Taternictwo –
wspinaczka
uprawiana w
Tatrach
. Niegdyś termin ten oznaczał każdą działalność w Tatrach polegającą na wchodzeniu na ich
szczyty
. Obecnie obejmuje on wyłącznie
wspinaczkę górską
, prowadzoną poza wyznaczonymi
szlakami turystycznymi
. Termin powstał w podobny sposób jak
alpinizm
(który dziś często jest równoznaczny ze wspinaczką górską),
himalaizm
czy andynizm.
Specyfika
Niewielkie rozmiary gór, gęsta sieć szlaków i schronisk ułatwiają wspinaczkę w Tatrach. Natomiast częsta zła pogoda i stosunkowo duża
kruszyzna
ją utrudniają.
Specyficzną cechą Tatr, z którą muszą sobie radzić wspinacze, jest obecność
traw
w ścianach nawet najwyższych wierzchołków. Latem utrudniająca, zimą jest znacznym ułatwieniem – wspinanie w trawach przypomina nieco wspinaczkę w
lodzie
. Istnieją
drogi
przebiegające prawie w całości w trawach, w szczególności w
Tatrach Zachodnich
.
Stan prawny
Taternictwo jest objęte w Polsce dość restrykcyjnymi regułami, uzasadnianymi potrzebą ochrony przyrody. W rejonach dopuszczonych do wspinania wspinacze mają prawo do podejścia pod ścianę najkrótszą drogą od najbliższego znakowanego szlaku i tak samo do zejścia ze szczytu do szlaku. Zdecydowana większość terenów udostępnionych do wspinania znajduje się na terenie
Tatr Wysokich
, w obrębie
Doliny Gąsienicowej
,
Doliny Pięciu Stawów Polskich
i
Doliny Rybiego Potoku
. Szczegółowy spis znajduje się na stronie internetowej
Tatrzańskiego Parku Narodowego
.
Nie obowiązuje wymóg posiadania odpowiednich uprawnień wspinaczkowych lub członkostwa w klubie zrzeszonym w
UIAA
. Wspinacz nie musi też posiadać karty taternika. Obowiązkiem taternika jest natomiast zamieszczenie przed wyjściem na trasę wspinaczkową wpisu w Książce Wyjść Taternickich. Takie książki znajdują się w schroniskach
w Dolinie Pięciu Stawów Polskich
,
na Hali Gąsienicowej
i
nad Morskim Okiem
oraz w COS PZA "Betlejemka" i na stacji kolejki na
Kasprowym Wierchu
. Wymóg ten nie dotyczy wspinaczki w dozwolonych miejscach w Tatrach Zachodnich[1].
Przypisy
Bibliografia
Zobacz też