Barykadach Warszawy znajduje się opis wykonania butelki zapalającej: „ Do cienkościennej półlitrowej butelki, najlepiej od wódki lub octu, wlać dowolną mieszankę zapalającą, np. benzynę, naftę, denaturat, benzol, aceton itp. Do tego dolać ostrożnie kwasu siarkowego. Butelkę szczelnie zakorkować i zalakować. Następnie na pasek papieru wysypać ostrożnie łyżkę stołową proszku detonującego. Zrobić z tego podłużną torebkę i przykleić ją do butelki. Butelkę rzucać samą lub uwiązaną na sznurku. ” „ W braku amunicji przeciwczołgowej ludność cywilna powinna przygotować sobie do walki z czołgami niezawodne butelki samozapalające, którymi łatwo i bezpiecznie można unieruchomić nieprzyjacielski czołg. Najlepiej do tego celu wziąć półlitrową butelkę cienkościenną - od wódki lub octu - i napełnić do 2/3 dowolną mieszaniną łatwopalną (benzyna, nafta, ropa, denaturat, benzol, aceton w dowolnym stosunku). Do butelki trzeba ostrożnie dolać kwasu siarczanego. Tak napełnioną butelkę szczelnie zakorkować i zabezpieczyć lakiem, pakiem, świecą od przenikania. Następnie sporządzić należy mieszaninę kalichloricum (wziąć z apteki, składu aptecznego, mydlarni) z pudrem cukru mniej więcej dwie trzecie na jedną trzecią. Czubatą łyżkę tego proszku rozsypać na mocnym, niemoknącym papierze (natron, pergamin) wielkości 40 na 40 cm. Jeżeli takiego proszku nie można sporządzić, wystarczy użyć chloran. Zrobić z tego szczelnie zamkniętą torebkę i przykleić lub mocno przywiązać u samej szyjki butelki. Butelkę owinąć sznurkiem z pętlą, przy czym trzeba pamiętać, że pętla powiększa rzut o 10m kosztem celności. Butelki należy przechowywać o ile możności nie oddzielnie, lecz w skrzyniach najlepiej monopolowych po 25 sztuk, gdyż są bardzo czułe na wstrząsy. Przypadkowe rozlanie płynu na sam papier, a tym bardziej z proszkiem powoduje niezwłoczny wybuch. Zwykłe rzucenie butelki na czołg lub bruk wśród maszerującej piechoty daje wynik podobny do granatu
"Filipinka"
. ” — Biuletyn informacyjny dla ludności cywilnej Przypisy- ↑ Eloise Engle, Lauri Paananen, Wojna zimowa. Sowiecki atak na Finlandię 1939–1940, Wydawnictwo L&L, Gdańsk
2001
, strona 73
Zobacz też
Inne hasła zawierające informacje o "Butelka zapalająca":
Toruń
...
Spira
...
Butelka lejdejska
...
Wino
...
Termit (pirotechnika)
...
Kwas solny
...
Korek
...
Język bułgarski
...
Biedronka (sieć handlowa)
...
Fosfor
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Butelka zapalająca":
Napoje (plansza 28)
...
Napoje (plansza 23)
...
Żywność i żywienie (plansza 7)
...
|