Schemat Przybytku Mojżeszowego
Przybytek Przymierza – rycina ze schrobenhausenowskiego warsztatu Carla Poellath
Menora
– symbol Ducha Świętego
Fragment makiety – wejście do Świątyni Jerozolimskiej
Świątynia niebiańska (lub świątynia w niebie)– w teologii
adwentystów dnia siódmego
oznacza materialną budowlę znajdującą się w
niebie
, w której mieszka
Bóg Ojciec
i usługuje
Jezus Chrystus
jako arcykapłan na rzecz
ludzkości
i
jedyny pośrednik
między Bogiem a ludźmi. Stanowi ona pierwowzór i niebiański odpowiednik świątyni ziemskiej, którą w pierwszym okresie stanowił
Przybytek Mojżeszowy
, a następnie
Świątynia Jerozolimska
. Zdaniem adwentystów dnia siódmego rytuały świątyni ziemskiej miały stanowić dla
starożytnego Izraela
obraz i symbol przyszłego ofiarowania Jezusa Chrystusa na krzyżu za grzechy świata i jego służby wstawienniczej w świątyni niebiańskiej, którą miał rozpocząć po swoim
zmartwychwstaniu
i
wniebowstąpieniu
.
Celem istnienia świątyni niebiańskiej jest kontynuacja dzieła
zbawienia
człowieka
oraz ostatecznego
pojednania
go z Bogiem po tym, jak Jezus poniósł za niego śmierć na krzyżu. Z tym powiązany jest drugi cel, którym jest ostateczna eliminacja grzechu z życia
Wszechświata
i przywrócenie w nim harmonii.
Doktryna
o świątyni niebiańskiej stanowi jeden z najważniejszych elementów wyróżniających adwentystów spośród innych
chrześcijan
i jest ściśle powiązana z nauczaniem adwentystycznym o proroczym znaczeniu roku
1844
.
Podstawy biblijne
Najważniejsze teksty
biblijne
, będące podstawą doktryny o niebiańskiej świątyni pochodzą z
Listu do Hebrajczyków
[1]:
- „Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek” (Hbr 8,1–2).
- „Służą oni w świątyni, która jest tylko obrazem i cieniem niebieskiej, jak to zostało objawione Mojżeszowi, gdy miał budować przybytek: Bacz, powiedziano mu, abyś uczynił wszystko według wzoru, który ci został ukazany na górze” (Hbr 8,5).
- „Lecz Chrystus, który się zjawił jako arcykapłan dóbr przyszłych, wszedł przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie z tego stworzonego świata pochodzący, wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia” (Hbr 9,11–12).
- „Albowiem Chrystus nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga” (Hbr 9,24).
Ponadto
apostoł Jan
w
Księdze Objawienia
opisuje widzianą w wizji świątynię Bożą:
- „I otworzyła się świątynia Boża, która jest w niebie, i ukazała się Skrzynia Przymierza jego w świątyni jego; i zaczęło się błyskać i głośno grzmieć, i przyszło trzęsienie ziemi, i spadł wielki grad” (Ap 11,19).
Struktura świątyni i jej znaczenie
Według doktryny adwentystycznej świątynia niebiańska, tak jak jej ziemski
symbol
składa się z dwóch pomieszczeń: Miejsca Świętego i Miejsca Najświętszego, w których odbywają się dwie różne fazy pośrednictwa (choć współcześnie niektórzy uważają, że podział na pomieszczenia jedynie symbolizuje obie fazy służby Jezusa).
Dziedzińcem
dla świątyni jest natomiast sama
Ziemia
, gdzie Jezus Chrystus poniósł
śmierć
za ludzkość, co w świątyni ziemskiej było symbolizowane przez
ofiary
ze zwierząt na dziedzińcu świątynnym.
Miejsce Święte
W Miejscu Świętym świątyni ziemskiej znajdowały się trzy sprzęty liturgiczne:
- złoty stół z dwunastoma chlebami – symbolizujący „chleb żywota”, którym powinien żywić się każdy wyznawca Jezusa,
- siedmioramienny
świecznik
(
menora
) – symbolizujący
Ducha Świętego
,
- złoty
ołtarz
kadzidlany – symbolizujący
modlitwy
zanoszone do Boga.
