Język fenicki - wymarły język z
grupy kananejskiej
rodziny
języków semickich
. Znany jest przede wszystkim z licznych napisów, które znajdowano w wielu miejscowościach nad
Morzem Śródziemnym
.
Historia i zabytki
Najstarsze z zabytków
pisma fenickiego
(w języku fenickim) pochodzą z
IX w. p.n.e.
, ale większość jest z
V w. p.n.e.
lub późniejsza. Najstarszy zapis pochodzi z
sarkofagu Ahirama z Byblos
- datowany na ok.
1000 p.n.e.
Na 1300 p.n.e. M. Dunand szacuje inskrypcje Szafatbaala i Abdo. Z VI-IV pochodzą głównie te z samej
Fenicji
, takie jak np. inskrypcja Eszmunazara - króla
Sydonu
. Poza Fenicją zapisy w języku fenickim znaleziono na
Cyprze
,
Malcie
oraz w
Egipcie
,
Atenach
,
Pireusie
. Napisy te są na ogół krótkie, samogłoski nie są oznaczane, a treść napisów mało urozmaicona. Z tego względu język
Fenicjan
jest mało znany.
W komedii
Plauta
Poenulus (Kartagińczyk) znajduje się 10 wierszy w języku fenickim. Ze źródeł tych wynika, że język fenicki był co prawda odrębny, ale mało różnił się od
języka hebrajskiego
i
moabickiego
, również zaliczanych do
rodziny semickiej
.
Pomiędzy
IV
a
II
wiekiem język fenicki wyszedł z użycia, choć w piśmie był używany jeszcze w II wieku n.e. W
Kartaginie
język fenicki dał początek językowi
punickiemu
.
Potomek
Potomkiem jednego z dialektów fenickich był
język punicki
(ojczysty język
Hannibala
). Natomiast twierdzenie niektórych
Maltańczyków
, że
język maltański
nie wywodzi się z dialektu
arabskiego
, lecz kontynuuje język fenicki, jest przejawem ich dumy narodowej i nie jest poważnie traktowane w żadnym innym środowisku
językoznawców
-
arabistów
bądź
semitystów
.