Członkini
kibucu
nosząca koszulkę z logo ruchu
Pokój Teraz.
Pokój Teraz (
język hebrajski
: שלום עכשיו – Shalom Achshav) – pozaparlamentarny,
lewicowy
izraelski
ruch polityczny, dążący do przekonania izraelskiej opinii publicznej i rządu do konieczności osiągnięcia sprawiedliwego pokoju i historycznego porozumienia z
Palestyńczykami
i sąsiednimi
arabskimi
krajami w zamian za ustępstwa terytorialne (formuła "Ziemia za pokój").
Historia
Zaraz po wizycie
egipskiego prezydenta
Anwara Sadata
w Izraelu w 1978 roku 348 izraelskich oficerów rezerwy podpisało list do premiera
Menachema Begina
, nakłaniający go do kontynuowania pokojowej polityki. Petycja ta doprowadziła do powstania organizacji Pokój Teraz, ruchu poświęconego zwiększaniu społecznego poparcia dla procesu pokojowego.
Na wiecu zorganizowanym na skwerze Kikar Malkhei Israel w
Tel Awiwie
(miejsce późniejszego morderstwa
Icchaka Rabina
, dziś jest to Kikar Rabin), demonstranci żądali od szefa rządu podpisania układu pokojowego z
Egiptem
w zamian za zwrócenie mu
Synaju
.
W latach 1982-1984 ruch protestował m.in. przeciw
wojnie w Libanie
, domagając się wycofania stamtąd
wojsk izraelskich
. Szczytowym punktem tego protestu była demonstracja, która odbyła się po
masakrze w obozach Sabra i Szatila
.
10 lutego 1983 roku podczas demonstracji ruchu Pokój Teraz w
Jerozolimie
prawicowy
ekstremista, Yonah Avrushmi rzucił w jej kierunku granatem ręcznym, zabijając aktywistę Emila Grunzweiga i raniąc siedem innych osób.
Przez lata ruch Pokój Teraz opowiadał się za powstrzymywaniem rozbudowywania
izraelskiego osadnictwa
na
Zachodnim Brzegu Jordanu
, postrzeganego jako przeszkoda na drodze do osiągnięcia porozumienia z Palestyńczykami.
W latach 80. i wczesnych 90.
XX wieku
organizacja opowiadała się za uznaniem przez władze izraelskie
Organizacji Wyzwolenia Palestyny
za narodową reprezentację Palestyńczyków.
Pierwszą Intifadę
(1987-1993) uznała za akt polityczny, ale postulowała zakończenie okupacji Zachodniego Brzegu Jordanu i
Strefy Gazy
.
Po podpisaniu
porozumień z Oslo
ruch skupił się na wspieraniu inicjatyw pokojowych rządu zgodnych z formułą "ziemi za pokój", a protestowaniu przeciwko działalności tych rządów, które opóźniały proces pokojowy.
Po wybuchu
drugiej Intifady
w 2000 roku poparcie dla ruchu osłabło, co wiązało się ze spadkiem nadziei na pokój w społeczeństwie izraelskim. W 2003 roku pojawiły się nowe plany i pomysły, a także działania, m.in.
inicjatywa genewska
czy tzw. cenzus narodowy, które nawiązywały do formuły "ziemia za pokój". Żadne z nich nie było oficjalnie związane z ruchem Pokój Teraz, ale mimo to wielu członków organizacji brało w nich udział (w pierwszym przypadku
Yossi Beilin
i partia
Yachad
, w drugim
Ami Ayalon
).
W 2004 roku główne aktywności ruchu Pokój Teraz to monitorowanie
osadnictwa żydowskiego
i nielegalnej działalności organizacji Hiltop (prawicowej młodzieżówki ruchu osadniczego). Pokój Teraz był jednym z głównych organizatorów demonstracji Mate ha-Rov ("obóz większości"), wspierającej plan jednostronnego wycofania osadników ze Strefy Gazy autorstwa premiera
Ariela Szarona
. 19 marca 2005 roku demonstracja popierająca ten plan skupiła ok. 10 tys. osób.
Krytyka
Ruch krytykowany był jako pozbawiony realizmu i pragmatycznego zmysłu. Sceptycy twierdzili, iż nie może on prowadzić dialogu z analogiczną organizacją po stronie arabskiej. Ami Ayalon, były szef
Szin Bet
, skrytykował Pokój Teraz za demonizowanie osadników żydowskich i wywoływanie nienawiści skierowanej przeciw nim. Stwierdził także, iż pomimo tego, że skupia się on na propagowaniu oddawania Arabom ziemi, a nie wspomina ani słowem o konieczności powstrzymania palestyńskiego
terroryzmu
i zadbania o izraelskie interesy. Ayalon dodał również, iż wiele z osad żydowskich winno zostać zlikwidowanych, ale sami osadnicy przeniesieni do Izraela powinni otrzymać wsparcie finansowe i moralne od państwa i opinii publicznej, a nie być traktowani jak wrogowie.
Linki zewnętrzne