Choroba wodorowa miedzi – szkodliwe zjawisko zachodzące w
miedzi
. Powyżej temperatury 380 °C tlen w miedzi występuje w postaci
tlenku miedzi(I)
Cu2O (poniżej znajduje się w postaci
tlenku miedzi(II)
CuO). Wskutek wyżarzania następuje
dyfuzjaatomówwodoru
w
sieć krystaliczną
tego
metalu
. Atomy wodoru potrafią penetrować
miedź
na znaczne głębokości. Wodór w miedzi reaguje z zawartym w niej tlenkiem miedzi, w której to reakcji wydziela się
para wodna
:
Cu2O + H2 = 2 Cu + H2O
Para wodna, która nie będąc w stanie wydostać się na zewnątrz, gromadzi się wewnątrz struktury krystalicznej, wytwarzają znaczne
ciśnienie
, które powoduje powstawanie mikropęknięć i naderwań.
Choroby wodorowej można uniknąć poprzez użycie miedzi nie zawierającej
tlenu
lub przez wyżarzanie w atmosferze nie zawierającej wodoru i jego łatwo rozkładających związków.