Amiodaron (
ATC
:
C 01 BD 01
) –
organiczny
związek chemiczny
,
lek
zwiększający czas trwania potencjału
błonowego
. Należy do III grupy
leków antyarytmicznych
zgodnie z podziałem wg Vaughana Wiliamsa.
Właściwości
Lek działa na
układ krążenia
wielostronnie. Wydłuża czas trwania potencjału błonowego wszystkich tkanek mięśnia
sercowego
. Zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen. Hamuje również 4 fazę
potencjału czynnościowego
, co łącznie daje działanie antyarytmiczne.
Amiodaron wpływa również na przepływ wieńcowy rozszerzając
naczynia wieńcowe
i powoduje również zmniejszenie oporów naczyniowych na obwodzie, co odciąża pracę serca i może obniżać
ciśnienie tętnicze
.
Zmniejsza wrażliwość mięśnia sercowego na
katecholaminy
poprzez swoje działanie antagonistyczne w stosunku do receptorów α i β-adrenergicznych.
Lek nie ma wpływu na kurczliwość mięśnia sercowego: jako jedyny lek antyarytmiczny skuteczny w większości arytmii nadkomorowych i komorowych, nie ma działania inotropowego ujemnego.
Lek bardzo różnie się wchłania u różnych chorych, kumuluje się w organizmie i łatwo może zostać przedawkowany. Wymaga kontroli stężenia w
surowicy
krwi, szczególnie podczas ustalania dawki podtrzymującej po wysyceniu. Jego
czas połowicznego rozpadu
wynosi około 30 dni, a jego działanie może się utrzymywać nawet do 150 dni po odstawieniu leku.
Normalnym zjawiskiem jest pojawienie się zmian w
elektrokardiogramie
: zaburzeń
załamka T
, pojawienie się
załamka U
i wydłużenie odstępu Q-T.
Zastosowanie
Jest skuteczny w niemiarowościach różnego pochodzenia:
- leczenie
reanimacyjne
migotania komór (VF)
lub częstoskurczu komorowego (VT) bez tętna,
- częstoskurcz komorowy stabilny hemodynamicznie,
- inne oporne na leczenie postacie tachyarytmii.
Może być stosowany u chorych z
chorobą wieńcową serca
.
Dawkowanie
Najczęściej przez pierwszy tydzień podaje się 200 mg trzy razy dziennie co 8 godzin (wysycanie), a potem dawka potrzymująca wynosi od 200 do 400 mg na dobę.
W reanimacji wg algorytmu do migotania komór i częstoskurczu komorowego bez tętna (VF/VT) stosuje się jednorazowo 300 mg i.v. w
bolusie
po trzeciej defibrylacji. Ponadto algorytm zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych zaleca stosowanie amiodaronu w przypadku:
- częstoskurczu komorowego z tętnem – dawka 300 mg,
- w przypadku kardiowersji rytmów niestabilnych – dawka 300 mg/24 godz.
Interakcje
Amiodaron nie powinien być stosowany łącznie z
warfaryną
,
prokainamidem
,
chinidyną
,
digoksyną
i aprinidyną.
Działania niepożądane
Amiodaron ma budowę chemiczną zbliżoną do
trójjodotyroniny
i może zaburzać metabolizm tego hormonu. Efektem może być
nadczynność
, bądź
niedoczynność tarczycy
.
W czasie stosowania może się odkładać w postaci drobnych złogów w
rogówce
, które znikają po odstawieniu leku.
Fotosensybilizacja skóry (10% pacjentów) – wymagana ochrona przed słońcem.
Zwłóknienie płuc.
Z zaburzeń związanych ze stężeniem leku obserwujemy zaburzenia żołądkowo-jelitowe, bezsenność, zaburzenie
ośrodkowego układu nerwowego
.
Przypisy
Bibliografia
- Farmakologia. Wojciech Kostowski (red.).
- Wytyczne Europejskiej Rady Resuscytacji 2005