William Boyce (ochrzczony
11 września
1711
, zm.
7 lutego
1779
) –
angielski
kompozytor
przełomu
baroku
i
klasycyzmu
, uchodzący za jednego z najwybitniejszych angielskich twórców muzyki klasycznej
XVIII w.
Następca
Maurice'a Greene'a
na stanowisku Master of the King's Musick.
Urodził się w
Londynie
w 1711. Jako chłopiec był chórzystą w londyńskiej Katedrze św. Pawła, gdzie jednym z jego nauczycieli (w czasie gdy Boyce stracił głos w wyniku mutacji) był
Maurice Greene
. W 1734 Boyce został organistą w kaplicy uniwersytetu w
Oxfordzie
. Pełnił tego rodzaju funkcje w wielu miejscach aż w końcu w 1755 roku został "Mistrzem muzyki królewskiej" – Master of King's Musick. W 1758 został organistą kaplicy królewskiej.
Gdy pod koniec życia Boyce ogłuchł musiał porzucić stanowisko organisty i zajmował się głównie dokańczaniem niedokończonych dzieł swego nauczyciela Greene'a. Wiele utworów Boyce'a stosuje w nabożeństwach
Kościół anglikański
.
Boyce napisał też
masque
: Peleus and Thetis i pieśni oparte na wierszach
Johna Drydena
Słynny hymn: "Heart of Oak" jest dziełem Boyce'a. Słowa napisał doń
David Garrick
.
Podobnie jak
Charles Avison
inspirował się muzycznymi osiągnięciami kompozytorów włoskich. Jako jeden z pierwszych wprowadził
symfonię
(cykl Eight Symphonies) na grunt angielski.
Po śmierci Boyce'a w 1779 roku stanowisko Master of the King's Musick przejął
John Stanley
.
Linki zewnętrzne