Lucjusz Juniusz Brutus (Lucius Iunius Brutus) – na wpół legendarny
rzymski
patrycjusz
.
Brutus (po prawej) na denarze z roku 54 n.e.
Liktorzy sprowadzają do domu synów Brutusa
Według legendy król
Tarkwiniusz Pyszny
zgładził ojca i starszego brata Brutusa, natomiast Lucjusz uniknął takiego losu udając głupca, stąd przydomek Brutus - tępy. Zbrodnie Tarkwiniuszy - ojca i jego dwóch synów, wywołały powstanie ludu, podburzanego przez Brutusa, dla którego czarę goryczy przepełnił gwałt dokonany przez Sekstusa, syna Tarkwiniusza na
Lukrecji
, krewniaczce Brutusa. Lukrecja znana powszechnie z cnoty, nie mogąc znieść hańby popełniła samobójstwo.
W
509 p.n.e.
Brutus jako przywódca powstania przeciw Tarkwiniuszowi, doprowadził do wypędzenia króla (stąd spotykane określenie "Brutus tyranobójca"). Na miejsce monarchii wprowadził
republikę
- oddając władzę Senatowi. Został pierwszym z
konsulów
razem z Lucjuszem Tarkwiniuszem Kollatynem, krewnym obalonego króla i wdowcem po Lukrecji. Musiał stawić czoła spiskowcom, którzy chcieli przywrócenia Tarkwiniusza na tron, do spiskowców należeli również jego synowie Tytus i Tyberiusz. Za zasługi Rzymianie wystawili mu posąg na
Kapitolu
.
Jego potomkiem był
Marek Juniusz Brutus
, jeden z zabójców
Juliusza Cezara
.
Zobacz też