Łasica, Łaska (Mustela nivalis) – niewielki gatunek
drapieżnego
ssaka
z rodziny
łasicowatych
(Mustelidae).
Występowanie i biotop
Łasica zamieszkuje skraje lasów, łąki i pola
Europy
(oprócz Islandii, Irlandii, Cypru i małych wysp), północnej
Afryki
, północnej
Azji
oraz
Ameryki Północnej
. Występuje w całej Polsce, ale jest nieliczna. Jest objęta
ścisłą ochroną
.
Charakterystyka
Wygląd
Długość ciała łasicy wynosi do 28 cm (samce większe od samic). Tułów ma smukły, giętki. Kończyny są krótkie o owłosionych podeszwach. Ogon jest też stosunkowo krótki – ok. 9 cm. Podgatunek M. n. rixosa żyjący w Ameryce Północnej jest najmniejszym przedstawicielem rodziny. Ubarwienie letnie sierści z wierzchu ciała jest brązowo-rude, na brzuchu białe, odgraniczone od barwy grzbietu linią falistą. Cały ogon jest brązowy. Na białym futerku brzucha często występują brązowe cętki i plamki. W zimie futerko jest całkowicie białe (w górach północnej i wschodniej Europy) lub bieleje tylko częściowo, albo pozostaje brązowe jak w lecie, tylko jest jaśniejsze (środkowa Europa).
Tryb życia
Łasica jest aktywna w dzień i w nocy, dlatego czasem pada ofiarą
sów
. W zimie poluje pod śniegiem. Dzięki swym małym rozmiarom dostaje się bez trudu do kryjówek swych ofiar. Podstawowym pokarmem łasicy są drobne zwierzęta, głównie
myszy
, które łowi w norach. Zjada także ptasie
jaja
,
żaby
,
jaszczurki
, drobne ptaki, czasem
króliki
. Przy większej dostępności pokarmu robi zapasy. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe wynosi dla samców 33 g (27% masy ciała), dla samic 23 g (30% masy ciała).
Łasica gniazduje w norach. Ma 1-2 mioty rocznie w różnych porach roku. Ciąża trwa ok. 35 dni. Jednorazowo rodzi się 3-9 młodych.
Laktacja
trwa 6-8 tygodni, ale młode łasice już po 14 dniach pobierają stały pokarm. Samodzielność uzyskują po 12-16 tygodniach, zaś dojrzałość płciową po około 4 miesiącach. Długość życia łasicy na swobodzie wynosi około 3 lata, w niewoli dożywa do 6 lat.
Podgatunki
Wyróżnia się kilkanaście podgatunków łasicy[3]:
- M. nivalis allegheniensis (Rhoads, 1901)
- M. nivalis boccamela Bechstein, 1800
- M. nivalis campestris Jackson, 1913
- M. nivalis caucasica Barrett-Hamilton, 1900
- M. nivalis eskimo (Stone, 1900)
- M. nivalis heptneri Morozova-Turova, 1953
- M. nivalis mosanensis Mori, 1927
- M. nivalis namiyei Kuroda, 1921
- M. nivalis nivalis Linnaeus, 1766
- M. nivalis numidica Pucheran, 1855
- M. nivalis pallida Barrett-Hamilton, 1900
- M. nivalis pygmaea (
J. A. Allen
, 1903)
- M. nivalis rixosa (Bangs, 1896)
- M. nivalis rossica Abramov & Baryshnikov, 2000
- M. nivalis russelliana
Thomas
, 1911
- M. nivalis stoliczkana Blanford, 1877
- M. nivalis tonkinensis Björkegren, 1941
- M. nivalis vulgaris Erxleben, 1777
Znaczenie
Na łasicę polują
sowy
i
jastrzębie
, lecz ze względu na dużą agresywność nie jest łatwą zdobyczą[4]. We wczesnośredniowiecznej Europie oswojone łasice łapiąc
gryzonie
, zastępowały tępione wówczas jako wcielenie zła
koty
.
Zagrożenia i ochrona
W
Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych
Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów
został zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka)[2].
Zobacz też
Przypisy
- ↑
Mustela nivalis
w: Integrated Taxonomic Information System (
ang.
)
- ↑ 2,0 2,1
Mustela nivalis
. Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (
ang.
)
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.)
Mustela nivalis.
w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (
ang.
) [dostęp 14 września 2009]
- ↑ Toni Lynn Newell:
Mustela nivalis
(
ang.
). Animal Diversity Web. [dostęp 14 września 2009].