Prawo Malusa – prawo odkryte przez francuskiego fizyka
Malusa
określające
natężenie światła
spolaryzowanego
po przejściu przez
polaryzator
.
Natężenie światła spolaryzowanego liniowo po przejściu przez idealny polaryzator optyczny jest równe iloczynowi natężenia światła padającego i kwadratu cosinusa kąta między płaszczyzną polaryzacji światła padającego a płaszczyzną polaryzacji światła po przejściu przez polaryzator
![I = I_0 \cos^2 \theta \,](http://upload.wikimedia.org/math/a/d/a/ada43caa4a38422f17383e8d3f9ab87a.png)
gdzie:
- I0 – natężenie światła padającego,
- θ – kąt między płaszczyzną polaryzacji światła padającego i płaszczyzną polaryzacji polaryzatora.
Prawo to wynika z faktu, że przez polaryzator przechodzi tylko składowa wektora
natężenia pola elektrycznego
fali elektromagnetycznej
zrzutowana na kierunek polaryzacji polaryzatora
![E=E_0 \cos \theta\,](http://upload.wikimedia.org/math/b/4/9/b499d3490fe183bf5d2cc301f4c79a85.png)
Natomiast natężenie fali jest proporcjonalne do kwadratu jej amplitudy.
Gdy na idealny polaryzator pada światło niespolaryzowane, to wychodzące z niego światło spolaryzowane ma dwukrotnie mniejsze natężenia w porównaniu do światła padającego
![I = \frac {I_0}{2}\,](http://upload.wikimedia.org/math/b/6/3/b631579a807c261af10aacc7a838fa7b.png)
Zależność ta wynika z tego, że średnia wartość cos2θ jest równa 1/2.
W rzeczywistych polaryzatorach natężenie światła jest mniejsze z powodu pochłaniania światła w materiale polaryzatora.