wirus HIV
|
Rys. Zdjęcie wirusów HIV-1 |
wirus HIV - ludzki wirus nabytego upośledzenia odporności, retrowirus wywołujący AIDS. Obecnie są znane 2 odmiany: HIV-1 oraz mniej zjadliwy i rzadko wywołujący pełnoobjawowy AIDS — HIV-2 (występuje gł. w zach. Afryce). Uważa się, że pierwotnym gospodarzem HIV-1 były szympansy, a HIV-2 — małpy mangaby rudoczelne. Przeniesienie wirusa do populacji ludzkiej nastąpiło w latach 30. lub 50. XX w. HIV jest wirusem sferycznym, którego materiał genetyczny stanowi pojedyncza dodatnia nić RNA — w dojrzałym wirionie występują 2 niezależne nici RNA połączone z odwrotną transkryptazą (odwrotna transkrypcja), proteazą (hydrolazy peptydów) i integrazą. Wykazuje dużą zmienność genetyczną ze względu na niedoskonałość wirusowej odwrotnej transkryptazy, a w następstwie — zmienność antygenową. Jest wrażliwy na czynniki fizykochemiczne. Wirus rozpoznaje komórki zawierające receptor powierzchniowy CD4, głównie limfocyty T subpopulacji CD4 i komórki linii monocytarno-makrofagowej. Głównym rezerwuarem HIV jest tkanka limfatyczna. Po wniknięciu do komórki odwrotna transkryptaza przepisuje wirusowy RNA na komplementarny DNA, (cDNA), który, drogą rekombinacji DNA z udziałem integrazy, zostaje wbudowany w genom gospodarza (forma zwana prowirusem). Okres utajenia zakażenia może trwać do kilkudziesięciu lat. Po inicjacji replikacji HIV następuje wzmożenie procesów replikacji genomowego RNA i syntezy białek, składania dojrzałych wirionów i ich uwolnienia z komórki przez pączkowanie (z wbudowaniem fragmentu błony komórkowej) lub przez rozpad komórki. Następstwem namnażania się HIV jest zmniejszenie liczby limfocytów CD4 i upośledzenie ich czynności, a następnie rozprzężenie mechanizmów odpowiedzi komórkowej i humoralnej (immunologiczna odpowiedź) prowadzące do załamania odporności organizmu; powoduje to z kolei rozwój zakażeń oportunistycznych tworzących zespół AIDS.
Główne drogi szerzenia się HIV to:
- krew i preparaty krwiopochodne (narkomani przyjmujący środki odurzające dożylnie stanowią w Polsce gł. grupę zakażonych — ok. 65%, natomiast chorzy na hemofilię, zakażeni przed wprowadzeniem testów diagnostycznych w kierunku HIV — tylko ułamek procenta),
- stosunki seksualne (homo- i biseksualiści, heteroseksualni partnerzy osób zakażonych, prostytutki),
- droga wertykalna matka–dziecko (przeniesienie przez łożysko, częściej okołoporodowo, także z mlekiem matki).
Mimo licznych prób skonstruowania szczepionek zapobiegających zakażeniu lub ułatwiających eliminację zakażenia nie powstał jeszcze skuteczny preparat.
|
|
a) glikoproteina 120
b) glikoproteina 41
c) lipidowa osłonka zewnętrzna
d) białkowa osłonka rdzenia
e) proteaza
f) kapsyd
g) odwrotna transkryptaza
h) RNA
i) integraza
|
Rys. Schemat budowy wirusa HIV.
Inne hasła zawierające informacje o "wirus HIV":
Choroby wirusowe
...
Oskrzeliki
...
Materiał genetyczny
...
1983
...
Hemofilia
...
1987
...
Wirus zespołu nabytego braku odporności
Linki zewnętrzne Historia, odkrycie i nagroda NoblaJest dyskutowane, kto jako pierwszy wyizolował wirus HIV. Uznaje się, że był to zespół
Luca Montagniera
(
1983
) pracujący ...
1992
...
Choroby zakaźne
...
Wirusowe zapalenie wątroby
...
Inne lekcje zawierające informacje o "wirus HIV":
HIV a układ odpornościowy człowieka część II (plansza 19)
...
HIV a układ odpornościowy człowieka część II (plansza 20)
...
Układ limfatyczny i odporność organizmu (plansza 12)
...
|