Mariusz Kamiński (ur.
25 września
1965
w
Sochaczewie
) – polski
polityk
, poseł na
Sejm
III
,
IV
i
V
kadencji, od 2006 do 2009 szef
Centralnego Biura Antykorupcyjnego
.
Życiorys
Absolwent
Wydziału Historycznego
Uniwersytetu Warszawskiego
. W latach 80. działał w podziemiu solidarnościowym, jako uczeń liceum został zatrzymany i relegowany ze szkoły. Był jednym z członków Tajnego Zarządu
Niezależnego Zrzeszenia Studentów
na
Uniwersytecie Warszawskim
. Jako przedstawiciel opozycyjnych organizacji studenckich brał udział w rokowaniach
Okrągłego Stołu
[2].
W 1993 zakładał, a następnie przewodniczył stowarzyszeniu
Liga Republikańska
. W
wyborach parlamentarnych
w 1997 po raz pierwszy został wybrany posłem z
listy ogólnopolskiej
Akcji Wyborczej Solidarność
. W 2001 i 2005 ponownie uzyskiwał mandat, jako kandydat
Prawa i Sprawiedliwości
w
okręgu warszawskim
.
W latach 2001–2002 był wiceprezesem partii
Przymierze Prawicy
, następnie przystąpił do
PiS
, w którym od 2004 do 2006 pełnił obowiązki prezesa regionu warszawskiego. W
rządzie Kazimierza Marcinkiewicza
był
sekretarzem stanu
w
KPRM
. 5 lipca 2006 zrezygnował z mandatu poselskiego oraz członkostwa w partii.
6 lipca 2006 odebrał nominację na pełnomocnika ds. organizacji
Centralnego Biura Antykorupcyjnego
. 3 sierpnia 2006 premier
Jarosław Kaczyński
powołał go na szefa nowo utworzonego
Centralnego Biura Antykorupcyjnego
. 6 października 2009
prokurator
Prokuratury Okręgowej
w
Rzeszowie
przedstawił mu zarzuty m.in. przekroczenia uprawnień i popełnienia przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów w związku z tzw.
aferą gruntową
[3]. 13 października 2009 premier
Donald Tusk
odwołał go ze stanowiska. We wrześniu 2010 został przeciwko niemu skierowany do sądu
akt oskarżenia
[4]. Z tego powodu, na podstawie art. art. 64 znowelizowanej ustawy o CBA, 9 września 2010 roku, Mariusz Kamiński został zwolniony ze służby[5].
Otrzymał tytuł "Człowieka Roku" za 2007, przyznawany przez
"Gazetę Polską"
. W 2010 prezydent
Lech Kaczyński
odznaczył go Krzyżem Komandorskim
Orderu Odrodzenia Polski
[6].
Przypisy
Źródła