Mapa świata z zaznaczonym przebiegiem terminatora (w kwietniu)
Złożenie obrazów ukazujące linię terminatora przebiegającą przez Europę i Afrykę. Obserwatorzy na powierzchni w pobliżu terminatora widzieliby zachód Słońca
Fotografia fragmentu terminatora wykonana ze stacji kosmicznej ISS. Terminator jest rozproszony i wykazuje stopniowe zaciemnienia, co jest obserwowane na powierzchni jako zmierzch lub świt
Terminator — linia pomiędzy oświetloną (dzienną) a nieoświetloną (nocną) stroną
ciała niebieskiego
(zwykle
planety
lub
księżyca
). Definiowany jest jako zbiór punktów na powierzchni ciała niebieskiego, w których padające promienie świetlne (zwykle gwiazdy centralnej, np. Słońca) są
styczne
do tej powierzchni. Linia ta pozwala rozróżnić na powierzchni ciała dwie półkule: na jednej z nich jest dzień, a na drugiej – noc.
Położenie terminatora nie jest stałe w czasie. Pozorna zmiana położenia jest wynikiem ruchu obrotowego ciała wokół własnej osi.
Pory roku
również mają znaczący wpływ na kształt terminatora. W czasie
równonocy
wiosennej i jesiennej Ziemia nie jest nachylona względem
ekliptyki
i linia terminatora jest równoległa do osi obrotu Ziemi i do linii
południków
. Terminator ma największe nachylenie względem osi obrotu Ziemi (ok. 23,5°) w trakcie letniego i zimowego
przesilenia
.
W
układzie odniesienia
obracającej się planety terminator przemiata powierzchnię planety wytyczając wschód na jednej półkuli i zmierzch na przeciwnej.
Badanie terminatora może dostarczyć informacji o ciele niebieskim. Na przykład rozmyty terminator wskazuje na obecność
atmosfery
wokół ciała.
Jedynym pasażerskim
samolotem
mogącym prześcignąć terminator w jego pozornym ruchu na średnich
szerokościach geograficznych
był
odrzutowiec
Concorde
. Przy niektórych wieczornych lotach transatlantyckich z
Wielkiej Brytanii
lub
Francji
można było wystartować w nocy i w czasie lotu doświadczyć wschodu
Słońca
, który następował w tym wypadku z kierunku zachodniego. Samolot doganiał terminator, który wcześniej przyniósł zmrok na lotnisku startowym.