Richard Savitt, Dick Savitt (ur.
4 marca
1927
w Bayonne,
New Jersey
) -
tenisista
amerykański
, zwycięzca
mistrzostw Australii
i
Wimbledonu
w grze pojedynczej, reprezentant w
Pucharze Davisa
.
Praworęczny Amerykanin znany był głównie z silnych uderzeń z głębi kortu (zwłaszcza bekhendu), które umiejętnie wykorzystywał na szybkich nawierzchniach, dysponując także skutecznym serwisem. W
1950
po raz pierwszy znalazł się w czołowej dziesiątce krajowego rankingu amatorskiego. W kolejnym sezonie uzyskał szczytową dyspozycję, wygrywając mistrzostwa Australii i Wimbledon. W finale australijskiej imprezy pokonał w czterech setach reprezentanta gospodarzy
Kena McGregora
w czterech setach, zostając pierwszym amerykańskim triumfatorem od
1938
, kiedy wygrał
Don Budge
. Na Wimbledonie Savitt, który uczestniczył w turnieju jako debiutant, został rozstawiony z szóstym numerem i skorzystał z porażek swoich głównych rywali -
Frank Sedgman
(nr 1 rozstawienia) uległ w ćwierćfinale
Herbiemu Flamowi
,
Jaroslav Drobný
odpadł w III rundzie z Brytyjczykiem Tony Mottramem, obrońca tytułu
Budge Patty
pożegnał się z turniejem już w II rundzie za sprawą
Hama Richardsona
. Herbie Flam okazał się dla Savitta najtrudniejszym przeciwnikiem, kiedy w meczu półfinałowym był o krok od wyniku 2:0 w setach - prowadził już 6:1, 5:1. Savitt zdołał ostatecznie wygrać drugiego seta 15:13, a potem łatwo dwie kolejne partie. W finale ponownie zmierzył się z McGregorem i tym razem wygrał bez straty seta.
W pozostałych turniejach
wielkoszlemowych
1951 Savitt również dochodził do dalekich rund - w
mistrzostwach Francji
odpadł w ćwierćfinale z późniejszym triumfatorem Drobnym, w
mistrzostwach USA
uległ w półfinale
Vicowi Seixasowi
. Wyniki te dały mu pozycję wicelidera zarówno w klasyfikacji amerykańskiej (za seixasem), jak i nieoficjalnym rankingu światowym (za Sedgmanem). W
1952
w obronie wielkoszlemowych tytułów Savitt przegrał w półfinale mistrzostw Australii z McGregorem i w ćwierćfinale Wimbledonu z
Mervynem Rose
. W półfinale mistrzostw USA był w 1950 (przegrał z
Artem Larsenem
), w ćwierćfinale w 1952,
1956
i
1958
. W 1956 odpadł po dramatycznym meczu z późniejszym zwycięzcą
Kenem Rosewallem
4:6, 5:7, 6:4, 10:8, 1:6.
W grze podwójnej nie udało się Savittowi triumfować w imprezie wielkoszlemowej - był dwukrotnie w finale mistrzostw Francji w parze z
Gardnarem Mulloyem
, za każdym razem przegrywając z Kenem McGregorem i Frankiem Sedgmanem. Trzykrotnie wygrywał w grze pojedynczej halowe mistrzostwa USA, w 1952 pokonując w finale
Billa Talberta
6:2, 6:3, 6:4, w
1958
Budge'a Patty'ego 6:1, 6:2, 3:6, 12:10, w
1961
ówczesnego lidera rankingu amerykańskiego
Whitneya Reeda
6:2, 11:9, 6:3. Savitt wystąpił jeszcze w dwóch finałach tego turnieju, w
1959
przegrywając z pochodzącym z Peru
Alexem Olmedo
9:7, 3:6, 4:6, 7:5, 10:12.
Savitt, absolwent Cornell University, w składzie amerykańskiej reprezentacji daviscupowej znalazł się jedynie w 1951, i to w meczach z mniej wymagającymi rywalami (Japonią i Kanadą). Bilans jego występów to trzy singlowe wygrane, bez porażki. Zabrakło go w przegranym finale z Australijczykami, w którym USA reprezentowali Vic Seixas,
Ted Schroeder
i
Tony Trabert
. W
1976
Savitt został wpisany do
Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame
. Uczestniczył w turniejach weteranów, zdobywając m.in. w
1981
mistrzostwo USA w kategorii "ojciec i syn" z synem Robertem.
Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych
- mistrzostwa Australii 1951 - 6:3, 2:6, 6:3, 6:1 z
Kenem McGregorem
- Wimbledon 1951 - 6:4, 6:4, 6:4 z Kenem McGregorem
Źródła
-
Bud Collins
, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
Linki zewnętrzne