Obraz krtani w laryngoskopii pośredniej
Laryngoskopia – metoda badania
krtani
wykonywana przez laryngologa. Pierwszej obserwacji własnej krtani dokonał w 1854 roku hiszpański śpiewak
Manuel Garcia
.
Laryngoskopia pośrednia – badanie krtani za pomocą lusterka krtaniowego w warunkach ambulatorium laryngologicznego. Pacjentowi poleca się wyciągnięcie
języka
ku przodowi. Język przytrzymywany jest przez
laryngologa
gazikiem. Prawą ręką lekarz wkłada lusterko lekko ogrzane nad palnikiem lub w ciepłej wodzie do jamy ustnej ku tyłowi opierając o podniebienie miękkie i języczek, tak aby uwidocznić krtań. Krtań jest oświetlana przez lustro lub
lampę czołową
założoną na głowie laryngologa. Lusterko zawsze musi być ogrzane aby nie zaparowało. Po uwidocznieniu
krtani
ogląda się
nagłośnię
, fałdy przedsionkowe,
fałdy głosowe
,
spoidło przednie
i
tylne
, okolicę międzynalewkową i
nalewki
oraz wejście do
przełyku
. Krtań bada się w dwóch pozycjach:
- respiratio podczas swobodnego oddychania pacjenta, gdy fałdy głosowe i przedsionkowe są rozwarte
- fonatio podczas mówienia (najczęściej litera "i" lub "y"), gdy fałdy są w zwarciu.
Oglądanie krtani w 2 pozycjach umożliwia obserwacje poruszania się fałdów głosowych - zawsze musi być ono symetryczne. W przypadku asymetrii mamy do czynienia z niedowładem lub porażeniem fałdu/fałdów głosowych o różnej etiologii.
Prekursor laryngoskopii
Manuel Garcia
w takcie badania krtani lusterkiem
Oprócz badania krtani laryngoskopia pośrednia umożliwia badanie
nasady języka
, dołeczków zajęzykowych, części krtaniowej gardła (zachyłki gruszkowate). Czasami w przypadku nasilonych odruchów wymiotnych (szczególnie u palaczy)
błonę śluzową
górnych dróg oddechowych
znieczula się miejscowo roztworem
lignokainy
.
Odmiany laryngoskopii pośredniej:
- Pozycja Kiliana – pozycja umożliwiająca lepszy wgląd w
spoidło tylne
. Podczas tej pozycji pacjent stoi a laryngolog siedzi.
- Pozycja
Türcka
– umożliwia lepszy wgląd na
spoidło przednie
. Podczas tej pozycji pacjent siedzi a laryngolog stoi.
Laryngoskopia pośrednia jest podstawową metodą badania krtani w gabinecie lub ambulatorium laryngologicznym. Umożliwia jej oglądanie, a co za tym idzie wykrycie wielu patologii, od zapaleń krtani do raka
raka krtani
włącznie.
Laryngoskopia bezpośrednia - oglądanie
krtani
w warunkach sali operacyjnej w
znieczuleniu ogólnym
po uprzedniej
intubacji
lub w przypadku planowanej operacji
raka krtani
tracheotomii
. Krtań ogląda się za pomocą sztywnych
endoskopów
-
laryngoskopów
. Jej częściej stosowaną odmianą jest:
Mikrolaryngoskopia – w znieczuleniu ogólnym laryngoskop włożony przez
jamę ustną
pacjenta tak aby uwidocznić
krtań
mocuje się na specjalnej dźwigni opartej na
mostku
. Krtań ogląda się za pomocą dwuokularowego
mikroskopu operacyjnego
, który ustawia się przed laryngoskopem tak aby uwidocznić
krtań
. Zabieg jest wykonywany w celach diagnostycznych i leczniczych. Za jego pomocą, przy użyciu odpowiednich narzędzi można pobierać materiał do
badań histopatologicznych
w przypadku zmian podejrzanych o etiologię nowotworową a także wewnątrzkrtaniowo usuwać różne zmiany patologiczne z krtani np. polipy,
brodawczaki
,
obrzęk Reinkego
itp. Mikrolaryngoskopia jest powszechnie stosowanym zabiegiem na oddziałach laryngologicznych i stanowi duży postęp w mikrochirurgii wewnątrzkrtaniowej.
Videolaryngoskopia – badanie krtani w warunkach ambulatoryjnych za pomocą sztywnego endoskopu sprzężonego z kamerą i torem wizyjnym. Badanie to umożliwia oglądanie krtani w powiększeniu z możliwością dokumentacji całego badania. Umożliwia ono dobry wgląd w miejsca ukryte lub słabo widoczne w laryngoskopii pośredniej.
Bibliografia
- W. Becker, H.H. Naumann, C. R. Pfalz. Choroby uszu, nosa i gardła. wyd. Bel Corp. Warszawa 1999
- Technika zabiegów i operacji w otorynolaryngologii. red. B. Latkowski PZWL Warszawa 2000.