Według adwentystów, służba wstawiennicza
arcykapłana izraelskiego
w Miejscu Świętym wskazuje na Jezusa Chrystusa, wstawiającego się u Boga Ojca za każdym
człowiekiem
, który przyjął przez wiarę pojednanie na mocy śmierci Chrystusa na krzyżu. Służba arcykapłana ziemskiego odbywała się codziennie, co wskazuje na ustawiczność orędowniczej służby Jezusa w świątyni niebiańskiej.
Miejsce Najświętsze
Po
wielkim rozczarowaniu
w
1844
r., kiedy to
milleryci
oczekiwali
powrotu Chrystusa
na Ziemię, część z nich doszła do wniosku, iż prorocze znaczenie
1844
r. rozpatrywać należy w kontekście wydarzeń mających miejsce w niebie, a nie na Ziemi. Grupa ta dała początek
Kościołowi Adwentystów Dnia Siódmego
, który uznał, iż w roku
1844
Jezus Chrystus rozpoczął drugą fazę wstawienniczej służby u Boga Ojca w niebie, co zostało wyrażone w opuszczeniu przez Niego Miejsca Świętego i wejściu do Miejsca Najświętszego, na wzór służby świątynnej w
Starym Testamencie
. Zagadnienie to w teologii adwentystycznej wiąże się ściśle z oczyszczeniem świątyni opisanym w
Księdze Daniela
8,13-14, które utożsamiane jest z rozpoczęciem sądu przedadwentowego.
W Miejscu Najświętszym świątyni ziemskiej znajdował się tylko jeden sprzęt liturgiczny,
Arka Przymierza
, która według adwentystów symbolizowała tron Boży w niebie. Raz tylko w roku, w Dzień Pojednania (
Jom Kippur
), izraelski arcykapłan wchodził do Miejsca Najświętszego celem rytualnego oczyszczenia go krwią z grzechów ludu Bożego. Zdaniem adwentystów, antytypiczny „Dzień Pojednania” dokonuje się obecnie od
1844
r., kiedy Jezus Chrystus w świątyni niebiańskiej wymazuje
grzechy
ludu Bożego z niebiańskich ksiąg.
Nieodłącznym elementem tego procesu jest tzw. sąd przedadwentowy, który ma ustalić, kto dostąpi ostatecznego wymazania grzechów oraz
wybawienia
od zła i śmierci. Jest to służba bezpośrednio poprzedzająca powrót Jezusa na Ziemię, dlatego adwentyści kładą duży nacisk na osobiste przygotowanie swoich serc na to wydarzenie.
Po opuszczeniu świątyni
W izraelskim Dniu Pojednania ludzie mieli czas na badanie serc i
pokutę
dopóty, dopóki arcykapłan był w świątyni. Kiedy arcykapłan kończył swą służbę w miejscu najświętszym opuszczał świątynię i tym samym kończył czas
łaski
dla ludu Bożego. Następnie arcykapłan wymawiał grzechy Izraelitów nad głową wcześniej wylosowanego
kozła ofiarnego
, który był potem wypędzany na pustynię, zaś osoby, które nie pokutowały były wydalane ze społeczności izraelskiej.
Według adwentystycznej interpretacji, rytuały te ilustrują moment, kiedy Jezus Chrystus kończy pojednawczą służbę w świątyni niebiańskiej i powraca na Ziemię, by uratować ludzi pojednanych z Bogiem. Wtedy ostateczna odpowiedzialność za grzechy, które zbawieni popełnili i wyznali Bogu spadnie na
szatana
jako tego, który ich do nich nakłonił. Zostanie on wtedy wygnany na opustoszałą Ziemię na
tysiąc lat
(bezbożni będą w tym czasie
martwi
). Ponieważ "zapłatą za grzech jest śmierć" (Rzym. 6,23), podczas
Sądu Ostatecznego
szatan, razem ze zmartwychwstałymi bezbożnymi, poniesie śmierć w
jeziorze ognia
, gdzie zginie również jakikolwiek przejaw grzechu.
Bibliografia
-
Ellen G. White
, Wielki Bój, Chrześcijański Instytut Wydawniczy "Znaki Czasu", Warszawa, 1998
- Frank B. Holbrook, Pojednawcze kapłaństwo Jezusa Chrystusa, Chrześcijański Instytut Wydawniczy "Znaki Czasu", Warszawa 2002
-
Alfred J. Palla
, Skarby Świątyni, Wydawnictwo "Betezda", Rybnik 1999
- Zasady wiary ogólnoświatowego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego: zasada 24 – Służba Chrystusa w niebiańskiej świątyni:
http://www.adwent.pl/zasady_wiary.php
Przypisy