Fimbria, Gaius Flavius Fimbria (ur. ?, zm.
85 p.n.e.
) –
wódz
rzymski
Był stronnikiem
Mariusza
i
Cynny
, walczył pod ich rozkazami podczas wojny domowej w
87 p.n.e.
Po zajęciu Rzymu przez wojska Mariusza odznaczył się wyjątkową bezwzględnością w zwalczaniu przeciwników politycznych.
W
86 p.n.e.
towarzyszył, jako
legat
,
konsulowi
Waleriuszowi Flakkusowi (Lucius Valerius Flaccus) wysłanemu do
Azji Mniejszej
przeciwko
Mitrydatesowi VI Eupatorowi
, władcy
Pontu
. Wiosną
85 p.n.e.
stanął na czele buntu żołnierzy i przejął dowództwo po zamordowanym konsulu.
Armia Fimbrii udała się przez
Tesalią
do
Macedonii
, a stamtąd do Azji Mniejszej, gdzie rozpoczęła działania wojenne przeciwko wojskom króla i podległym mu miastom. Niebawem Fimbria osiągnął znaczne sukcesy w walce z królem Pontu: rozgromił jego armię w bitwie nad rzeką Ryndakos, zajął całą
Bitynię
, a Mitrydatesa Eupatora oblegał w
Pergamonie
i omal nie wziął do niewoli. Gdy jednak Fimbria, który zajął Pergamon i zmusił rezydującego tam Mitrydatesa do ucieczki do pobliskiego portu Pitane, wezwał pomocy floty
Lukullusa
dla ujęcia króla, ten odmówił. Nie chciał jako
arystokrata
i zwolennik
optymatów
łączyć swych sił z
popularami
, chociaż, w tym właśnie momencie, mogło to zakończyć całą wojnę.
Fimbria srogo potraktował miasta
greckie
w Azji Mniejszej, które wcześniej udzieliły poparcia Mitrydatesowi, pustosząc m.in.
Ilion
.
Po zawarciu pokoju z Mitrydatesem Eupatorem w
Dardanos
(lato 85 p.n.e.) został zaatakowany przez
Sullę
. Ostatecznie Fimbria popełnił samobójstwo, osaczony i opuszczony przez swoją armię, która dobrowolnie przeszła na stroną Sulli.
W ocenie współczesnych był wcieleniem zuchwałości i okrucieństwa, jednak był również tym, który odniósł duże sukcesy w I wojnie z Mitrydatesem Eupatorem i walnie przyczynił się do zwycięstwa nad władcą Pontu.
Bibliografia
- Iwaszkiewicz P., Łoś W., Stępień M., Władcy i wodzowie starożytności. Słownik, WsiP, s. 145, Warszawa 1998, .
- Łoposzko T., Starożytne bitwy morskie, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1992, s. 325-326, .